آقای روحانی؛ عزت و اقتدار ملی نباید فدای لبخندهای دیپلماتیک شود

به گزارش خبرنگار "خبرگزاری دانشجو" از شیراز، به همت واحد خواهران بسیج دانشجویی دانشگاه شیراز مراسمی با عنوان "خط قرمز" شب گذشته در محوطه خوابگاه‌های خواهران دانشگاه شیراز برگزار شد.

در این مراسم، دانشجویان دیدگاه‌ها و تحلیل‌های خود نسبت به توافق هسته‌ای را مکتوب کردند و طی نامه‌ای خواستار پاسخ‌های شفاف و روشن، حسن روحانی، رئیس جمهوری اسلامی ایران به ابهامات و سوالات جامعه دانشگاهی کشور در خصوص توافق‌نامه شدند.

در این مراسم ضمن شفاف سازی جریان مذاکرات و تحریم‌ها نامه‌ای که جهت ارسال به دفتر ریاست جمهوری تنظیم شده بود، توسط مسئول سیاسی واحد خواهران بسیج دانشجویی دانشگاه شیراز قرائت شد.

متن نامه به این شرح است:

باسمه تعالی

ما فکر می کنیم دوره‌ای که سیاستمداران با اختلافات مقطعی بتوانند دانشجویان مخالف و موافق را سرگرم کنند تا مطالبات اصلی و همگانی مطرح نشود، گذشته است. فکر می‌کنیم اشتراک و تشابه آرمان‌ها و منافع ملی اعم از مادی و معنوی، آن قدر پررنگ هست که کسی نتواند از هواداری صادقانه دانشجو در جهت پیشبرد منفعت شخصی و قدرت سیاسی خود استفاده کند. فکر می‌کنیم دوره‌ای که محافل سیاسی دانشجویی صرفا جایی برای خرد کردن شخصیت این و آن باشد گذشته است.

فکر می کنیم دانشگاه جمهوری اسلامی جایی است که باید عقلانيت و آرامش با محوریت اسلام بر آن حاکم باشد. بر این مبناست که می گوییم اصل در همه چیز از جمله مذاکرات،  پیگیری مطالبات مردمی و ارزیابی زمان دار آن است. بر این مبناست که می گوییم آبرو و عزت و اقتدار ملی نباید فدای لبخند های دیپلماتیک شود.

بر این مبناست که می‌گوییم مسئولان یک بار و برای همیشه مشخص کنند تحریم‌ها کی قرار است رفع شود و برنامه کشور در این مدت تا برداشته شدن تحریم‌ها بر چه سیاستی پیش خواهد رفت؟ قرار نیست همه ی مسائل کشور به مذاکرات پیوند بخورند. ما صرفا می‌خواهیم بپرسیم دولت چگونه می‌خواهد ضمن پیش بردن مذاکرات به بهترین نحو تا حصول نتیجه، مسائل درونی کشور را به مذاکرات وابسته نکند؟

برنامه دولت برای جلوگیری از هرگونه توقف در مسائل علمی و اجرای اسناد مهم و راهبردی از جمله نقشه علمی کشور و اقتصاد مقاومتی با استفاده از ظرفیت های درونی چیست؟ بعضی‌ها معتقدند ما بدون کمک آمریکا قادر به هیچ کاری نیستیم؛ اگر نظر مسئولان کلیدی هم همین است، در صورت عدم توافق با آمریکا چه خواهیم کرد و چگونه چرخ کارخانه و سانتریفیوژهايمان خواهد چرخید؟

می‌خواهیم بپرسیم به راستی چه چیز دولت‌های غربی را پای میز مذاکرات جدی نشانده است؟ پیشرفت علم و فناوری کشور یا ابراز تمایل مسئولان؟ و اگر مذاکره و توافق نامه ژنو  را به قول ریاست جمهور،  تسلیم مستکبرین مقابل ملت ایران بدانیم،  چه چیزی باعث این تسلیم شد؟ پیشرفت‌ها و خون شهدای هسته‌ای یا لبخندهای دیپلماتیک؟ می‌خواهیم بپرسیم چرا عده‌ای اصرار دارند حقایق را وارونه جلوه دهند؟ در دولتی که جهت گیری اولش به گفته مسئولان، علم و فناوری است، چرا به جای تمسخر توان کشور در عرصه رقابت و تولید که باعث به فنا رفتن توان موجود می شود، برای استفاده بهینه از ظرفیت موجود و تقویت مدیریت فکری نمی شود؟ اگر عده ای معتقدند ما نمی توانیم و نمی شود کار کرد، چرا مسئولیت گرفته‌اند و با ادبیات نامناسب، گاه و بی‌گاه صرفا باعث قطع امید جوانان و نابودی انگیزه‌ها می‌شوند؟

از رئیس جمهور انتظار می‌رود پاسخ‌های روشن و واضحی به سوالات و ابهامات مردم و دانشجویان درباره مذاکرات و آینده کشور داده شود.