پرینار احمدپور در گفتگو با خبرنگار دانشگاه "خبرگزاری دانشجو"، درباره اظهارات حمیدرضا نعیمی نویسنده و بازیگر تئاتر و تلویزیون اظهار داشت: هفته گذشته آقای نعیمی در برنامه مجله تئاتر اظهاراتی داشت که انتقادات زیادی را در پی دارد.
وی افزود: انتقاد به ساخت مسجد ولی عصر (عج) و تهدید به نیامدن به تئاتر توسط نعیمی اتفاق سخیفی بود که متاسفانه رخ داد.
مسئول فرهنگی اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان مستقل تصریح کرد: قصد بنده در اینجا پرداختن به توهمات نعیمی نیست که البته جای سوال دارد که چرا وی به جای تلاش برای نبودن مسجد در کنار تئاتر شهر در پی رفع نواقص و مشکلات ساختمان تناتر شهر نیست و انتقاد و تهدیدش متوجه مدیریت تئاتر شهر نیست؛ در حالی که تجهیز سالنها و حتی تلاش برای اصلاح شیوه مدیریت میتواند به سادگی مسئله را حل کند.
احمدپور ادامه داد: گمان نمیکنم برنامه ریزی به صورتی که اجراها در زمان نماز و اذان نباشند کار سختی باشد. بنده برای نعیمی واقعا متاسفم که عناد سیاسی با آقای احمدینژاد وی را به گفتن چنین حرفهایی کشانده و مشکلات نعیمی اجرای با کیفیت تئاتر نیست چراکه در حال حاضر به قدری مشکل در کیفیت اجراها و فیلم نامه و مدیریت وجود دارد که برای اعتصاب کلی وی کفایت میکند و نیازی به شروع به کار مسجد نیست تا نعیمی دیگر نیاید.
وی ابراز داشت: اصل مسئلهای که به شدت جای انتقاد دارد و متاسفانه به میزان اهمیتی که دارد به آن پرداخته نشده است، مظلومیت مسجد در این شهر بوده و مسجد تئاتر شهر نماد این مظلومیت است و سکوت جامعه و مسئولین در برابر توهینهایی که از ابتدای شروع ساخت بنای جدید مسجد ولی عصر به آن شد کار را به جایی رساند که در برنامه زنده کسی به خودش جرات دهد بگوید صدای بلندگوی مسجد بلند نشود.
مسئول فرهنگی اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان مستقل گفت: مسئله کمبود مسجد در تهران مسئله تاسف باری است و در حال حاضر در کلانشهر تهران به ازای هر ۴۰۰۰ نفر یک مسجد وجود دارد که این عدد به صورت میانگین بوده و در برخی محلات اساسا مسجدی وجود ندارند.
احمدپور ادامه داد: بیشتر مساجد در اکثر اوقات شبانه روز بستهاند و به لحاظ مرمت وضعیت مناسبی ندارند در حالی که نظام فرهنگی اجتماعی جمهوری اسلامی بر محور مسجد استوار است و غیر از این هم نمینواتد باشد و در کشورهای اسلامی مسجد باید محور هر محله و شهری باشد.
وی خاطرنشان کرد: متاسفانه عدم نگاه کلان و راهبردی به مسئله مدیریت مساجد و عدم احساس ضرورت برای کار در عرصه مساجد را در بین مسئولان شاهد هستیم که البته نتیجه این نوع نگاه را به صورت کمی و کیفی در جامعه میبینیم و همین نوع نگاه دست چندمی به مسئله مسجد و فرهنگ مذهبی در میان مسئولان باعث میشود که برای برخی اشخاص اولویت اولشان اجرای تئاتر است نه بودن یا نبودن یک مسجد.