«هابیل» و «قابیل» با زنانی از انسان‌های گذشته زندگی می‌کردند

به گزارش خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» از مشهد، مصطفی امه طلب در نشست تخصصی «بررسی نمود تمنای جاودانگی در تعالیم وحیانی   » که در دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، گفت: تمنا و آرزوی هر چیزی را داشتن منوط به معرفت حداقلی است. به این معنا که ابتدا باید این معرفت برای فرد وجود داشته باشد سپس  آن مسئله‌ای که برای فرد پس از آن شناخته می‌شود مطلوبیت و سپس تمنا خواهد بود.

وی با اشاره به این‌که تمنا و آرزوی جاودانگی برای نخبگان، فراستان و ثروتمندان ایجاد می‌شود و عامه مردم که جزو فرو دستان هستند تمنا ندارند و در آرزوی مرگ و پایان زندگی می‌باشند، تصریح کرد: پیامبران برای این که مردم را از فضای ظاهری دنیا عبور دهند و به جهان دیگری رهنمون شوند در تعالیم‌شان یک تصویری از جاودانگی برای انسان ایجاد می‌کند.

این استاد تاریخ تمدن با اشاره به این‌که این راه مبتنی بر علم است، خاطرنشان کرد: دومین راهی که به وسیله آن انسان را به معرفت دعوت می‌کردند مشاهده عناصری مانند رودها و جنگل‌ها بود. همچنین مشاهده دقیق خودشان نیز عاملی در جهت معرفت انسان بود زیرا می‌دیدند که می‌میرند؛ اما نسل آنان همچنان ادامه دارد.

امه طلب  با بیان این‌که همین مسائل در ذهن انسان مفهوم جاودانگی را ایجاد می‌کرد، گفت: انسان‌های اولیه برای خدایان فرضی خود نیز جاودانگی می‌ساختند و خواهان امکان تصرف در طبیعت بودند و حتی احساسات انسانی خود مانند شجاعت، ترس و احساسات شبه انسانی نیز برای خوایان فرضی خود قائل بودند و برای آنان تعدد زوجات قائل می‌شدند.

وی با بیان این‌که جهان به دو دوره قبل و پس از پیدایش حضرت آدم تقسیم می‌شود، بیان داشت: در دوره پیش از پیدایش حضرت آدم بشر بدون تکلیف در طبیعت زندگی می‌کرد و با مشاهده همین طبیعت فکر جاودانگی در آنان به وجود آمد؛ اما نمی‌توانیم این نظریه‌ها را صحیح بدانیم زیرا قرآن برای بشر اولیه هم بوده است و خداوند نمی‌توانسته بشر اولیه را به حال خودش واگذار کند.

این استاد تاریخ تمدن ضمن اشاره به این‌که آدم به عنوان نخستین موجود هوشمند به وجود آمد، خاطرنشان کرد: بخشی از ژن امروز انسان‌ها مربوط به دوره انسان هوشمند است. تاریخ اسلامی قدیمی مثل تاریخ طبری یک عمر چند هزار ساله برای انسان پیش از حضرت آدم و۹۵۰ ساله برای حضرت آدم قائل است؛ اما بیان قرآن این است که آدم از خاک آفریده شده و زمانی که آدم پدیدار شد دو فرزند او هابیل و قابیل هم به وجود آمدند و حوا از باقی مانده گل آدم پا به این دنیا گذاشت.

امه طلب ادامه داد: بر طبق روال این‌گونه به نظر می‌رسد که هابیل و قابیل با زنانی از انسان‌های گذشته زندگی کردند.

وی در ادامه گفت: انسان‌های قبل از حضرت آدم زمانی که اقوامشان از دنیا می‌رفتند و دل تنگ آنان می‌شدند از آنان تمثال می‌ساختند و به آنان احترام می‌گذاشتند و احترام به تمثال‌ها کم کم تبدیل به پرستش و یادبود تبدیل به بت شد.