باشگاه دانشجویان/
گروه دانشگاه «خبرگزاری دانشجو»-یادداشت دانشجویی*؛ بازی برد _ برد عبارتی که با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید شعار جدید دستگاه سیاست خارجی کشور شد! عبارتی زیبا، جذاب، فریبنده و البته متناقض!
رییس جمهور روحانی سیاست «بازی برد_برد » را با نگاهی انتقادی به وضعیت تعاملات هسته ای ایران و غرب در دوره رقیب انتخاباتی خود جلیلی مطرح کردند و شیوه مذاکره ایشان را «مذاکره برای مذاکره» نامیدند!
اما وقتی از تناقضات بازی برد_برد صحبت میکنیم دقیقا چه منظوری داریم؟از بازی شروع کنیم. فلاسفه برای بازی ویژگی های خاصی قائل هستند.
بازیگران غرضی بیرون از بازی ندارند.بازی قواعد معین دارد که بازیگران باید آنرا رعایت کنند.بازیگران برای کسب سود و رسیدن به مقصد و مقصود بازی نمی کنند بلکه بازی خود مقصود و مطلوب بالذات است.بازی در وقت فراغت و با آزادی و اختیار انجام می شود.
اگر بپذیریم که جعل عنوان « بازی برد_برد » توسط دولت نشان دهنده شمای کلی نگاه شان به عرصه تعاملات جهانی است به این نکته بسیار مهم پی میبریم که این تصور دولتیان چقدر با واقعیات فاصله دارد.
موضوع هسته ای برای غرب تنها بهانه ای است برای اعمال فشار بر ایران به منظور تغییر در استراتژی ها و تاکتیکهای حکومت تهران. آنها بارها و بارها اعلام کرده اند که حل موضوع هسته ای ارتباط تنگاتنگی با حل موضوع برنامه موشکی ایران و حمایت ما از نهضت های مقاومت اسلامی در جهان اسلام دارد و اتفاقا در متن توافقنامه ژنو این موضوع را گنجانده اند که تا تمامی موضوعات مورد توافق قرار نگیرد هیچ موضوعی مورد توافق قرار نگرفته است!
غرب در بازی هسته ای تحمیلی اش به دولت یازدهم هیچ قاعده ای را هم از پیش نمی پذیرد و برای طرف غربی رعایت الزامات معاهدات جهانی توسط جمهوری اسلامی که در بسیاری از مواقع از متن توافقات نیز فراتر رفته اصلا به حساب نمی آید! در عین حال طرفهای غربی به خود حق می دهند با شیوه های گوناگون و اسامی متنوع کشورمان را هر زمانی که خواستند تحریم کنند و در حالیکه برنامه هسته ای ایران عملا در حالت تعلیق_ تا زمان به نتیجه رسیدن مذاکرات_ به سر میبرد آمریکا و متحدانش به سادگی با منافع ملی ما در حوزه نفت و امنیت بازی میکنند!
در بازی، خود بازی کردن مطلوب بالذات است و اگر دولت می خواست در برابر مذاکره برای مذاکره عنوانی قرار دهد، بهتر بود عبارتی غیر از این انتخاب کند، زیرا در شیوه قبلی حداقل هیچ توافق نامه یا سند حقوقی الزام آوری امضا نشده بود، اما امروز بدلیل اشتباه محاسباتی دولت و برآورد نادرست اش از صحنه بین الملل، کشور در میدانی حضور دارد که یک طرفش درکی بازی گونه از آن دارد، اما طرف مقابل با همه امکانات به عرصه آمده، حریف را به چشم شکار می نگرد و استراتژی اش نه « بازی برد_برد » که تنازع برای بقاست!
نکته بعدی اینکه بازی را با اختیار انجام می دهند نه از روی اجبار. باید پرسید چگونه در زمانی که غرب و در راس آن آمریکا از اعمال تحریم های فلج کننده بر افتصاد ایران برای کشاندن کشور به پای میز مذاکره صحبت میکند ما از بازی سخن میگوییم؟
این اشتباه محاسباتی و بی دقتی در تعیین استراتژی سبب شده است که مسئولین دلسوز دولت تدبیر و امید دچار اشتباهات تاکتیکی فراوانی نیز بشوند که در ادامه به چند مورد از آنها اشاره می شود.
«لبخند» تاکتیک مناسب بازی هاست نه جنگها و امروز هر چه که لبخندهای مسئولین ما پررنگ تر می شود دشمنان بیشتر شاخ و شانه میکشند و متوقع میشوند!
«صداقت» با دشمن هیچ محلی از اعراب ندارد. اگر واقعا هم شدت تحریم ها ما را به پای میز مذاکره کشانده است، مسئولین کشور نباید آشکارا به این موضوع اشاره کنند و به دشمن فرصت طلب نقطه ضعف نشان دهند!
«تنبلی» تاکید مکرر راس هرم دولت بر اینکه کلید حل مشکلات اقتصادی و حتی آب خوردن مردم، رفع تحریم هاست، باعث سرایت نوعی رخوت و بی عملی به وزارتخانه های تابعه شده طوریکه به نظر می رسد آنها نیز همه چشم به آینده ای بدون تحریم دارند که به گفته خود مسئولین وزارت خارجه مبنی بر اینکه تحریم های خارج از موضوع هسته ای باقی خواهند ماند، آینده ای واهی است و اکثر تحریم های تاثیرگذار حتی پس از توافق احتمالی برجای خواهند ماند! دولت با گره زدن امور جاری کشور با مسئله مذاکرات در واقع همه تخم مرغ هایش را در یک سبد قرار داده است و آینده و حیات سیاسی خود را به نتیجه مذاکرات وصل کرده که این هم می تواند اهرم فشاری در دست دشمن غدار باشد!
در واقع بیراه نیست اگر امروز که دو سال از شروع به کار دولت تدبیر و امید میگذرد از روحانی سوال کنیم، وقتی از نظر ایشان مشکل آب هم با رفع تحریم ها حل می شود چگونه کلید را بعنوان نماد دولت خویش برگزیدند؟ آیا انتخاب نماد «کنگره» یا انتخاب ماکتی از «هتل کوبورگ» بعنوان نماد دولت تدبیر و امید بهتر نبود؟!
و در آخر سخنی برای آینده. اهل سیاست استراتژی را به سنجیدن وضع خود و حریف و طرح نقشه برای روبرو شدن با حریف در مناسبترین وضع تعبیر و تعریف میکنند.
در واقع استراتژی یعنی طرح نقشه ای بر اساس نقاط قوت خودی و نقاط ضعف حریف برای وارد کردن بیشترین ضربه به دشمن یا دریافت کردن کمترین ضربه از دشمن!
دشمن امروز اقتصاد نفتی، کم بازده و پر فساد و بی بند و بار ما را هدف گرفته است. حمایت ما از مقاومت را تروریسم دولتی مینامد. دست آوردهای فضایی ما را موهوم معرفی میکند. سالهاست بدنبال تضعیف نهادهای انقلاب_بنیان ماست. در جامعه بذر تفرقه میپراکند. به مقدسات ما توهین میکند و بدنبال بی غیرتی ماست تا هویتمان را بدزدد.
بدنبال کمرنگ کردن نقش دین در مدیریت جامعه و تضعیف نهاد ولایت فقیه است. از پیشرفت علمی و خودکفایی و الگو بودن ما هراسناک است و هر شب از کابوس موشکهای ما بی خواب است! اما از همه اینها مهمتر دشمن دوست دارد ببیند مسئولین ما خسته شده اند و دیگر به تحقق وعده های الهی ایمان ندارند! دشمن دوست دارد مسئولین ما را عافیت طلبانی ببیند که دیگر حوصله هزینه دادن و ایستادگی پای آرمانهایشان را ندارند! ما حتی اگر به دست دشمنان مان هم نگاه کنیم میفهمیم که مولفه های قدرت ما کدام هستند! مولفه های قدرت ما ایمان ماست و هویت ایرانی_اسلامی ما. مولفه های قدرت ما ایستادگی ما پای آرمانهایمان است و نیروی انسانی جوان و آماده و با نشاط و سالم! قدرت ما اتحاد و یگانگی امت است با امام!
امروز دشمن فقط به دنبال شکست دادن ما نیست، دشمن دوست دارد ما را در حال عذرخواهی و بازگشت از تمام شعارهایمان ببیند تا یکبار برای همیشه خیال خودش را از بیداری اسلامی راحت کند، اما این هم خیال خامی است که با هوشیاری ملت و بیداری دولت به یاس مبدل خواهد شد. انشاالله.
ما امروز راهی نداریم جز عمیق تر کردن باورهایمان به وعده های الهی که ان تنصروا الله ینصرکم و تلاش و کوشش مضاعف برای رفع کاستی های داخلی که الذین جاهدو فینا لنهدینهم سبلنا و وحدت کلمه محمد رسول الله و الذین معه اشدا علی الکفار و رحماء بینهم ؛ امروز باید بیشتر از همیشه و هر زمان این دستور الهی را با خودمان زمزمه کنیم که فاستقم کما امرت… و بدانیم که یهود و نصاری دست از سر ما بر نمی دارند تا زمانیکه ما دست از دینمان بر نداریم؛ آن زمان است که همه تحریمهای ظالمانه سازمان ملل در همان سازمان ملل لغو خواهد شد، نه زودتر!
*محمد شهیدیان، فعال دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی مازندران
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات