تفاوت شیعیان آخرالزمان و شیعیان زمان ائمه(ع)

به گزارش گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، حجت‌الاسلام مسعود عالی (کارشناس مسائل اخلاقی و اجتماعی): اهل بیت(ع) در ادعیه به ما آموختند از خدا بخواهیم جزو یاران امام عصر (عج) باشیم. در تعقیبات نماز صبح دعایی کوتاه وجود داردکه ابتدائش با «اللهم بلّغ مولای صاحب‌الزمان» آغاز در واقع نوعی تجدید بیعت با امام زمان (عج) است.

بنابراین باید از خدا بخواهیم که ما را در رکاب و از یاران و مدافعین حضرت قرار دهد و در دعای عهد نیز از خداوند می‌خواهیم که اگر مرگ هم بین ما و او فاصله انداخت، چنین مانعی از بین برود و با ظهور ایشان بتوانیم به دنیا بازگردیم.

زمانی که امام مرحوم شدند یک برگه نشانه (چوب‌الف) در مفاتیح ایشان پیدا کردند که مشخص بود ایشان مداومت در خواندن این دعا داشته است؛ در این دعا می‌خوانیم که اگر مرگ بین من و ظهور حضرت فاصله انداخت مرا به این عالم بازگرداند. بنابراین شیعه باید آنقدر مشتاق یاری امام باشد که چنین درخواستی از خدا داشته باشد.

غرب با ابزارها و تکنولوژی فعلی، تمدن خود را بنا کرده است، آیا تمدن حضرت هم بر این اساس بنا می‌شود یا اینکه ابزارهای آن متفاوت از ابزارهای ماست؟ در روایات آمده که قیام حضرت با شمشیر خواهد بود، حال مشخص نیست تکنولوژی روز است یا اینکه همان شمشیر است، این نکته اکنون محل بحث ما نیست.

چقدر فرق است بین شیعیان آخرالزمان با شیعیانی که در زمان ائمه (ع) بودند و آنها را یاری نمی‌کردند، در قضیه کربلا یک داستانی است که آن را شاید کمتر شنیده باشیم، پیش از آغاز جنگ دو لشگر مقابل هم اردو زده بودند و فاصله‌ها کم بود و همدیگر را می‌دیدند، هنوز جنگ شروع نشده بود یک شخصی در لشگر عمر سعد به نام هرثمة بن سلیم به سمت لشکر امام (ع) آمد و از ایشان خواست که او را ببخشد. حضرت هم توبه او را قبول کرد و پرسید که هرثمه چه شد که به لشگر ما آمدی؟ او هم یاد لشکر امیرالمؤمنین (ع) افتاد که در زمان یکی از جنگ‌ها از کربلا رد شد و گریه کرد و گفت روزی یک عده عاشق اینجا می‌آیند و شهید می‌شوند. با این حال باز هم در لشکر امام نیامد و گفت که من خانواده دارم، امام هم به او گفت که برو از اینجا دور شو که صدای مظلومیت ما را نشنوی! چقدر بین شیعیان آن زمان و شیعیان آخرالزمان که امام معصومشان را ندیده باور دارند، تفاوت است.

روایت از امام سجاد (ع) داریم که فرمود بهترین شیعیان ما شیعیان آخرالزمان که قائل به امامت او هستند و منتظر ظهورند اینها از مؤمنان همه زمان‌ها بالاتر هستند چرا که خدا آنقدر به شیعیان آخرالزمان فهم و شعور و معرفت داده که ما را ندیده باور دارند، غیبت برای آنها به منزله شهود است.

هنر بندگی همین است که انسان خیلی چیزهای ندیده را باور و قبول کند. در قرآن هم متقین را خداوند کسانی می‌داند که ندیده خیلی چیزها را قبول می‌کند مؤمن کسی است که خدا و اهل بیت (ع) را ندیده باور داشته باشد.

متأسفانه فرهنگ و تمدن مادی زمان ما که به اصطلاح مدرنیته یا هر اسم دهن پرکنی است، چنان انسان‌ها را بی‌جهت بزرگ و جسور کرده که می‌گوید هرچه به عقلت نرسید دیگر باورش نکن ولو وحی هم باشد! یعنی دیگر زمان آن گذشته که خدا بگوید و ما باور کنیم! در حالی که باید بدانیم دایره وحی بزرگتر از عقل ماست، چیزهایی است که در عقل ما نمی‌گنجد و این طبیعی است، چرا که عقل ما خالص نیست و هواهای نفس در آن تأثیر زیادی گذاشته است.