گروه دانشگاه «خبرگزاری دانشجو»- یادداشت دانشجویی*؛ وقتی می گوییم نهضت، بلاشک محیطی مد نظرمان است که قابلیت گنجایش و ظرفیت بالایی دارد و می تواند جمعیتی را با خودش همراه سازد.
نهضت هم قدرت وحدت دارد و هم قدرت کثرت، هم قدرت جنبش دارد و هم قدرت کرنش. هر جنبشی خودش به تنهایی پر است از تحرک. تحرک ماهیتاً جنب و جوش است. چه درونی و برونی. تحرک صرفا عملی ظاهری نیست که از اراده بازوانی و ماهیچه ای منجر شود، بلکه تحرک شامل تفکر هم می شود که این به نسبت آن درجه اهمیت بالاتری دارد.
پس می شود اینطور گفت که نهضت حرکتی است که می تواند به قله تخلیه اراده ها تبدیل شود و این اراده ها هستند که می توانند یک زندگی را به معنای حقیقی کلمه تشکیل دهند.
آیا می توان گفت که تحصیل در دانشگاه یک هدف است؟ مطمئناً نه. دانشگاه یک فضایی است برای بروز خیلی از ظرفیت های بالقوه دیگرمان. یکی از پتانسیل یا خروجی های دانشگاه گرفتن مدرک است که باز آن هم هدف نیست.
هدف اصلی تشکیل یک زندگی است که زیرساخت آن شغل و درآمد است؛ به کمک همان مدرک بالقوه.
این یک برونداد خارجی است. دانشگاه یک محیط است، یک فضاست که در آن می شود خود را با تکیه بر اراده ها آزاد کرد. این فضا به اراده های شخصی هم متکی است. آزاد اندیشی هم اینگونه است. اگر بگوییم که آزاداندیشی یک هدف است، حقیقتا به آن ظلم کرده ایم و معلوم است هنوز معنایش را درک نکرده ایم.
آزاداندیشی یک دانشگاهی است که می تواند مبدأ همه تحولات شود.
آیا آزاداندیشی فقط در بند کلمات محصور است؟ دید ما به آزاداندیشی چگونه است؟ چگونه می توانیم نهضت آزاداندیشی را بوجود آوریم؟ ...
پاسخ چنین پرسش هایی شاید برایمان بدیهی باشد؛ اما قبل از هرچیز، باید به خود بنگریم که چه قدر این فضا برای ما وجود دارد و ما تا چه حد خود را مکلف و موظف به ایجاد این نهضت کرده ایم؟
هر تغییری که بخواهد صورت بگیرد همه واقفیم که باید از خودمان شروع کنیم. اراده جمعی پیش زمینه اش اراده شخصی است. یادمان نرود که برای ایجاد یک موج بزرگ در آب، نیاز به یک سنگ کوچک داریم و تا سنگ نباشد، هیچ وقت موجی هم شکل نخواهد گرفت.
* سید سعید هاشمی-دانشجوی دانشگاه یاسوج و دبیر انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه یاسوج
انتشار یادداشتهای دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروهها و فعالین دانشجویی است.