باشگاه دانشجویان/
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- یادداشت دانشجویی*؛ سالی یک بار در آغار مهرماه و به مناسبت سالگرد تدفین شهدای گمنام دانشگاه اصفهان، مراسم یادبودی در حرم‌الشهدای دانشگاه برگزار می‌شود.
فارغ از اینکه این مراسم با چه استقبالی مواجه می‌شود و اساسا تا چه اندازه به رفع غربت این شهیدان می‌انجامد، این یادداشت درصدد است تا علت تأخیر در ساخت حرم‌الشهدا را از زاویه‌ای دیگر بررسی کند.
علت اصلی طولانی شدن ساخت این بنا نبود بودجه و اعتبارات لازم عنوان می‌گردد. عاملی که گویا همواره می‌تواند قانع کننده باشد و حتی بازدید جناب آقای دکتر محمد فرهادی، وزیر علوم هم در بهمن‌ماه سال گذشته نتواند چندان گره‌گشای آن باشد.
در دانشگاه اصفهان نزدیک ۱۴ هزار نفر دانشجو مشغول تحصیل هستند، که تعداد قابل توجهی از آن‌ها حاضرند برای تکمیل این بنا در حد توان خود هزینه کنند. اگر حداقل آن ها را ۱۰ هزار نفر در نظر بگیریم و برای هرکدام داوطلبانه، ماهانه فقط ۱۰۰۰ تومان لحاظ کنیم، در ۹ ماه سال تحصیلی چیزی در حدود ۹۰ میلیون تومان جمع شده است. مبلغی که اگر ۷ سال پیش جمع می‌شد، شاید قبل از شیب ملایم قیمت‌ها، نصف هزینه‌های این پروژه را تأمین می‌کرد.
البته در این میان مسلما تکلیف از مسئولین امر ساقط نمی‌شود ولی شاید سهیم شدن دانشجویان در این امر می‌توانست زودتر گره این مشکل را حل کند و برای دغدغه دانشجویان هم مرهمی باشد. می‌توانست بهانه و یا علت واقعی عدم اتمام این بنا یعنی کمبود اعتبار را از دست مسئولین خارج کند، تا آنگاه معلوم شود که آیا واقعا این بنا قابلیت اتمام دارد و به عمر دانشجویی دانشجویان وصال می‌دهد یا خیر.
تشکل‌ها هر سال و شاید هرترم عدم اتمام این بنا را پیگیری می‌کنند و در نشریات خود با مسئولان ذی‌ربط مصاحبه کرده و زمان تکمیل بنا را جویا می‌شوند. درست است که این امر، وظیفه مطالبه‌گری دانشجواست اما آیا فقط در همین حد کفایت می‌کند؟
آیا اگر مسئولین به دلایل متعدد مربوط یا نامربوط به این مطالبه‌گری پاسخ ندادند، دانشجو باید در این حد متوقف شود؟
برای احیای شهدا و راه و رسم آن‌ها، گاهی قبل از کار فرهنگی، می‌توان جهاد اقتصادی کرد. جهادی که شاید نمی‌گذاشت ساخت این بنا هم سال دفاع مقدس گردد.
اینکه اکنون این مقبره مقدس، آنچنان غریب و سوت و کور است که پاتوق دانشجویان ناآگاهی برای استعمال جهالتشان شده است، بر عهده مدعیان دفاع از شهداست که از شهدا فقط مدفون کردنشان را خواهانند.
تاکنون چه تلاشی برای تجمعات هفتگی و معنوی در این مکان مقدس شده است؟
آیا برای دانشجویان جدید الورود از حضور آن‌ها در دانشگاه سخنی گفته شده است؟ وقتی حتی راننده اتوبوسِ هر روزه دانشگاه از وجود آن‌ها بی خبر است.
ببپذیریم که آنچه برای به دست آوردنش مکاتبه و مطالبه کردیم و به خاطرش جلوی مخالفان تدفینشان ایستادیم، را حفظ نکردیم.
اکنون که وارد ۸ سالگی غربت این شهدا در دانشگاه می‌شویم، اگرچه هنوز با سیره شهدا بیگانه‌ایم، چون گاهی آن‌ها را آنچنان آسمانی به تصویر کشیدیم که دست زمینی‌ها به ایشان نرسد و گاهی آنچنان زمینی که از آسمان دورشان کردیم؛ ولی ای کاش حداقل مزارشان را عامل غربت و گمنامی بیشترشان نمی‌کردیم.
گویا محوطه اطراف مزار شهیدان در حال سنگ فرش شدن است و فقط نمای بیرونی بقعه باقی می‌مانده است. در هر صورت این بنا دیر یا زود به اتمام خواهد رسید، ولی آنچه مهم است این است که دانشجو به عنوان مؤذن جامعه، تاکنون چندبار رسم مردان جوانمرد این مزار را فریاد زده است و آیا خودش حتی فرادی برای رفع حصرغربتشان بانگ بیداری سرداده است؟
*فاطمه آخوندمهدی- فعال دانشجویی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
تعداد نظرات: ۱
ارسال نظرات
علوم پزشکی کاشان، آزاد اصفهان، شهرضا و....ساخته شده
فقط دانشگاه اصفهان مونده.
من نمیدونم چرا فقط تو این دانشگاه کمبود بودجه هست