به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، چت، ابزار ارتباطی مفیدی ست. زمانی که از دوستان، خانواده و عزیزانمان دور هستیم و نیاز داریم از راهی سریع، آسان، ارزان و در دسترس با آنها ارتباط برقرار کنیم، چت کردن گزینه ی خوبی ست. چه از راه حسابِ ایمیل و چه از راه شبکه های اجتماعی.
مفید است، زمانی که با آگاهی و رعایت کامل اخلاق، در صدد آشنایی با فرهنگ مردم دیگر در نقاط دور و نزدیکِ کشور و جهان باشیم.
مفید است اگر هدف مشخص و کارآمدی داشته باشیم و هر لحظه با دیدن زرق و برق ها و جذابیت های فضای چت روم ها، چشمانمان این طرف و آن طرف نچرخد و از هدف غافل نشویم؛ که عموما کسی در این کار موفق نخواهد بود.
اما واقعیت این است که چت روم ها فضای دیگری دارد و اهداف دیگری افراد را به سمت آن می کشاند. کافیست با آی دی یک خانم وارد شوید تا سیل پیشنهاد های وقیحانه و شرم آور از بدو ورود به سمت تان سرازیر شود و مدام روی صفحه ی خود پیام هایی از افراد مختلف ببینید که از راه های گوناگون در پی بلعیدن (بخوانید مخ زنی) شما هستند.
کسانی که در چت روم ها چرخ می زنند عموما کسانی هستند که از توانایی های کافی برای برقراری ارتباط در فضای واقعی برخوردار نیستند یا به هر دلیلی احساس تنهایی می کنند و همین امر آنان را به میل بیشتر به سمت این فضا سوق می دهد. چرا که در فضای مجازی می توان به راحتی شخصیتی خیالی و رویایی از خود ساخت و عرضه کرد و توجه و محبت جلب کرد. غافل از اینکه فضای مجازی انسان را تنهاتر، افسرده تر و ناتوان تر می کند.
افراد دیگری هم در این فضا هستند که در پی فریب و اغوای دیگران اند و به هر روشی دست می زنند تا با جلب اعتماد جوانان و افراد کم اطلاع، به کلاهبرداری های اقتصادی و عاطفی و جنسی بپردازند.
عقده های روانی، شخصیتی و جنسی در فضای چت روم ها بستری برای سر باز کردن، می یابند. کسانی که به طرز بیمارگونه ای از به زبان آوردن کلمات زشت و رکیک لذت می برند، این فضا را برای عقده گشایی مناسب می بینند. کسانی که از کمبود شخصیت، کمبود محبت و کمبود اعتماد به نفس رنج می برند، کسانی که راه بهتری برای پیدا کردن شریک جنسی و یا حتی همسر ایده آل نمی یابند، جوانانی که برای گذراندن اوقات فراغت خود آموزش ندیده اند، نوجوانانی که دنبال ارضای کنجکاوی های خود درباره مسائل زناشویی هستند، کسانی که در اطرافیان خود شخصی را برای درد دل کردن نیافته اند و یا خودشان از گفتن بعضی حرف ها به اطرافیانشان شرم داشته اند، کسانی که از ازدواج خود راضی نبوده و تامین نمی شوند و خلاصه هر کسی دچار خلایی در درون خود و یا در زندگی واقعی خود است به چت کردن پناه می آورد و تکرار آن هرچند به دفعات اندکی او را از درون وابسته به این دنیای خیالی و دروغین و آدمهای ماسک زده اش می کند.
حتی کاربران چت روم های قانونی کشور هم که ادعا می شود با پلیس فتا همکاری می کنند، از آسیب های این فضا در امان نیستند. هر ساعتی از شبانه روز که وارد یکی از این چت روم ها شوید با تعداد زیادی جوان و نوجوان روبه رو می شوید که وقت خود را (در خوش بینانه ترین حالت) با حرف های بیهوده به بطالت می گذرانند. تنوع آدم ها، تنوع سلیقه ها، تنوع تفکرات و تنوع فرهنگ ها در مکان های عمومی چت، به هم می آمیزند و افراد حاضر در آن فضا را دچار گیجی، سر در گمی و دچار تناقض های فکری و شخصیتی می کنند. این، یعنی هدر رفت سرمایه های اصلی یک جامعه. می توان به مردم یاد داد الگوی مصرف خود را اصلاح کنند، از آب و برق و انواع انرژی گرفته تا همه ی چیزهایی که در طول زندگی مصرف می کنند. در حالیکه انرژی ها جایگزین دارند، ثروت ها از راه های گوناگون قابل برگشت هستند، اما این نیروی جوان و پر انرژی و خلاق است که هیچ جایگزینی ندارد. این قدرت بازو و ذهن یک انسان است که قابل تعویض با هیچ چیز نیست. آنگاه این مهم ترین سرمایه های جامعه ی ما را هر روز و هر ساعت به غارت می برند و ما نشسته ایم و بیلان کارمان را طومار می کنیم و مسئولیت را به دوش یکدیگر می اندازیم.
«فراهم آوردن شرایط لازم برای دستیابی فضای مجازی کشور به بالاترین سطح امنیت و سلامت برای آحاد مردم، نظام و کلیه نقش آفرینان درفضای مجازی»1 وظیفه ی چه کسی ست؟
طبق تحقیقات به عمل آمده در دو ماه مختلف ( بهمن 90 و فروردین 91 ) از آمار چت رومهای مختلف ، مشاهده شد که فقط در رومهای پرشیان و آسیا هر ساعت حدود 5000 نفر فارسی زبان حضور دارند( که ممکن است برخی آی دیها نیم ساعت یا برخی یک ساعت کامل و یا ساعتها ، حضور داشته باشند، اما صرفا میانگین چندین روز و ساعت مختلف در اینجا اعلام شده است) که در شبانه روز به حدود 120000 نفر ساعت و در هفته به 840000 نفر ساعت و در ماه به 25200000 نفر ساعت و در یکسال تقریبا 302400000 نفر ساعت وقت تلف کنی بیهوده خواهد رسید.2
به هر صورت، اثرات مخرب لجام گسیختگی در فضای مجازی به ویژه چت روم ها بر کسی پوشیده نیست؟ اما سوال اینجاست که آیا وقت آن نرسیده این شبیخون فرهنگی را باور کرده و به جای فیلترینگ های حریص کننده، فکری کنیم به حال وضعیت نابسامان فضای مجازی که در همه ی عرصه های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشور موثر است؟