شعیبی با یک فیلم نگاتیو به جشنواره فیلم فجر می‌آید+عکس

به گزراش گروه فضای مجازی خبرگزاری دانشجو؛ با هجوم یک باره‌ی دنیای دیجیتال به سینمای ایران، سینماگران و فیلمبرداران، دیر یا زود می‌بایست با پدیده نگاتیو خداحافظی کنند. پروسه تولید نگاتیو و به دنبال آن ساخت فیلم‌های سینمایی به صورت 35، در حال توقف است و دوربین‌های دیجیتال جای دوربین‌های نگاتیو را گرفته اند.

دو سال پیش، گمان می رفت «آرایش غلیظ» حمید نعمت الله جزو آخرین فیلم‌های سینمای ایران است که به صورت نگاتیو فیلمبرداری می‌شود. همچنین سال گذشته کاوه سجادی حسینی کارگردان «بوفالو» فیلمش را به صورت نگاتیو فیلم‌برداری کرد و در جشنواره حضور داشت و گمان می‌رفت که او آخرین فیلم سینمایی ایران را به صورت دیجیتال ساخته است.

تفاوت سنت فیلمبرداری با نگاتیو بر خلاف دیجیتال، به‌خاطر کم شدن تعداد برداشت‌ها، گروه را ملزم به دقت و وسواس بیشتری می‌کند. ضبط دیجیتال این فرصت را به فیلمبردار می‌دهد که کارش را آزادانه‌تر و گاه بی‌قیدوبند‌تر انجام دهد، چون ضبط روی «هارد»، خاطری آسوده برایشان ایجاد می‌کند که افراط در این فرآیند هم گاه بی‌دقتی و سهل‌انگاری در برداشت‌های اولیه به وجود می‌آورد که گاه فرآیند تولید را درازمدت می‌کند.

در هر دو تجربه «بوفالو» و «آرایش غلیظ»، علی برازنده، مدیر فیلمبرداری بود. برازنده برای امسال نیز در جشنواره فیلم فجر، مدیر فیلمبرداری فیلم «سیانور» با روایتی از سالهای دهه پنجاهی شده است. «سیانور» از نظر پروسه تولید به جهت حضور نگاتیو، این ویژگی را دارد که مختصات و ابعاد سنتی تولید را بر گروه تحمیل کند. فیلمی که یک عاشقانه پلیسی است و قصه‌ اش در دهه 50 می‌گذرد.

حس و حالی همراه با قصه ای از تاریخ معاصر سالهای پیش از انقلاب در طراحی صحنه ولباس این فیلم هم لحاظ شده است و انتظار می‌رود که «سیانور» اثری قابل توجه در جشنواره فیلم فجر امسال باشد.

شعیبی کارگردان «سیانور» عکسی از نگاتیو های این فیلم را در صفحه اینستاگرام گذاشته است.

علی برازنده مدیر فیلمبرداری «آرایش غلیظ»، «بوفالو» و «سیانور» پیش از این درباره حس و حالش برای کار با نگاتیو گفته بود: من به عنوان یک فیلمبردار از زمانی که در سینما و در رشته فیلمبرداری تحصیل و کار کرده‌ام، همیشه با نگاتیو کار کردم و فیلم‌های بسیاری را به صورت نگاتیو فیلمبرداری کرده‌ام، به همین دلیل استفاده از نگاتیو  برای فیلمبرداری یک نوستالوژی برایم به شمار می‌رود.

این فیلمبردار برنده جایزه سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر توضیح داد: ما در نگاتیو دستمان بازتر بود و عملا در اجرای فیلمبرداری با دست باز کار میکردیم. در نگاتیو جاهایی که روشنی داریم جزئیات هم داریم و جاهایی که تاریکی داریم باز هم جزئیات داریم. در واقع تصاویر نگاتیو حس و حال بیشتری دارد مانند عکس های قدیمی. زمانی که عکس های خانوادگی را می بینید حس زیادی را از این عکس ها که  نگاتیو است، می گیرید که در فیلمبرداری نگاتیو هم همینطور است. متاسفانه با استفاده از دوربین دیجیتال خطاها زیاد شده و فیلمبردار می گوید که فیلم را می گیریم و اگر بد شد پاک می کنیم، در چنین شرایطی خلاقیت از فیلمبردار گرفته شده است.

برازنده همچنین گفته است: در بحث نگاتیو نیازمند تخیل و خلاقیت بودیم و با توجه به ماده خام فیلمبرداری که دستمان بود و پتانسیل فیلمبرداری برنامه ریزی و کار می کردیم و مانند امروز همه چیز را بدست دوربین های هوشمند نمی دادیم. درواقع دوربین های هوشمند قدرت تخیل را از فیلمبردار گرفته و بسیاری از کارهایی که فیلمبردار باید انجام دهد، دوربین ها انجام می دهند.