به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: خدا می داند حفظ قرآن چه قدر در استفاده از این معدن و منبع رحمت الهی مدخلیت دارد، آیا از این بالاتر می شود تعبیر کرد که:
من ختم (قرا، یا: حفظ) القرآن، فکأنما أدرجت النبوة بین جنبیه (بین کتفیه) و لکنه (الا انه) لا یوحی الیه
هر کس قرآن را ختم کند (یا: بخواند، یا حفظ کند) گویی که نبوت در وجود او گنجانده شد است، با این تفاوت که به او وحی نمی شود.
یعنی قرآن، غایت کمال غیر انبیا (علیهم السلام) را به او می رساند. ما آن گونه که باید و شاید از قرآن استفاده نمی کنیم. در شأن اهل بیت (علیهم السلام) نیز مسلمانان در غایت اختلافند. الی ما شاء الله نقل کرده اند که کسانی گفته اند: به حرم رفتیم و سلام کردیم و جواب سلام را از ضریح شنیدیم. یا با ائمه (علیهم السلام) صحبت کرده اند.
مقصود این که: همان گونه که مردم در عدیل قرآن اختلاف مراتب دارند، در خود قرآن نیز چنین است. شخصی می گفت: در عرض دو یا سه ماه، دو ختم یا سه بار به صورت عادی قرآن را ختم نمودم و دیدم که حافظ کل قرآن هستم. حتی به قصد حفظ هم نخوانده بودم. چنان حافظ قرآن شده ام که آیات قرآن را از میان لابلای خطوط کتب تفاسیر می توانم تشخیص بدهم.
کتاب در محضر حضرت آیت ا.... العظمی بهجت – ص 114
محمد حسین رخشاد