قربانیان منطقه‌ای برجام

اخبار دانشگاهی را از «کانال اخبار دانشگاهی SNN.ir» دنبال کنید

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، یادداشت دانشجویی؛* وزارت امورخارجه یکی از نهادهایی است که نقشی اساسی در تعیین رابطه هر کشور باسایر کشورها و گروه های خارجی دارد. یکی از شعارهای  دولت یازدهم در کنار بیش از ۴۰۰ وعده داده شده "آشتی با دنیا" بود. حال پس از سپری شدن حدود سه سال و نیم از عمر دولت بر آن شدیم تا نگاهی به عملکرد وزارت امورخارجه در خصوص متحدینمان و برخی کشورهای همسو بیندازیم:

در زمان انتخابات کشور درگیر جنگ تمام عیار اقتصادی بود که عوارض آن بنا به دلایلی بر معیشت مردم مشهود بود. دولت با شعار حل مشکلات در صد روز و چرخیدن همزمان سانتریفیوژ و چرخ زندگی مردم موفق به کسب اکثریت آرا گردید.

به خاطر نوع نگاه دولتمردان و ناتوانی آنان در حل مشکلات و معضلات ،علت تمام مشکلات تحریم ها معرفی شد. دولتی که مسئولینش علی رغم تجربه کردن عواقب تلخ مذاکره با آمریکا در مسائل مختلف  از جمله قضیه گروگان های آمریکایی در لبنان و... که تنها امتیاز دادن در ازای هیچ بود(ازمسئولین مذاکرات قبلی برخی دست اندرکاران این دولت بوده اند)را شاه کلید مشکلات را در مذاکره می دانست نه مقاومت.

به دلیل و چندین دلیل دیگر مذاکرات از شورای عالی امنیت ملی به وزارت امورخارجه آمد و مسئول آن شخص وزیر شد.

یکی از ابزارهای اقتدار به ارث رسیده برای این دولت متحدین و هم فکران خارجی ما بود که حداقل برای بالا بردن قدرت چانه زنی و امتیازگیری از رقیب در مذاکرات، حمایت از آنان از سوی وزارت امورخارجه اجتناب ناپذیر می نمود، اما  در عمل دیده شد بدون دست آوردی و کاملا مفت، فدای رسیدن به کدخدا و توافق با ابر قدرت ها شدند.

در همان ایام پذیرفته شد که حمایت ما از حزب الله مداخله جویانه است و کشتی امدادی ما برای مظلومان یمن با یک تماس تلفنی جان کری از میانه راه برگشت.

همزمان با قدم زدن وزرای امورخارجه ایران و شیطان بزرگ و شکستن تابوی مذاکره با ام الفساد قر،ن رفته رفته فریاد های ضداستکباری رئیس جمهور بولیوی خاموش شد، نطق های آتشین رئیس جمهور آرژانتین علیه امپریالسیم به سکوت گروید و روسای جمهور نیکاراگوئه و برزیل نیز دیگر مانند سابق نبودند. تحریم های کوبا با شدت، بیش از پیش استمرار یافت، اما این بار برخی متحدین اصلی خود برای دورزدن تحریم ها را در کنار خود نداشت. آتش آشوب های ونزوئلای پس از چاوز با حمایت آمریکا از مخالفین رئیس جمهور بیش از پیش شعله ور شد.

حال کشورهایی که نور استکبارستیزی تا چندسال قبل در آنان تابیدن گرفته بود و تبدیل به حیاط خلوت ایالات متحده شده بودند، آهسته آهسته آرمان استکبارستیزی آنان از بین رفت و همکاری ما با آنان در سایر حوزه ها نیز یا به صفر رسید یا از بین رفت و عملا پایگاه های استراتژیک ما در کنار گوش آمریکا از ما فاصله گرفتند و عمق استراتژیک ما به طول چند صد کیلومتر عقب رفت.

شیاطین حقیر در منطقه با مشاهده این وضعیت فرصت را برای عقده گشایی مناسب دیدند. آنان زخم های خورده از مقاومت و جمهوری اسلامی را این بار در منا و با خون هزاران  حاجی محرم لب تشنه مرهم گذاشتند. ذلت در حد زانو زدن وزیر امورخارجه مقابل اغیار هم نه تنها نتواست پیکر شهدا را باز گرداند، بلکه برای وزرا و مسئولین ما ویزا هم نشد. اگر کار فقط دست وزارت خارجه بود و نهیب حیدری رهبر معظم انقلاب بر ملاعین سعودی نبود، مشخص نبود پیکرهای شهدا در کجای عربستان دفن می شدند. حتی تعرض به دو نوجوان ایرانی و اعدام شیخ نمر و بالاتر از آن سرکوب  ظالمانه قیام مردم بحرین و کشتار  وحشیانه روزانه ده ها یمنی هنوز نتوانسته است پاسخی در خور از دستگاه دیپلماسی دولت بگیرد و افطاری بر این روزه سکوت حرام باشد.

ای کاش به جای این همه هزینه برای توافق با استکبار جهانی، وزارت امورخارجه و کلا سایر مسئولین در امر سیاست خارجی آیات ۵۱ تا ۵۷ سوره ماعده را سرلوحه کار خود قرار دهند. به عنوان پیشنهاد عرض می گردد دوستان دست اندر کاراین حوزه  صفحه۱۱۷ قرآن را قاب کرده و در محل کار خود مقابل دیدگان خویش نصب نمایید تا تذکری باشد.

حسین رسولی، مسئول سیاسی بسیج دانشجویی مدرسه عالی شهیدمطهری

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.