جان من بند به موهای پریشان تو بود/ گیسویت سوخت چرا زنده بمانم بابا؟

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو؛ شاعران در مدح حضرت رقیه سلام الله علیها دختر سه ساله امام حسین (ع) اشعاری را سروده و در اختیار خبرگزاری دانشجو قرار دادند که در ادامه می خوانید:

زندگی گشته نفس گیر ، پدر
داغ تو کرده مرا پیر ، پدر

زودتر چشم به راهت بودم
پس چرا آمده ای دیر ، پدر

ترسم این بود نیایی و تو را
من نبینم به دل سیر ، پدر

مادری کرده برایم عمه
باشد او لایق تقدیر ، پدر

از همان شب که خودت می دانی
می کشد پهلوی من تیر ، پدر

واقعا چشم عمویم روشن
ما کجا این همه تحقیر ، پدر

ما کجا، مجلس نامحرم ها
ما کجا و غل و زنجیر ، پدر

آیه آیه به لبت چوب زدند
چه نیاز است به تفسیر ، پدر

صوت قرآن تو می آمد و باز
خواهر تو شده تکفیر ، پدر

چه به روز سر تو آوردند
کرده ای این همه تغییر ، پدر

روی ماهِ تو به هم ریخته با
هیجده ضربه ی شمشیر ، پدر

تو دعا کن اجلم سر برسد
عمر کوتاه، به آخر برسد
محمود مربوبی


کنج خرابه "سوخته موی" مرا ببوس
تو محرمانه "سرّ مگوی" مرا ببوس

مثل لب تو خورده ترک دور چشم من
ساقی من "شکسته سبوی" مرا ببوس

یک ماه می شود که نبوسیده ای مرا
قربان روی ماه تو روی مرا ببوس

زنجیر ها گلوی مرا زخم کرده اند
ای مرهم رقیه گلوی مرا ببوس

زهرا تکاند خاک روی چادر مرا
پس چادر بدون رفوی مرا ببوس

بابا! عمو که رفت خداحافظی نکرد
بابا اگر که دیدی عموی مرا ببوس
آرش براری


دست بگذار به قلب نگرانم بابا
بلکه آرام شود روح و روانم بابا

چند وقت است صدایم نزدی دختر من؟
چند وقت است نگفتم به تو "جانم بابا؟"

نه تو هستی نه عمو و نه علی اکبر هست
پس برای چه کسی شعر بخوانم بابا؟

بسکه در راه دویدم بخدا خسته شدم
بغلم کن روی پایت بنشانم بابا

حرف های بدی امروز به من گفت یزید
وای بند آمده از شرم زبانم بابا

زجر ملعون به روی جای لبت سیلی زد
چند شب تلخ شده طعم دهانم بابا

گیسویم سوخته است و کف پام آبله زد
بازویم نیز شکسته به گمانم بابا

سینه‌ات خلوت من بود و خرابش کردند
چه کسی پای نهاده به جهانم بابا؟

حرمله تیر به تو زد؟؟ بخدا میکُشمش
آخرین تیر تو شد قد کمانم بابا

جان من بند به موهای پریشان تو بود
گیسویت سوخت چرا زنده بمانم بابا؟
آرش براری


وای از آن دم که از سرِ طفلی
دستِ یک مرد روسری بکشَد
وای از آن دم که بر سر بابا
دختری دست مادری بکشَد

دختری که عجیب دلتنگ است
تنگِ بابا و تنگِ آغوشَش
دختری که شُدست سرخ و کبود
چون گلِ لاله ، لاله ی گوشش

طفلِ معصوم عاری از کینه ست
چیزی از جنگ هم نمیداند
زیر لب غرقِ بغض میگوید
زیر لب غرقِ بغض میخواند:

در مسیری که آمدم تا شام
دردِ دل ها به ماه میکردم
هرکسی چپ نگاهمان میکرد
به عمویم نگاه میکردم

ای یتیمانِ کوفه ی دیروز
قلبِ مارا عجیب آزردید
پدرِ ما علیست مَردی که
نان و خرما ز سُفره اش خوردید
محسن کاویانی


سنگین شبیه سنگ شبیه عمود بود
دستی که روی صورت من در فرود بود

از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام
بابا تمام سطح تن من کبود بود

با اینکه مثل پیرزنانم سه سالم است
این سن پدر برای یتیمیم زود بود

با شمر همسفر شدنم هیچ همرهم
انکس که گوشواره ی من را ربود بود

هر روز جای نان کتک سیر خورده ایم
انگار کاروان تو قوم یهود بود
سید محمدحسین حسینی


داغ دارم جگر ندارم که
غیر گریه هنر ندارم که

باغ های مدینه مال من است
از بیابان خبر ندارم که

پشت اسبش دویده ام خیلی
من که پای سفر ندارم که

اتش خیمه گیسویم را برد
جز همین مختصر ندارم که

این گل سرخ چیست روی سرم
من که سنجاق سر ندارم که

گوشواره النگو و خلخال
رفت، دیگر گهر ندارم که

دختران دمشق میگویند
من یتیمم، پدر ندارم که

من تورا از یزید میگیرم
یک پدر بیشتر ندارم که
سید محمد حسین حسینی


از کینه ها گرفت کسی استخاره را
آتش کشید معجر و گوشه-کناره را

می سوخت تار و‌ پودِ تنم٬ تا که عده ای
بردند از تو پیرهنِ پاره پاره را

راه فرار بسته و حتی به غیر از آب
بستند روی ما به خدا راه چاره را

بابا نبودی و همهٔ خیمه ها که سوخت
دیدم میان دست کسی گاهواره را

عمه پناه من شد و در بین ازدحام
بردند از سه سالهٔ تو گوشواره را

آنقدر «زجر»(لع) بر تنِ من تازیانه زد
طاقت نداشتم ضرباتِ دوباره را

بردیم تا به شام٬ سرِ نیزه ها تبِ
گودال و علقمه٬ غم ِ دارٱلاماره را

خیلی دلم شکست سرِ بازار بارها-
دیدم به سمتِ کهنه لباسم اشاره را

دلتنگ بودم و شبِ ویرانه سرد بود
با گریه تا به صبح شمرده ستاره را!
مرضیه عاطفی


عجز اگر آید به دیدارم جوابش می‌کنم
کاخ اگر کوه احد باشد خرابش می‌کنم

پرده های قصر افتاد از طنین ناله ام
کفر اگر در پرده باشد بی‌نقابش می‌کنم

مدح باب علم طاها گر چه اینجا باب نیست
در میان شامیان امروز بابش می‌کنم

یک رساله از کراماتم اگر در دست نیست
می نویسم بعدها صدها کتابش می‌کنم

دارم از بابا بزرگ خویش ارث روشنی
در شعاعم ذره باشد آفتابش می‌کنم

از خدایم اذن دارم زیر سقف گنبدم
هر دعایی را بخواهم مستجابش می‌کنم

آنکه حتی یک النگو در ضریح انداخته
با خدا در روز محشر بی‌حسابش می‌کنم

سفره دار روضه‌ی بابا منم، با دست خویش
گندمی گر نذر گردد آسیابش می‌کنم

زنده باشم بعد از این ای عمه جان گهواره‌ای
عاقبت می‌سازم و نذر ربابش می‌کنم

آستین پاره ای دارم خدا را شاکرم
بر سرم در پیش نامحرم حجابش می‌کنم
میلاد حسنی