سه سال همنشینی با آقای فیلسوف دانشگاه شریف/ پله پله تا ملاقات خدا

با عین نشسته بودیم وسط درخت‌های دانشگاه و داشتیم درباره ارتباط با جنس مخالف بحث می‌کردیم. چند وقتی بود که سر این موضوع جدل داشتیم و به جایی نمی‌رسیدیم. مترو، تاکسی، سر کلاس، سلف و هرجایی که همدیگر را می‌دیدیم سر بحث باز می‌شد.  عین می‌گفت دوستی با دخترها اشکالی ندارد و من مخالفت می‌کردم.  من دلیل می‌آوردم و او دلیل می‌آورد. آخرش تصمیم گرفتیم یک نفر را حَکَم کنیم تا بیاید حرف‌های ما را قضاوت کند. تنها کسی که هر دوتایمان قبولش داشتیم، دکتر اسدی بود. وقت گرفتیم و رفتیم دفترش. آن روز را بیشتر از ساعت اداری، دانشگاه مانده بود برای این‌که سوالات ما را جواب بدهد. گفت برایمان چای آوردند، اولین باری بود که در دفتر یک استاد دانشگاه می‌نشستیم و این همه احترام می‌دیدیم. چای که رسید، دکتر با همان لحن همیشه آرامی که دارد شروع کرد و ذره ذره جلو آمد.بحث را کامل باز کرد و از چندین منظر عقلی و اجتماعی و فرهنگی، ثابت کرد که دوستی با جنس مخالف چقدر خطرناک است. عین هم یکی دو سوال پرسید و بعد دیگر چیزی نتوانست بگوید. ادامه جلسه به گپ و گفت‌های صمیمانه‌تر با دکتر گذشت، وقتی چای‌مان تمام شد و خواستیم برویم، پیشنهاد دادم سلفی بگیریم. عین تعجب کرد، دکتر اسدی خندید و موافقت کرد. عین آیفونش را بیرون آورد، دوربین را تنظیم کرد و سه تا سلفی گرفت . در آن عکس‌ها، من هستم و عین و دکتر، که هر سه داریم می‌خندیم.

ترم شش که رسید، باز فرصت درس‌برداشتن با دکتر برایم ایجاد شد. در کلاس اندیشه1 بیش از توحید و عدل فرصت اثبات اصول دین فراهم نشد و اصل‌های پر ابهام‌تر مانده بود برای اندیشه2. این بار درس را بی‌دردسر و با شوق بیشتر برداشتم.دکتر از سال پیش خسته‌تر به نظر می‌رسید. می‌گفت زانوهایش به شدت درد می‌کنند و دیگر ایستادن در کلاس برایش سخت شده. آخر جلسه اول اندیشه2 وقتی برای پرسیدن سوالی رفته بودم کنار میزش، گفت که به احتمال99 درصد بعد از این ترم، دیگر درس ارائه نخواهد داد و از دانشگاه می‌رود. از زمان پیروزی انقلاب فرهنگی تا آن‌روز، بی‌وقفه رئیس مرکز معارف دانشگاه بوده که در کنار تدریس در گروه فلسفه دانشگاه تهران، حسابی وقت و توانش را می‌گرفته.

پروژه درس‌برداشتن‌های حداکثری با دکتر اسدی در آن ترم به خط پایان می‌رسید و با این حساب، تنها 50 درصد قول و قراری که با خودم گذاشته بودم داشت محقق می‌شد. چهار واحد از هشت واحد. کلاس «عرفان عملی در اسلام» دکتر صبح‌های چهارشنبه بود و من چهارشنبه‌ها را باید سر کار می‌رفتم. ساعات آخر حذف و اضافه‌ی آن ترم، دل به دریا زدم و  برای برداشتن عرفان عملی هم تلاش کردم. درس به طرز معجزه‌آسایی جای خالی داشت، پیروز شده بودم. شغلم از یک روز کامل به یک نصفه‌روز تقلیل پیدا‌ کرد اما می‌توانستم دو درس با دکتر داشته باشم. آن ترم داشت رویایی می‌شد.

حالا برای گذراندن ترم شش، دو عامل شوق‌انگیز داشتم. صبح‌های دوشنبه و صبح‌های چهارشنبه. دکتر اسدیِ اندیشه2 ادامه منطقی دکتر اسدیِ اندیشه1 بود. به همان اندازه پاسخگو و دغدغه‌مند. فقط کمی شکسته‌تر شده بود و کمتر پای تخته می‌رفت. یک نفر در کلاس بود که از بیخ، هیچ‌چیزِ اندیشه اسلامی را قبول نداشت و هر جلسه با دکتر بحث می‌کرد. یک بار مسلّماتِ تاریخی را زیر سوال می‌برد و یک روز به اصل و ماهیت برهان‌های عقلی تردید می‌کرد. از این‌هایی بود که خیال می‌کردند خیلی حالی‌شان و اسلام هیچ چیز بدردبخوری ندارد.  یک روز که دیگر رسماً داشت چرت و پرت می‌گفت، صدای دکتر برای اولین بار کمی بالا رفت و با زبان نرم به آن پسر فهماند که اگر دوست دارد فقط بحث‌های غیرمرتبط به کلاس  بکند، می‌تواند به دفتر دکتر مراجعه کند و وقت کلاس را نگیرد. دکتر در کلاس اندیشه2 هم سوار استدلال شد و همین طور تاخت و تاخت. روزی که اثبات اصل «امامت» هم تمام شد، احساس دونده‌ای را داشتم که به خط پایان رسیده. حالا من بعد از 4 واحد کلاس اندیشه‌اسلامی، مسلح به چیزی شده بودم که مدت‌ها دنبالش می‌گشتم. دویدن‌هایش کار دکتر بود و استفاده‌کردن‌هایش سهم من.