اسب‌های تیزرو؛ حریف تمرینی دانشجوی مدال‌آور کردستان/ تلاش، همیشه یک قدم جلوتر از امکانات است

به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، سهند توانایی، دانشجوی مهندسی مکانیک بیوسیستم دانشگاه کردستان و متولد سال ۷۲ است. سهند، ورزش را به طور حرفه‌ای از سال ۹۲ آغاز کرده است. در مدت چهار سال مدارجی را طی کرده که باید یک ورزشکار ۱۰ سال تمرین کند تا به آن برسد. چند روز پیش او در مسابقات قهرمانی کارگران جهان در لابول فرانسه در بین ۱۸۰۰ دونده، یک مدال طلا، یک مدال نقره و یک مدال برنز کسب کرد. به همین دلیلی سراغ این قهرمان جهانی رفتیم:

خبرگزاری دانشجو: چه مقام‌های ورزشی در سال‌های اخیر به دست آورده اید؟

 سال ۹۳ اولین مدال قهرمانی ام را به دست آوردم و بعد از آن در مسابقات المپیاد دانشجویی در سال ۹۵ رتبه کسب کردم و در همان سال موفق به ورود در مسابقات جهانی دانشجویان شدم؛ اما هیچ کدام از اعضای تیم دومیدانی برای مسابقات اعزام نشدند و مدال آوری من به مسابقات کارگران جهان در لاگول فرانسه موکول شد. این اولین پله حرکت من به سمت موفقیت است و امیدوارم به مدارج بالاتر صعود کنم؛ چرا که بزرگترین آرزویم شرکت در المپیک است.

 

خبرگزاری دانشجو: با وجود درس و دانشگاه چه طور به تمرینات می‌رسید؟
من از سال ۹۰ تمریناتم را در کوه و دشت انجام می‌دادم؛ با اسب مسابقه می‌دادم؛ دویدن در کوه هم به من جسارت می‌دهد و هم استقامت بدنم را بالا می‌برد. کمتر در پیست و محیط شهری حضور پیدا می‌کنم؛ البته استعداد بدنی پیشین هم داشته ام؛  پدرم هم اولین قهرمان ورزشی استان کردستان در رشته دو میدانی است.

خبرگزاری دانشجو: قهرمانی پدر تا چه میزان در موفقیت‌های شما تاثیرگذار بوده است؟
 پدرم از اولین قهرمانان ورزشی استان کردستان در دو میدانی است و به همین دلیل در همه شهر من را می‌شناختند؛ هر جا می‌رفتم من را به همه نشان می‌دادند و می‌گفتند این پسر توانایی است و این مسئله روی ذهن من تاثیر گذاشته بود. پیش از این با پدرم زیاد به کوه می‌رفتیم و بدنم ورزیده شده بود و از سوی دیگر، چون با پدر تمرین سوارکاری می‌کردم، این‌ها باعث شد که حالت رقابتی در وجودم ایجاد شود.

 

 

در سن پایین نیز می‌دویدم و رکورد‌های خوبی نیز داشتم؛ اما پدرم اجازه نداد فعالیت حرفه‌ای خودم را ادامه دهم و می گفت درس مهم‌تر است؛ اما همان سال اول که در دانشگاه در رشته مهندسی مکانیک قبول شدم، دوباره به ورزش برگشتم. در مسابقات دانشجویان زیر نظر پدر و استاد محمدزاده مدام تمرینات سختی را انجام می‌دادیم. کوهستان‌های پربرف، محل تمرینات ما بود و همین مسئله استقامت بدنم را بالا برد.

سال ۹۳ در مسابقات دانشجویان ایران سه مدال طلا کسب کردم و در سال ۹۵ نیز در المپیاد دانشجویان مدال نقره و ورودی جهان را گرفتم. من هنوز اول راه هستم و هدف اصلی ام رسیدن به المپیک است.

 

خبرگزاری دانشجو: چه رکورد‌هایی را به ثبت رساندید؟
تا کنون رکورد ۴۰۰ متر، ۴۷.۹۱ و رکورد ۲۰۰ متر، ۲۱.۷۸ را از آن خودم کردم.

خبرگزاری دانشجو: چقدر در روز تمرین می‌کنید؟
 صبح‌ها ساعت ۶ صبح، ۱۱ ظهر و ۶ بعدازظهر؛ هر روز به تمرین مشغولم و در هفته ۱۵ جلسه تمرین سخت دارم.

خبرگزاری دانشجو: فکر می‌کنید توانایی و تمرین  و امکانات چقدر در این موفقیت موثر بوده است؟

طبیعتا در شهر‌های کوچکی مثل سنندج که امکانات از شهر‌هایی مثل تهران و اصفهان و شیراز کمتر است، باید تلاش مضاعف کرد. یکسری امکانات در این شهر‌ها وجود دارد که در شهرستان‌های کوچک وجود ندارد. زمستان در محدوده ما آن قدر هوا سرد است که وقتی عرق می‌کنیم، کاپشن می‌شکند؛ سالن سرپوشیده دو میدانی نداریم و به همین دلیل ریه هایم سوخته است و حتی دود آتش هم نباید به گلویم برسد. این‌ها را گفتم که به این نتیجه برسم که همه چیز به امکانات بستگی ندارد و تلاش همیشه یک قدم جلوتر از امکانات است.

 

خبرگزاری دانشجو: مسابقات قهرمانی شما با درس و دانشگاه منافاتی نداشت؟
 از زمانی که مطرح شدم و در مسابقات مقام آوردم، دانشگاه تعامل خوبی با من داشته است؛ ملکی، مدیر گروه دانشگاه نیز به من خیلی کمک کرد. تربیت بدنی دانشگاه نیز همراهی خوبی با من داشت؛ هر چند از بعضی از امتحانات جا ماندم و آن هم دلیلش مسابقات برون مرزی بود؛ اما ارزشش را داشت و تنها اتفاقی که افتاد، این بود که درسم دیرتر تمام می‌شود.

خبرگزاری دانشجو: موفقیت را چه طور تعریف می‌کنید؟
  یک جمله در کتاب ادبیات اندیشه اسلامی دبیرستان خواندم که نوشته بود یک نفر می‌تواند خودش را نشان بدهد و سیگار بکشد و یک نفر دیگر می‌تواند مقام ورزشی کسب کند و باز هم خودش را نشان بدهد. هر فرد باید خودش بخواهد به جایی برسد؛ کمبود امکانات دال بر نرسیدن نیست و امکانات هم دال بر رسیدن نیست؛ درست است که امکانات کم است؛ اما می‌توان با افزایش تلاش به خواسته هایمان برسیم.

 

خبرگزاری دانشجو: پدر و مادر شما چه قدر در این راه همراهت بودند؟
مادرم فوق لیسانس ادبیات است و پدرم فوق لیسانس تربیت بدنی و در دانشگاه تدریس می‌کند. اولین بازی من سوارکاری بود و همه این موفقیتم را مدیون پدرم هستم که پا به پای من حرکت کرد.