به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، «عبدالباری عطوان» تحلیلگر برجسته جهان عرب در سرمقاله روزنامه فرامنطقه‌ای «رای الیوم» نوشت: فرماندهی نظامی اسرائیل نتوانسته است برای حمایت از گروه‌های مسلحی که با حمله گسترده ارتش عربی سوریه به مواضع‌شان در جنوب غربی در ریف درعا و السویداء روبرو می‌شوند، مداخله کند تصمیم گرفت به بهانه‌های تکراری و قدیمی خود یعنی بمباران انبار تسلیحاتی و تجهیزات نظامی «حزب‌الله» لبنان، دو موشک به حومه فرودگاه بین‌المللی دمشق شلیک کند.
حملاتی که هواپیما‌های روسیه به مواضع جبهه النصره و «جیش خالد بن ولید»، وابسته به گروه داعش، صورت دادند پیامی مهم بود مبنی بر این‌که تصمیم حمله برای بازگرداندن جنوب سوریه به حاکمیت دولت مرکزی در دمشق، نه تنها با چراغ سبز روسیه انجام شده بلکه همچنین روسیه مشارکت میدانی در آن دارد.
فرماندهی نظامی اسرائیل تهدید کرده است که با هرگونه پیشروی نیرو‌های سوریه به سمت جنوب مقابله خواهد کرد. او تأکید کرد که از گروه‌های مسلح سوری حمایت و یک چتر دفاعی قوی از آن‌ها ایجاد خواهد کرد. ولی فرماندهی نظامی اسرائیل متوجه شد که نمی‌تواند این وعده‌هایش را عملی کند؛ چرا که پیامد‌های اجرای این وعده‌ها می‌تواند منجر به ورود به مرحله رویارویی با روس‌ها و همچنین ارتش عربی سوریه شود.
ایالات متحده آمریکا به میراث خود برای ترک کردن متحدانش و تنها گذاشتن آن‌ها برای رویارویی با سرنوشت سیاه‌شان وفادار بود و در پیامی صریح و واضح به فرماندهی گروه‌های مسلح سوری، که به زبان عربی فصیح بود، به آن‌ها گفت که برای حمایت‌شان مداخله نظامی نمی‌کند و آن‌ها باید به تنهایی با «النمر» (ببرهای) سوریه مقابله کنند و مسئولیت تصمیمات‌شان را متقبل شوند. این در حالی است که نیرو‌های نظامی آمریکا، که در پایگاه نظامی «التنف» واقع در مثلث مرزی سوریه، عراق و اردن مستقر هستند فقط چند صد کیلومتر از این گروه‌ها دور هستند. پس طبیعی است که فرماندهی اسرائیل همان موضع آمریکا را دنبال کند.
بسیاری از گروه‌های معارض مسلح سوری این موضوع را درک نکرده‌اند که آن‌ها صرفا «ابزاری» هستند که آمریکایی‌ها آن را در چارچوب طرح‌های‌شان برای تقسیم و تجزیه منطقه، و تضعیف کشور‌هایی که در اردوگاه محور مقاومت قرار دارند، مورد استفاده قرار می‌دهد، ولی زمانی‌که این طرح‌ها شکست خورد با آرامش از صحنه عقب‌نشینی می‌کند بدون این‌که برای دفاع از این افرادی، که روی آن‌ها حساب باز کرده و معتقدند بود که آن‌ها همپیمانی قابل اعتماد هستند، قطره‌ای اشک بریزد، چه برسد که قطره‌ای خون بدهد.
«دونالد ترامپ» رئیس‌جمهوری آمریکا با صراحت تمام، تأکید کرد که کشورش ۷۰ میلیارد دلار در سوریه هزینه کرده، ولی در مقابل چیزی دریافت نکرده است؛ از این‌رو تصمیم گرفت پرچم سفید و عقب‌نشینی را بالا ببرد و بگذارد کشور‌های عربی حوزه خلیج‌فارس، که در پروژه شکست‌خورده آمریکا در سوریه، عراق، لیبی و یمن مشارکت کرده‌اند، این جای خالی را پر کنند، ولی این کشورها، که از سه سال پیش آتش جنگ در یمن را شعله‌رو کرده‌اند، ولی در تحقق هرگونه پیشروی عاجز هستند و ایستگاه‌های تلویزیونی آن‌ها با تحولات بحران سوریه مانند کشور‌هایی همچون مالی، سریلانکا و یا در بهترین حالت مانند سوئد، تعامل می‌کنند، نمی‌توانند به این درخواست آمریکا پاسخ دهند.
این سوال را مطرح می‌کنیم: ائتلاف ملی سوریه کجاست؟ هیئت عالی مذاکرات کجاست؟ یا شورای ملی کجاست؟ فرماندهی معارضان سوری کجاست؟ توافقنامه ژنو چه شده است؟ توافقنامه آستانه چه شده است؟ «انجمن دوستان مردم سوریه» کجاست؟
ملت بزرگ سوریه با بزرگ‌ترین عملیات گمراه‌سازی و بی‌توجهی بی‌سابقه در تاریخ، روبهرو شده است آن هم از سوی آمریکا و همپیمانان عربش و برخی از سوری‌هایی که صادقانه در این توطئه آمریکایی مشارکت کردند.
حتما، جنوب سوریه به آغوش دولت مشروع بازخواهد گشت همان‌گونه دیگر مناطق و شهر‌های به آغوش دولت بازگشتند. موضوع در حال حاضر زمان و اولویت‌هاست، ولی این بدان معنا نیست که دولت سوریه به عقب بازمی‌گردد و همان رویکردی را اتخاذ می‌کند که فضا و بهانه‌ها را برای این توطئه چندین ساله هموار کرد.
اسرائیل «وحشت‌زده» شده است و این موضوع را برای هزارمین بار بدون تردید می‌گوییم که این رژیم برای پنهان کردن شکست‌های خود و افزایش سردرگمی‌ها، مناطقی در سوریه را بمباران می‌کند. طی پنج سال گذشته صد‌ها بار به عمق سوریه حمله کرده است در حالی‌که سوریه مقاوم است و خشم خود را فرو می‌نشاند و هم‌زمان در هفتاد جبهه می‌جنگد.
حملاتی که هواپیما‌های روسیه به مواضع جبهه النصره و «جیش خالد بن ولید»، وابسته به گروه داعش، صورت دادند پیامی مهم بود مبنی بر این‌که تصمیم حمله برای بازگرداندن جنوب سوریه به حاکمیت دولت مرکزی در دمشق، نه تنها با چراغ سبز روسیه انجام شده بلکه همچنین روسیه مشارکت میدانی در آن دارد.
فرماندهی نظامی اسرائیل تهدید کرده است که با هرگونه پیشروی نیرو‌های سوریه به سمت جنوب مقابله خواهد کرد. او تأکید کرد که از گروه‌های مسلح سوری حمایت و یک چتر دفاعی قوی از آن‌ها ایجاد خواهد کرد. ولی فرماندهی نظامی اسرائیل متوجه شد که نمی‌تواند این وعده‌هایش را عملی کند؛ چرا که پیامد‌های اجرای این وعده‌ها می‌تواند منجر به ورود به مرحله رویارویی با روس‌ها و همچنین ارتش عربی سوریه شود.
ایالات متحده آمریکا به میراث خود برای ترک کردن متحدانش و تنها گذاشتن آن‌ها برای رویارویی با سرنوشت سیاه‌شان وفادار بود و در پیامی صریح و واضح به فرماندهی گروه‌های مسلح سوری، که به زبان عربی فصیح بود، به آن‌ها گفت که برای حمایت‌شان مداخله نظامی نمی‌کند و آن‌ها باید به تنهایی با «النمر» (ببرهای) سوریه مقابله کنند و مسئولیت تصمیمات‌شان را متقبل شوند. این در حالی است که نیرو‌های نظامی آمریکا، که در پایگاه نظامی «التنف» واقع در مثلث مرزی سوریه، عراق و اردن مستقر هستند فقط چند صد کیلومتر از این گروه‌ها دور هستند. پس طبیعی است که فرماندهی اسرائیل همان موضع آمریکا را دنبال کند.
بسیاری از گروه‌های معارض مسلح سوری این موضوع را درک نکرده‌اند که آن‌ها صرفا «ابزاری» هستند که آمریکایی‌ها آن را در چارچوب طرح‌های‌شان برای تقسیم و تجزیه منطقه، و تضعیف کشور‌هایی که در اردوگاه محور مقاومت قرار دارند، مورد استفاده قرار می‌دهد، ولی زمانی‌که این طرح‌ها شکست خورد با آرامش از صحنه عقب‌نشینی می‌کند بدون این‌که برای دفاع از این افرادی، که روی آن‌ها حساب باز کرده و معتقدند بود که آن‌ها همپیمانی قابل اعتماد هستند، قطره‌ای اشک بریزد، چه برسد که قطره‌ای خون بدهد.
«دونالد ترامپ» رئیس‌جمهوری آمریکا با صراحت تمام، تأکید کرد که کشورش ۷۰ میلیارد دلار در سوریه هزینه کرده، ولی در مقابل چیزی دریافت نکرده است؛ از این‌رو تصمیم گرفت پرچم سفید و عقب‌نشینی را بالا ببرد و بگذارد کشور‌های عربی حوزه خلیج‌فارس، که در پروژه شکست‌خورده آمریکا در سوریه، عراق، لیبی و یمن مشارکت کرده‌اند، این جای خالی را پر کنند، ولی این کشورها، که از سه سال پیش آتش جنگ در یمن را شعله‌رو کرده‌اند، ولی در تحقق هرگونه پیشروی عاجز هستند و ایستگاه‌های تلویزیونی آن‌ها با تحولات بحران سوریه مانند کشور‌هایی همچون مالی، سریلانکا و یا در بهترین حالت مانند سوئد، تعامل می‌کنند، نمی‌توانند به این درخواست آمریکا پاسخ دهند.
این سوال را مطرح می‌کنیم: ائتلاف ملی سوریه کجاست؟ هیئت عالی مذاکرات کجاست؟ یا شورای ملی کجاست؟ فرماندهی معارضان سوری کجاست؟ توافقنامه ژنو چه شده است؟ توافقنامه آستانه چه شده است؟ «انجمن دوستان مردم سوریه» کجاست؟
ملت بزرگ سوریه با بزرگ‌ترین عملیات گمراه‌سازی و بی‌توجهی بی‌سابقه در تاریخ، روبهرو شده است آن هم از سوی آمریکا و همپیمانان عربش و برخی از سوری‌هایی که صادقانه در این توطئه آمریکایی مشارکت کردند.
حتما، جنوب سوریه به آغوش دولت مشروع بازخواهد گشت همان‌گونه دیگر مناطق و شهر‌های به آغوش دولت بازگشتند. موضوع در حال حاضر زمان و اولویت‌هاست، ولی این بدان معنا نیست که دولت سوریه به عقب بازمی‌گردد و همان رویکردی را اتخاذ می‌کند که فضا و بهانه‌ها را برای این توطئه چندین ساله هموار کرد.
اسرائیل «وحشت‌زده» شده است و این موضوع را برای هزارمین بار بدون تردید می‌گوییم که این رژیم برای پنهان کردن شکست‌های خود و افزایش سردرگمی‌ها، مناطقی در سوریه را بمباران می‌کند. طی پنج سال گذشته صد‌ها بار به عمق سوریه حمله کرده است در حالی‌که سوریه مقاوم است و خشم خود را فرو می‌نشاند و هم‌زمان در هفتاد جبهه می‌جنگد.
ارسال نظرات