با کارتن خواب‎ها زندگی می‎کنم/ حس می‌کنم تاریخ اعتبارم گذشته/ از بنیاد شهید ناراضی‌ام

گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو - محمود کوهستانی، چهارم مهرماه مصادف با پنجمین روز از هفته دفاع مقدس است. حقایق تلخی در جریان هشت سال جنگ در حملات شیمیایی علیه ایران شکل گرفت و مصدومین شیمیایی زیادی بر جای گذاشت. در طول جنگ تحمیلی و در اثر بیش از 350 حمله شیمیایی، بیش از یک میلیون نفر از رزمندگان و افراد غیر نظامی ایران در معرض آلودگی با این عوامل شیمیایی قرار گرفته که از این تعداد حدود 100هزار نفر دچار مصدومیت شدیدتر شده و تحت مداوا قرار گرفتند.

علیرضا یزدان پناه جانباز شیمیایی 70 درصد یکی از افرادی است که در دوران دفاع مقدس مورد آلودگی شیمیایی موشک های صدام قرار گرفته و سالهاست که از این درد رنج می برد. وی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، گفت: علیرضا یزدان پناه داوطلب موزه صلح تهران و جانباز شیمیایی 70درصد هستم. من سند زنده جنگ هستم و هنوز درد گذشته بر تنم باقیست.

در 15 سالگی وارد جنگ شدم

هفت ساله بودم که انقلاب شد و در 9 سالگی ام جنگ شروع شد. در 15 سالگی وارد جنگ شده و زمانی که به کشور تجاوز شد بنابر وظیفه و هدف برای دفاع از ایران و مردم به جبهه رفتم و خواستم جلوی تجاوز عراقی ها گرفته شود.

از کلمه جنگ متنفرم زیرا این کلمه مرا به سمت سیاهی و رنج و مشکلات میبرد. نباید اسمش را جنگ بگذاریم بلکه این یک دفاع جانانه است.

در پادگان حمیدیه در اهواز جزء گردان انصارالمومنین بودم. بخاطر زمین ماسه ای آنجا بدون کفش راه میرفتم. در پادگان با بچه ها والیبال و فوتبال بازی می کردم و از بچگی علاقه زیادی به این ورزش ها داشتم. چند روزی به عملیات مانده بود در چادر نمازخانه جمع شدیم و دعای ندبه و توسل برقرار شد و اعلام شد که دیگر نمی توان نامه ای نوشت و عملیات نزدیک است. قبل از عملیات به بچه ها یک نامه ای دادند که برای نوشتن وصیت نامه بود. همه نامه ها را نوشتند و تحویل دادند. یک شب قبل از عملیات سوار بار کمپرسی ها شدم و به دژ خرمشهر رفتم. ساعت 11 شب سوار خودروی لنکروز شده و به خط مقدم شلمچه رفتم. روز بعد در عملیات کربلای 8 در شرکت و مورد حملات شیمیایی هواپیماهای عراقی قرار گرفتم. 21 فروردین سال66 بود. بعد از شیمیایی شدن به بیمارستان منتقل شدیم.

در معرفی کشور به عنوان قربانی سلاح های شیمیایی کوتاهی کرده ایم
متاسفانه ایران مانند ژاپن به عنوان قربانی سلاح های شیمیایی معرفی نشده است. برای قربانیان هیروشیما و ناکازاکی هر ساله مراسم هایی برگزار می شود و به مردم معرفی می شوند. به قدری قوی و پررنگ کار کرده اند که از سراسر دنیا برایشان مهمان می آید. همراه هنرمندان و جانبازان دو بار در این مراسم شرکت کردم. بخاطر کم کاری مسئولین نتوانسته ایم قربانیان سلاح های شیمیایی خود را به جهانیان معرفی کنیم.

ما برای معرفی خودمان تمام تلاش را کرده ایم و تنها دولت و مسئولین در این راه ضعیف عمل کرده اند. اما با اینهال دوستان ما به عنوان « NGO » تا حدودی توانسته اند نسبت به گذشته خود را معرفی کنند.

سلاح شیمیایی در جهان ممنوع است و عراق بعد از جنگ جهانی اول توسط صدام علیه ما استفاده کرد و افراد زیادی در ایران مجروح شدند. ما هنوز درگیر بمب های شیمیایی هستیم و روز به روز جانبازان شیمیایی بخاطر عوارض شیمیایی به شهادت می رسند. باید به تمام جهان اعلام کنیم که چنین اتفاقی برای ایران افتاده و برای آن ها درس عبرتی شود تا دیگران از این سلاح های مخرب استفاده نکنند.

سال ها زمان برد بنیاد شهید را قانع کنم که از درون تخریب شده ام
چهل یا پنجاه درصد جانبازان شیمیایی ما زیر 20 سال بودند و به دلیل عوارض روحی و جسمی این موضوع بسیاری از این جانبازان نتوانستند درس و کار خود را ادامه دهند. اکثر این افراد پشتوانه مالی نداشتند و در برابر مسائل درمانی و مالی با مشکل روبرو شدند. در ابتدا ما از نظر ظاهری آسیب زیادی نداشتیم اما از لحاظ درونی رنج می بردیم و کسی متوجه این موضوع نبود و فکر می کردند ما آسیبی ندیدیم. لذا در مورد استخدام و کار با مشکل روبرو شدیم.

برخی مسئولین در بنیاد شهید فکر می کردند باید از نظر ظاهری تخریب شده باشیم اما این موضوع درست نبود و تا امروز در شرایط سختی زندگی کردم. هر سال که می گذشت شیمیایی ما افزایش و رسیدگی مسئولین کمتر می شد.

بابت تهیه دارو هزینه های هنگفتی می دهم!

ما بابت جانبازی و شرکت در جنگ از کسی توقعی نداریم اما باید حداقلی را برای ما فراهم کنند. اگر مسئولین درامد ما را بیشتر کنند کمی درد و رنج ما کمتر می شود. امروز دارو و درمان ما به سختی انجام می شود. ما بابت تهیه دارو هزینه هنگفتی می کنیم که باید برای جانبازان داروها رایگان باشد. از بنیاد شهید و امورایثارگران بسیار ناراضی ام زیرا اینقدر به جانبازان بداخلاقی کرده که دیگر حوصله رفتن و پیگیری کردن هزینه های درمانی خود را ندارم.

متاسفانه مسئولین پیگیر مشکلات جانبازان نیستند درحالی که ما در برابر دشمنان جنگیدیم و جلوی تجاوز آن ها را گرفتیم و ما بودیم که در این 8 سال جنگ دفاع مقدس جان خود را فدا کردیم.

مشکلاتمان برای خانواده و فرزندان و اطرافیان ما نیز تاثیر می گذارد و تلفات جنگ بسیار بزرگ تر از آن است که فکر می کنیم. بیش از 30 سال از جنگ گذشته و در موضوع سلاح خودکفا شده ایم اما باید فکری هم در مورد تبعات بعد از جنگ بکنیم.

هنوز دغدغه تهیه اسپره و دستگاه اکسیژن ساز را به دوش می کشم/ حس می کنم تاریخ اعتبارم گذشته است!

ما هنوز دغدغه اسپره و دستگاه اکسیژن ساز و غیره را به دوش می کشیم. ما برای درمان و داروهای خود نباید التماس سازمان ها را بکنیم. جانباز نباید دغدغه داشته باشد اما شرایط ما بسیار سخت است. دستگاه اکسیژن ساز همراه ساخت آمریکا است و کشورهایی که سلاح شیمیایی را می سازند دستگاه های درمانی را درکنار اینها ارائه کرده و می فروشند لذا جنگ یک تجارت پرسود برای کشورهاست. حس می کنم تاریخ اعتبارم گذشته است و مسئولین که آن زمان به ما احتیاج داشتند از ما استفاده کردند و امروز که برایشان سودی نداریم رهایمان کرده اند فلذا این سوء استفاده ظلم بزرگی در حق ما و جانبازان است. من در محل زندگی با کارتن خواب ها زندگی می کنم. برای این افراد غذا می برم با آنها دردودل می کنم و از بودن در کنارشان لذت می برم، دردهایم را اینگونه تسکین می دهم.