عذرخواهی نخست‌وزیر استرالیا از رواج کودک‌آزاری اشک حضار را درآورد/ اظهارات تاسف بار یکی از قربانیان

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، به نقل از رویترز، «اسکات موریسون» نخست وزیر استرالیا، روز دوشنبه در یک اقدام کم سابقه از قربانیان آزار جنسی کودکان و خانواده هایشان عذرخواهی کرد. عذرخواهی ملی نخست وزیر که از سال ۲۰۰۸ تاکنون تنها برای دومین بار اتفاق افتاده است اشک برخی از قربانیان این رسوایی را جاری کرد.

 

پس از تحقیقات پنج ساله درباره سوءاستفاده جنسی از کودکان مشخص شد بیش از ۸ هزار مورد کودک آزاری انجام شده است. بیشتر این جرائم در موسسات مذهبی و دولتی که مسئولیت مراقبت از کودکان را داشتند اتفاق افتاده است!

موریسون در کانبرا به قانونگذاران گفت: «امروز ما به عنوان یک ملت می‌دانیم که به خوبی نشنیدیم، باور نکردیم و عدالت را اجرا نکردیم. از کودکانی که از آن‌ها غافل شدیم عذرخواهی می‌کنیم. از خانواده‌هایی که از اعتمادشان سوءاستفاده شد و با عواقب آن دست و پنجه نرم کردند عذرخواهی می‌کنیم».

چنین عذرخواهی‌هایی معمولاً زمانی صورت می‌گیرد که پای یک پشیمانی ملی در میان است؛ برای مثال زمانی که دولت در رقم خوردن یک فاجعه فاحش نقش داشته است به این شکل از مردم عذرخواهی می‌کند.

 

موریسون این عذرخواهی را بار دیگر در حضور حدود ۸۰۰ قربانی کودک آزاری تکرار کرد و اشک بسیاری از آن‌ها جاری شد.

یکی از قربانیان کودک آزاری که در هنگام عذرخواهی رئیس جمهور آنجا بود گفت: «فضای اتاق خیلی سنگین بود و بودن در آنجا خیلی سخت بود. من به آدم‌هایی که در اتاق بودند نگاه کردم و با خودم گفتم در این کشور آدم‌های قوی‌تر از این آدم‌ها وجود ندارد. به همه قربانیان کودک آزاری افتخار می‌کنم».

قربانیان می‌گویند دولت برای حمایت از آن‌ها تلاش کافی نکرده است و موریسون وعده داد نظارت‌ها را تشدید کند. استرالیا طرحی برای پرداخت غرامت به قربانیان در نظر گرفته است. هر کدام از آن‌ها ۱۰۶ هزار دلار دریافت می‌کنند. به دولت استرالیا پیشنهاد شده از کشیش‌های کاتولیک بخواهد وقتی کسی در اتاق‌های اعتراف آن‌ها به کودک آزاری اعتراف می‌کند، آن را گزارش دهند؛ اما هنوز دولت محافظه کار استرالیا در این باره تصمیمی نگرفته است.

«کوین راد» نخست وزیر اسبق استرالیا در سال ۲۰۰۸ از نسلی از بومی‌های این کشور که در پی سیاست‌های «شبیه سازی» بومی‌ها با جامعه سفید پوست از خانواده هایشان جدا شده بودند، عذرخواهی کرد. دولت بر اساس این سیاست‌ها کودکان رنگین پوست را از خانواده هایشان جدا می‌کرد و به موسساتی می‌برد تا پس از تعلیم و تربیتشان آن‌ها را برای ایفای نقش وارد جامعه سفید پوستان کند؛ [اما هدف نهایی این سیاست‌ها از بین بردن بومی‌ها بود].