آسیب‌شناسی جنبش دانشجویی به روایت دانشجویان/ روایت ۱۶ آذر با «آذرنگار»

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- زینب‌سادات میرسلطانی؛دانشجو از دیرباز تا کنون در مراحل حساس جامعه ایفای نقش داشته است، بطوریکه در پیروزی نهضت انقلاب اسلامی این دانشجویان بودند که نقش موثری داشته اند.

وجود جنبش‌های دانشجویی، بیان‌گر بیداری در دل دانشگاه‌های جمهوری اسلامی ایران است.

یعنی دانشجو در بطن جامعه بیدار است و با ایراد نظرات خود می‌تواند در مسایل مهم کشور دخالت موثری داشته باشد.

اما چه اتفاقی رخ می‌دهد تا این بیداری در نسل دانشجو تبدیل به خفتن یا گمراهی او شود؟

برخی بر این باورند که تأثیرپذیری از احزاب و گروه‌های خارج از دانشگاه یکی از دلایل تخریب این فضای پر نشاط و زنده در دانشگاه‌ها خواهد بود و فعالیت سیاسی دانشجویان بایستی درون زا و به دور از جلب نظر مثبت سیاستمداران خارج از محیط دانشگاه باشد؛ همچنین نباید این افراد سیاست مدار سکانداری هدایت افکار و عملکرد سیاسی مجامع دانشجویی قرار بگیرند تا مجامع پر نشاط دانشجویی به سبب قدرت و تجربیات و زرنگی‌های سیاسی‌های این افراد، چون مومی در قالب سیاست‌های آنان قرار بگیرد. متاسفانه جنبش‌های دانشجویی در کشور ما از دهه‌های بیست و سی به بعد، همواره از این تأثیرپذیری رنج برده و تاکنون نیز در آلام آن به‌سر می‌برد.

در این مسیر پر خطر برای دانشجویان و خصوصا کشور، هماره برنده‌ی اصلی، احزاب و گروه‌های بیرونی، و بازنده‌ی اصلی، محیط‌های دانشجویی بوده اند.

سیاست مداران و سیاست بازان خارج از دانشگاه، دانشجویان را پشتوانه‌ی مکنت و شوکت و یا سپری برای رسیدن به اهداف سیاسی خود قرار می‌دادند و به زد و بند‌های قدرت خود می‌پرداختند و در نتیجه، مجموعه‌ی جنبش‌های دانشجویی کشور، تابع متغیر اهداف و اغراض این افراد سودجو در می‌آمدند و در زمان به قدرت رسیدن، دیگر حتی نیم نگاهی هم به این قشر از دانشجویان نخواهند کرد. 

حال برای ایجاد یک حیات مستمر و پایدار فعالیت جنبش دانشجویی، و فاصله‌یابی آن از چرخش‌های محتمل و یا متیقن احزاب ناپایدار بیرونی، ضروری می‌نماید که مجامع مسلمان دانشجویی، خود به هویت خویش ایمان آورند و از مأمن یافتن در دکان‌های سیاسی بیرون دانشگاه فاصله گیرند.

البته بایستی یادآور شد که مجامع دانشجویی، همانند هر تشکل سالم سیاسی، اجتماعی حق دارد که همکاران و همراهانی از داخل و خارج دانشگاه همراه خود داشته باشد و همراهی‌های منقطع و یا مستمری برقرار سازد؛ اما نکته‌ی مهم و اساسی آن است که در این همراهی‌ها و هم دلی ها، نبایست موجب سلب هویت مجامع دانشجویی شده و به احزاب و تشکل‌ها و شخصیت‌های بیرونی اتکاء کنند. همچنین نباید جنگ‌ها و جدل‌ها و گریز‌های آنان بر روی گرایش و عمل احزاب و تشکل‌ها در درون دانشگاه تاثیر بگذارد و دانشجویان آن را اساس گرایش و عمل خود قرار دهند و بازیچه‌ی اهداف و خواسته‌های آنان درآیند و چونان پیادگان بازی شطرنج سیاست بازان حرفه ایی، از این سو به آن سو روند، و آن کنند که نمی‌دانند و نمی‌خواهند.

چنانکه رهبر معظم انقلاب، به این نکته‌ی اساسی توجه عمیق مبذول داشته اند و از جمله فرموده اند:
نگذارید مشکلات بیرون دانشگاه سیاسی کاری‌ها و باندبازی‌ها و امثال آن خود را بر تجمع‌ها و تشکل‌های دانشجویی تحمیل کند و وارد بشود. البته هر گروهی در بیرون دانشگاه علاقه دارد که یک مجموعه‌ی دانشجویی به عنوان ابزار کار داشته باشد که در هنگام لازم از آن استفاده کند و آن گروه برایش فریادی بکشد؛ نباید بگذارید چنین بشود. البته بدیهی است وقتی انسان در مسایل گوناگون کشور دینی یا سیاسی فعالیت می‌کند، ممکن است با افرادی خارج از محیط دانشگاه همکاری کند؛ این همکاری ایرادی ندارد؛ اما این طور نباشد که دو نفر در بیرون با هم دعوا کنند، ما در دانشگاه به هوای آن دو نفر دعوا کنیم و مشکلات آن‌ها به ما که دانشجو و در دانشگاهیم، منتقل بشود.

در همین راستا به سراغ هشتگی با همین مضمون به نام #آذرنگار در توییتر و اینستاگرام رفته ایم و محتوای برخی از این توییت ها که به واسطه دانشجویان تولید شده است را در اختیار شما قرار داده ایم:

کاربری به نام مستر موفرفری نوشت:زمانی که تشکل دانشجویی توانست به خود بفهماند که وظیفه تشکل دانشجویی چیست و چرا پسوند تشکل آن دانشجو است  آن زمان تشکل دانشجویی معنا می گیرد.

سارا عاقلی دبیر سیاسی اتحادیه دفتر تحکیم وحدت  در رابطه با اثر گذاری تشکل های دانشجویی در جامعه نوشت: به عنوان تشکل دانشجویی زمانی می توانیم ادعای اثر گذاری در جامعه را داشته باشیم که زادگاه خود (دانشگاه)منشا اثر بوده باشیم.رها کردن فضای سیاسی و اجتماعی دانشگاه به بهانه فعالیت در سطح روستا، شهر و مقیاس های کلان کشوری و بین المللی خطای بزرگ یک تشکل دانشجویی است.

ریحانه پناهی درباره نوع زیست دانشجویی و ارتباط آن با تشکل های واقعی این طور نوشت:نوع زیست دانشجویی زمینه ای مساعد برای پیدایش جنبش های اجتماعی ضد سنت های غلط رایج در جامعه عدالت خواهانه و آرمان گرایانه است.و همین نکته است که تشکل های واقعی دانشجویی را از پیاده نظام های جریانات سیاسی در دانشگاه ها که اکنون در مقام مدعی در دانشگاه ها قرار گرفته اند جدا می کند.

کاربری به نام محمد صفدری در توییت خود اشاره ای به مغرض نبودن تشکل های دانشجویی کرد و نوشت:حقیر به عنوان عضو عادی که گاها در فعالیت های تشکل های دانشجویی مختلف شرکت می کردم نکته ای هیچ وقت در هیچ کدام از تشکل های دانشجویی ندیدم (حداقل در دانشگاه خودم)استقلال تشکل ها بود. تشکل های دانشجویی به معنای واقعی نباید مغرض باشند.

محمد چرم زاده نیز در این خصوص نوشت: در حالی که مفاهمه مردم و حاکمیت نسبت به یکدیگر به دلایل مختلف در وضعیتی خوبی قرار ندارد وظیفه تشکل های دانشجویی این است که این خلا را پر کند.ساخت بستری برای مشارکت فعال مردمی و همچنین انتقال تصویری واضح از جامعه برای حکم رانان، رسالت امروز یک تشکل دانشجویی است.

کاربری به نام دیالمه در ارتباط با جنبش ها و تشکل های دانشجویی اینطور نوشت: جنبش دانشجویی و تشکل های دانشجویی به عنوان رهبران این جریان هستند باید به تبیین ویژگی ها ،اهداف ، رسالت و وظایف خود ذیل گفتمان انقلاب اسلامی به عنوان حافظان ارزش های آن بپردازند و این کار نیازمند باور ایفای نقش است.

 محمد صالح سلطانی از وظایف اصلی دانشجویان این طور گفت: وظیفه ی اول دانشجو خوب درس خواندن است .کار تشکلی و جنبشی و فوق برنامه باید پس از انجام وظیفه ی اول قرار گیرد. یک فعال تشکلی اگر از نظر علمی هم در جایگاه قابل قبولی باشد؛ حرف های بهتر،عملکرد پخته تر و جایگاه مقبول تری خواهد داشت.

کاربر زینب در استوری خود نوشت:

در روزهای ابتدایی ماه انتهای پاییز آذر دانشجویی نگاشته می شود.دانشجو، نبض زنده  جامعه که سکوتش علایم حیات را ازط جامعه اش می گیرد و آن را از درون نابود می سازد و ظهور و بروز این عدم انفعال در چیزی جز جریان دانشجویی حاکم در فضای فعلی نمایانگر نیست.تشکیلات سازی و انسجام ساختار یافته وسیلعه ای کوثر و ابزار ساختاری و اساسی نیل به این هدف آرمانی است.

فاطمه صحرانشین در توییت خود نوشت:

شاید ضعف اصلی همه ما کم بودن تقوای تشکیلاتیمونه شاید از این شاخه به اون شاخه  پریدنامونه شاید بی انگیزه  شدنامون باشه شاید جبهه گیریامون پشت جناح خاصیه  شاید و شاید...

بیایید این بار مطالباتمون رو نه از یک مسئول عالیقدر کشوری بلکه از خود فرد دانشجو اینبار مطالبه کنیم.

کاربری هم در استوری اینستاگرام خود نوشت:

اصولا آذر ماه که می رسه تشکل ها و کانون های دانشجویی فعال تر میشن که بگن ما به عنوان تشکل و کانون دانشجویی حضور داریم و وجود داریم. فکر می کنیم اگر تشکل ها روز دانشجو بیان جمع شن  ببینن وظایفشون در مقابل مشکلات دانشگاهی و دانشجو ها چیه بهتر از اینه که فقط به موضوعات تکراری بپردازن.البته بعضی ها هم بدونن که دانشجوها مشکلات بیشتری دارن و با چهار تا مسابقه برگزار کردن و الکی بودجه رو خرج کردن نمیشه به حل این مشکلات کمک کرد.