به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، در جلسه‌ای با حضور مصطفی خرامان، خسرو باباخانی و حبیب یوسف زاده از نویسندگان و داوران جشنواره ادبی شهید حبیب غنی پور، ابعاد مختلف برگزاری دوره‌های آموزشی (کارگاهی) داستان‌نویسی و اثرات این کارگاه‌ها، در تقویت و توسعه مهارت‌های نوشتاری شرکت‌کنندگان در این دوره‌ها (بخصوص نوجوانان و جوانان) بررسی شد.
در بخشی از این جلسه و در پاسخ به این سؤال که آیا اساساً می‌توان از طریق آموزش داستان‌نویس تربیت کرد؟ خسرو باباخانی به این سؤال چنین پاسخ داد: شاهد هستیم که در تمام دنیا، دانشگاه‌های خلاق نویسندگی از اواخر قرن نوزدهم شروع به رشد کردند و بعید است که شهری در اروپا این دانشگاه‌ها را نداشته باشد.
وی افزود: ما در ایران علاوه بر فقدان این دانشگاه‌ها، مشکل اساسی دیگری داریم که در کلاس‌های آموزشی هم (فارغ از سن افراد) با آن مواجه هستیم و آن موضوع این است که باید اساساً این موضوع را روشن کنم که داستان چه چیزی نیست و چه چیزی هست؟ چون این امر خودش گام بسیار بزرگی است و می‌تواند خشت بنای این کار را به‌درستی بر جای خود بنیان نهد. در این قضیه ما باید به افراد این موضوع را تفهیم کنیم که چیزی که می‌گوید ممکن است خاطره، زندگی‌نامه، تاریخ و… باشد که تفاوت اساسی با داستان دارد.
این نویسنده تصریح کرد: ما باید در گام اول داستان و ویژگی‌های آن را توضیح دهیم تا افراد درک درستی از موضوع داشته باشند و با سو تفاهمی که ایجاد می‌شود عمری را در کج‌فهمی از موضوعاتی مانند داستان و رمان نگذرانند. ضمناً اهمیت این موضوع آن‌قدر زیاد و اساسی است که اگر حاصل کلاس‌های ۳ ماهه ما در گام اول تنها تفهیم همین نکته باشد، باید بگوییم که کار در جای خود و ریل درست و به‌خوبی پیش رفته است.
باباخانی با بیان اینکه نکته دیگر بحث استعداد و مطرح‌شدن این سؤال است که آیا برای مهارت پیدا کردن در چنین کاری تنها استعداد کافی است؟ گفت: مطلقاً داشتن استعداد کافی نیست و البته اگر فرد تحت آموزش قرار نگیرد، چنین امری مضر هم خواهد بود و ممکن است همه اقدامات در این خصوص منجر به هیچ نتیجه مطلوبی نشود. البته باید توجه داشته باشیم که بحث ما اکنون در مورد استثنا‌ها و نوابغی (که آن‌ها نیز از طریق مطالعه بسیار زیاد و به‌طور غریزی یاد گرفته‌اند) نیست، چون خواندن و تلاش و ممارست می‌تواند به‌خودی‌خود اثرگذار باشد. به‌طور مثال این افراد شاید ندانند دیالوگ چیست، ولی به‌طور ناخودآگاه و از طریق مطالعه زیاد و خواندن متون متعدد آن را یاد گرفته‌اند. پس اعتقاد من این است که ۹۹% افراد نیاز به آموزش دارند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: بنابراین به نظر بنده نویسندگی نیز مانند سایر مهارت‌های زندگی آموختنی است و اصولاً هر چیزی که بشر ابداع و خلق کند و به فعلیت برساند، قابل‌آموزش است.
در بخشی از این جلسه و در پاسخ به این سؤال که آیا اساساً می‌توان از طریق آموزش داستان‌نویس تربیت کرد؟ خسرو باباخانی به این سؤال چنین پاسخ داد: شاهد هستیم که در تمام دنیا، دانشگاه‌های خلاق نویسندگی از اواخر قرن نوزدهم شروع به رشد کردند و بعید است که شهری در اروپا این دانشگاه‌ها را نداشته باشد.
وی افزود: ما در ایران علاوه بر فقدان این دانشگاه‌ها، مشکل اساسی دیگری داریم که در کلاس‌های آموزشی هم (فارغ از سن افراد) با آن مواجه هستیم و آن موضوع این است که باید اساساً این موضوع را روشن کنم که داستان چه چیزی نیست و چه چیزی هست؟ چون این امر خودش گام بسیار بزرگی است و می‌تواند خشت بنای این کار را به‌درستی بر جای خود بنیان نهد. در این قضیه ما باید به افراد این موضوع را تفهیم کنیم که چیزی که می‌گوید ممکن است خاطره، زندگی‌نامه، تاریخ و… باشد که تفاوت اساسی با داستان دارد.
این نویسنده تصریح کرد: ما باید در گام اول داستان و ویژگی‌های آن را توضیح دهیم تا افراد درک درستی از موضوع داشته باشند و با سو تفاهمی که ایجاد می‌شود عمری را در کج‌فهمی از موضوعاتی مانند داستان و رمان نگذرانند. ضمناً اهمیت این موضوع آن‌قدر زیاد و اساسی است که اگر حاصل کلاس‌های ۳ ماهه ما در گام اول تنها تفهیم همین نکته باشد، باید بگوییم که کار در جای خود و ریل درست و به‌خوبی پیش رفته است.
باباخانی با بیان اینکه نکته دیگر بحث استعداد و مطرح‌شدن این سؤال است که آیا برای مهارت پیدا کردن در چنین کاری تنها استعداد کافی است؟ گفت: مطلقاً داشتن استعداد کافی نیست و البته اگر فرد تحت آموزش قرار نگیرد، چنین امری مضر هم خواهد بود و ممکن است همه اقدامات در این خصوص منجر به هیچ نتیجه مطلوبی نشود. البته باید توجه داشته باشیم که بحث ما اکنون در مورد استثنا‌ها و نوابغی (که آن‌ها نیز از طریق مطالعه بسیار زیاد و به‌طور غریزی یاد گرفته‌اند) نیست، چون خواندن و تلاش و ممارست می‌تواند به‌خودی‌خود اثرگذار باشد. به‌طور مثال این افراد شاید ندانند دیالوگ چیست، ولی به‌طور ناخودآگاه و از طریق مطالعه زیاد و خواندن متون متعدد آن را یاد گرفته‌اند. پس اعتقاد من این است که ۹۹% افراد نیاز به آموزش دارند.
وی در پایان خاطرنشان کرد: بنابراین به نظر بنده نویسندگی نیز مانند سایر مهارت‌های زندگی آموختنی است و اصولاً هر چیزی که بشر ابداع و خلق کند و به فعلیت برساند، قابل‌آموزش است.
ارسال نظرات