با آزمایش روی موش‌های پیر؛
به گزارش گروه فناوری خبرگزاری دانشجو به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سلول‌های بنیادی، با افزایش سن، بدن ما به میزان قابل ملاحظه‌ای قابلیت ترمیمی و بازسازی کنندگی عضلات اسکلتی خود را از دست می‌دهد. تقریباً با شروع سن ۳۵ سالگی، توده عضلانی، قدرت و عملکرد عضلات به طور پیوسته کاهش می‌یابد. این می‌تواند در سنین پیری بسیار مشکل ساز باشد و بر زندگی فرد تأثیر منفی بگذارد.
محققین دانشگاه تگزاس پروتئینی را در سلول‌های بنیادی عضلانی شناسایی کرده اند که به نظر می‌رسد با عملکرد نامناسب این سلول‌ها در زمان پیری مرتبط باشد. در ادامه آن‌ها یک داروی ریز مولکول را طراحی کرده اند که می‌تواند روی این پروتئین اثر بگذارد.
با ریست کردن سلول‌های بنیادی عضلانی به مرحله‌ای جوان‌تر ما قادر خواهیم بود که به طور موثرتری بافت‌های عضلانی را ترمیم کنیم. در مطالعاتی که روی موش‌های پیر صورت گرفت، تیمار این موش‌ها با داروی مذکور موجب شد که آن‌ها سلول‌های بنیادی عضلانی دارای عملکرد بیشتری داشته باشند و قدرت عضلانی آن‌ها تا ۷۰ درصد افزایش یابد.
در حال حاضر، هیچ دارویی برای به تأخیر انداختن، متوقف کردن و معکوس کردن تحلیل رفتن عضلات در اثر پیری وجود ندارد و یافتن راه یا دارویی برای این امر می‌تواند بسیار جالب توجه باشد.
محققین دانشگاه تگزاس پروتئینی را در سلول‌های بنیادی عضلانی شناسایی کرده اند که به نظر می‌رسد با عملکرد نامناسب این سلول‌ها در زمان پیری مرتبط باشد. در ادامه آن‌ها یک داروی ریز مولکول را طراحی کرده اند که می‌تواند روی این پروتئین اثر بگذارد.
با ریست کردن سلول‌های بنیادی عضلانی به مرحله‌ای جوان‌تر ما قادر خواهیم بود که به طور موثرتری بافت‌های عضلانی را ترمیم کنیم. در مطالعاتی که روی موش‌های پیر صورت گرفت، تیمار این موش‌ها با داروی مذکور موجب شد که آن‌ها سلول‌های بنیادی عضلانی دارای عملکرد بیشتری داشته باشند و قدرت عضلانی آن‌ها تا ۷۰ درصد افزایش یابد.
در حال حاضر، هیچ دارویی برای به تأخیر انداختن، متوقف کردن و معکوس کردن تحلیل رفتن عضلات در اثر پیری وجود ندارد و یافتن راه یا دارویی برای این امر می‌تواند بسیار جالب توجه باشد.
ارسال نظرات