عضو هیئت مدیره انجمن فیزیوتراپی ایران:
به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، پرهام پارسانژاد، در آستانه برگزاری سومین کنگره بین المللی و سی امین کنگره انجمن فیزیوتراپی ایران، گفت: در بسیاری از آسیب‌ها و مشکلات فیزیکی، لازم است که از وسایل کمکی همچون واکر و عصا استفاده شود تا وزن از روی ناحیه لگن و یا اندام‌های تحتانی برداشته شود. این برداشته شدن وزن یا به جهت ترمیم عضو آسیب دیده صورت می‌گیرد، یا برای کاهش درد بیمار توصیه می‌شود و یا برای تسهیل در راه رفتن و کاهش لنگش بیمار استفاده می‌شود.
دبیر اجرایی سومین کنگره بین المللی و سی امین کنگره انجمن فیزیوتراپی ایران، افزود: در شکستگی‌ها، در رفتگی‌ها و جراحی‌های ارتوپدی مچ پا، زانو و لگن هم تا رسیدن به بهبودی کامل بسیار کاربرد دارند.
پارسانژاد با اشاره به استفاده از وسایل کمکی، گفت: هنگامی که واکر، عصای زیر بغل، عصای آرنجی و یا عصای معمولی برای بیمار تجویز می‌شود، مهم‌ترین موضوع آموزش راه رفتن، نشستن و برخاستن و استفاده از پله است که باید توسط فیزیوتراپیست در همان جلسه فیزیوتراپی همزمان با درمان و انجام تمرینات درمانی به بیمار گفته شود.
از مهم‌ترین تمرین‌های این افراد در جلسات اول فیزیوتراپی همین راه رفتن، نشستن و برخاستن و از پله بالا و پایین رفتن با عصا یا واکر است که ممکن است در روز‌های اول کمی مشکل باشد.
واقعیت این است که هنگام استفاده از این وسایل کمکی، اندام‌های فوقانی به کمک اندام‌های تحتانی می‌آیند و با افزایش نقاط تماس فرد با زمین علاوه بر بهبود تعادل و ثبات بیمار، باعث تقسیم وزن بر روی نقاط بیشتر و کاهش این فشار از روی اندام آسیب دیده می‌شود.
پارسانژاد ادامه داد: واکر که ۴ پایه دارد و بیمار را از ناحیه جلو کاملاً احاطه می‌کند، در روز‌های اول آسیب یا جراحی که بیمار تعادل کمتری دارد و یا ضعف و سرگیجه دارد، استفاده می‌شود.
دبیر اجرایی کنگره انجمن فیزیوتراپی ایران، تاکید کرد: راه رفتن با واکر به مراتب نسبت به راه رفتن با عصا آسان‌تر و ایمن‌تر است. خصوصاً در بیمارانی که اصلاً نباید پای خود را زمین بگذارند و هیچ وزنی را نمی‌بایست روی پای خود بیندازند، واکر گزینه مناسب‌تری از عصا است.
وی افزود: به مرور با بهبود تعادل، حال عمومی بیمار و امکان وزن اندازی روی پا، می‌توان عصا را جایگزین واکر کرد. بر حسب وضعیت بیمار و شدت بیماری هم ابتدا از دو عصای زیر بغل یا آرنجی و سپس بعد از مدتی یکی از عصا‌ها حذف و راه رفتن با یک عصا آموزش داده می‌شود.
عضو هیئت مدیره انجمن فیزیوتراپی ایران، گفت: در آموزش راه رفتن با واکر و عصا نحوه قدم برداشتن، قرار گرفتن پای سمت آسیب دیده روی زمین و میزان اعمال وزن روی این ناحیه نکات مهمی است که فیزیوتراپیست باید به بیمار آموزش دهد.
وی اظهار داشت: تنظیم ارتفاع واکر و عصا و تنظیم زاویه خم شدن آرنج در استفاده از انواع عصا هم از دیگر وظایف فیزیوتراپیست‌ها هنگام راه اندازی بیمار و آموزش راه رفتن است.
دبیر اجرایی کنگره افزود: باید دقت شود که همیشه هنگام استفاده از یک عصا باید عصا در دست سمت سالم قرار گیرد و حین قدم برداشتن، عصا و پای آسیب دیده به جلو حرکت کنند و بعد پای سالم در کنار آن‌ها قرار گیرد. بسیاری از بیماران به اشتباه عصا را در دست سمت آسیب دیده می‌گیرند و از همان ابتدا راه رفتن خود را دچار اختلال می‌کنند.
وی گفت: وزن واکر یا عصا هم بسیار مهم است و باید ضمن برخورداری از ثبات کافی، سبک باشد. هنگام راه رفتن با عصا و واکر تنه باید صاف باشد و نباید در وضعیت خمیده قرار گیرد.
سومین کنگره بین المللی و سی امین کنگره انجمن فیزیوتراپی ایران، در روز‌های ۲۲ تا ۲۴ خرداد ۹۸ در محل همایش‌های برج میلاد تهران برگزار می‌شود.
دبیر اجرایی سومین کنگره بین المللی و سی امین کنگره انجمن فیزیوتراپی ایران، افزود: در شکستگی‌ها، در رفتگی‌ها و جراحی‌های ارتوپدی مچ پا، زانو و لگن هم تا رسیدن به بهبودی کامل بسیار کاربرد دارند.
پارسانژاد با اشاره به استفاده از وسایل کمکی، گفت: هنگامی که واکر، عصای زیر بغل، عصای آرنجی و یا عصای معمولی برای بیمار تجویز می‌شود، مهم‌ترین موضوع آموزش راه رفتن، نشستن و برخاستن و استفاده از پله است که باید توسط فیزیوتراپیست در همان جلسه فیزیوتراپی همزمان با درمان و انجام تمرینات درمانی به بیمار گفته شود.
از مهم‌ترین تمرین‌های این افراد در جلسات اول فیزیوتراپی همین راه رفتن، نشستن و برخاستن و از پله بالا و پایین رفتن با عصا یا واکر است که ممکن است در روز‌های اول کمی مشکل باشد.
واقعیت این است که هنگام استفاده از این وسایل کمکی، اندام‌های فوقانی به کمک اندام‌های تحتانی می‌آیند و با افزایش نقاط تماس فرد با زمین علاوه بر بهبود تعادل و ثبات بیمار، باعث تقسیم وزن بر روی نقاط بیشتر و کاهش این فشار از روی اندام آسیب دیده می‌شود.
پارسانژاد ادامه داد: واکر که ۴ پایه دارد و بیمار را از ناحیه جلو کاملاً احاطه می‌کند، در روز‌های اول آسیب یا جراحی که بیمار تعادل کمتری دارد و یا ضعف و سرگیجه دارد، استفاده می‌شود.
دبیر اجرایی کنگره انجمن فیزیوتراپی ایران، تاکید کرد: راه رفتن با واکر به مراتب نسبت به راه رفتن با عصا آسان‌تر و ایمن‌تر است. خصوصاً در بیمارانی که اصلاً نباید پای خود را زمین بگذارند و هیچ وزنی را نمی‌بایست روی پای خود بیندازند، واکر گزینه مناسب‌تری از عصا است.
وی افزود: به مرور با بهبود تعادل، حال عمومی بیمار و امکان وزن اندازی روی پا، می‌توان عصا را جایگزین واکر کرد. بر حسب وضعیت بیمار و شدت بیماری هم ابتدا از دو عصای زیر بغل یا آرنجی و سپس بعد از مدتی یکی از عصا‌ها حذف و راه رفتن با یک عصا آموزش داده می‌شود.
عضو هیئت مدیره انجمن فیزیوتراپی ایران، گفت: در آموزش راه رفتن با واکر و عصا نحوه قدم برداشتن، قرار گرفتن پای سمت آسیب دیده روی زمین و میزان اعمال وزن روی این ناحیه نکات مهمی است که فیزیوتراپیست باید به بیمار آموزش دهد.
وی اظهار داشت: تنظیم ارتفاع واکر و عصا و تنظیم زاویه خم شدن آرنج در استفاده از انواع عصا هم از دیگر وظایف فیزیوتراپیست‌ها هنگام راه اندازی بیمار و آموزش راه رفتن است.
دبیر اجرایی کنگره افزود: باید دقت شود که همیشه هنگام استفاده از یک عصا باید عصا در دست سمت سالم قرار گیرد و حین قدم برداشتن، عصا و پای آسیب دیده به جلو حرکت کنند و بعد پای سالم در کنار آن‌ها قرار گیرد. بسیاری از بیماران به اشتباه عصا را در دست سمت آسیب دیده می‌گیرند و از همان ابتدا راه رفتن خود را دچار اختلال می‌کنند.
وی گفت: وزن واکر یا عصا هم بسیار مهم است و باید ضمن برخورداری از ثبات کافی، سبک باشد. هنگام راه رفتن با عصا و واکر تنه باید صاف باشد و نباید در وضعیت خمیده قرار گیرد.
سومین کنگره بین المللی و سی امین کنگره انجمن فیزیوتراپی ایران، در روز‌های ۲۲ تا ۲۴ خرداد ۹۸ در محل همایش‌های برج میلاد تهران برگزار می‌شود.
ارسال نظرات