دوگانه توهمی جنگ و مذاکره!

جلوگیری از وقوع جنگ یک راه شناخته شده بیشتر ندارد و آن هم دستیابی به قدرت بازدارندگی است. به این معنا که دشمن، در طرف مقابل خود، قدرتی ببینند که در پیروزی بر او دچار تردید شود و هزینه‌های جنگ و زمان درگیری نیروی نظامی خود به آن را «زیاد» ارزیابی کند و از آن منصرف گردد.

افزایش دائمی توانایی بازدارندگی یعنی «دستیابی به» تجهیزات بیشتر و با کیفیت بالاتر، «آمادگی برای مواجهه نظامی» و «مانور روی امکاناتی که که بر عهده داریم. این سه پارامتر‌های اساسی جلوگیری از جنگ هستند.

ما در دوران معاصر، بار‌ها صحنه‌هایی را شاهد بوده‌ایم که قدرت ضعیف‌تر بر قدرت به ظاهر قوی‌تر غلبه کرده است و نیز بار‌ها شده که قدرت قوی‌تر از ترس شکست، جنگ علیه قدرت ضعیف‌تر را کنار گذاشته است. مثلاً پیروزی حضرت امام خمینی (ره) در جریان انقلاب اسلامی بر رژیم شاهنشاهی یک واقعیت است؛ پیروزی ایران در جنگ تحمیلی هشت ساله که یک دنیا در مقابل آن قرار داشت، یک واقعیت است؛ پیروزی‌های مکرر حزب‌ا... لبنان بر ارتش و دولت رژیم صهیونیستی از سال ۱۳۶۴ تاکنون، یک واقعیت است؛ پیروزی مردم عراق بر اشغالگران نظامی آمریکا و انگلیس خبیث یک واقعیت است؛ پیروزی‌های مکرر فلسطینی‌های محصور در غزه بر ارتش اسرائیل، یک واقعیت است؛ پیروزی محرومین یمنی بر ارتش‌های عربی و غربی در جنگ چهار ساله اخیر، یک واقعیت است؛ و نیز هراس آمریکا از درگیری نظامی با ایران هم یک واقعیت است.
پس ادبیات بازدارندگی از یک سو بر مبنای عدم وقوع جنگ و از سوی دیگر بر مبنای غلبه بر دشمن قوی‌تر در جنگ استوار است و این یک راهکار تجربه شده و با هزینه‌ای قابل تحمل است.

تنش شدید آمریکا با ایران سابقه‌ای چهل ساله دارد تنها استراتژی حال حاضر آمریکا در مقابله با ایران مذاکره به حساب می‌آید. دولت‌های آمریکا از زمان «جیمی کارتر» تاکنون، جمهوری اسلامی را به عنوان یک دولت به رسمیت نشناخته‌اند، فراموش نکرده‌ایم که در سال ۱۳۶۶ و در حین جنگ تحمیلی، «کاسپار واینبرگر»، وزیر دفاع دولت ریگان با صراحت اعلام کرد که «باید ریشه ملت ایران خشکانیده شود». این ادبیات امروز هم توسط مؤثرترین افراد کابینه ترامپ به کار گرفته می‌شود و از «جان بولتون» به عنوان فردی که همواره دنبال جنگ با ایران بوده یاد می‌شود. پس در اینجا معنا و موضوع مذاکره متفاوت می‌شود. بعضی وانمود کرده‌اند که «گفتمان مذاکره» می‌تواند به این خصومت دیرینه پایان دهد که البته نه تنها پایان نداده بلکه مذاکره‌ای که دونالد ترامپ در «پارادایم خصومت» از آن حرف می‌زند، بخشی از خصومت دائمی آنهاست، نه علامتی بر تغییر رویه آمریکا در قبال ایران.

روز جمعه ۱۷ خرداد، روزنامه نیویورک تایمز درگزارشی به قلم «ادوارد وانگ» نوشت: «تلاش‌های دیپلماتیک ترامپ برای شروع مذاکره با ایران، چیزی بیش از یک نمایش نیست» این روزنامه نوشت پیشنهاد جدید مقامات آمریکا برای مذاکره، نوعی پیام است برای آنکه تهران به فعالیت‌های هسته‌ای‌اش باز نگردد.

از آنجایی که آمریکا در تازه‌ترین اقدام خود مبادلات مربوط به پتروشیمی ایران را تحریم کرده و از به صفر رساندن صادرات نفت ایران سخن میگوید؛ البته آمریکا تنها از نظر مادی در موضع برتر قرار دارد و پذیرش مذاکره در چنین شرایطی حتی صرفا برای کسب مقبولیت در جامعه جهانی و نمایش توان دیپلماسی امری محکوم به شکست است و به معنای اعتراف موضع ضعف ایران قلمداد می‌شود.

مذاکره از منظر آمریکا مذاکره برد برد نبوده و آن‌ها دنبال استراتژی مذاکره از بالا و همچنین تحریم از پایین هستند. در واقع آمریکایی‌ها نمیخواهند تعهد بدهند و هزینه‌ای برای بدست آوردن خواسته هایشان بپردازند برهمین اساس «مایک پمپئو» وزیر خارجه ترامپ، در یک اقدام گستاخانه، مطالبات آمریکا از ایران را در ۱۲ بند منتشر کرد که معنایش خلع کامل ایران از نقاط قوت کنونی اش بود.

اگر ایران مذاکره با آمریکا را بپذیرد، با آمریکایی مواجه خواهد شد که توقع دارد، ایران به طور کامل به خواسته‌های او تن دهد و آن وقت با توجه به کینه عمیقی که از ایران دارند، آیا به «ایران که موضع ضعف را انتخاب کرده» اجازه ادامه حیات می‌دهند؟ آیا این مذاکره، استقبال از جنگ نیست؟

مذاکره ایران با آمریکا یک پروژه نیست که با برد یا باخت ما به پایان برسد، یک پروسه است که اولاً باخت ما در آن قطعی است ـ. کما اینکه در پرونده هسته‌ای شاهد بودیم ـ. و ثانیاً همه پرونده‌های ما را دربرمی‌گیرد و تا خلع کامل قدرت ما از نفس نمی‌افتد.

مگر یادمان رفته است که همه مقامات ایران در جریان پرونده هسته‌ای و مذاکرات برجام تأکید کردند که ما در هیچ موضوع دیگری مذاکره نمی‌کنیم و آن را خطوط قرمز خود می‌دانیم در نتیجه آمریکا از آن خارج شد و اروپا بدون فوت وقت، از لزوم مذاکره ایران در مورد مسایل نظامی و منطقه‌ای و حقوق بشر حرف زد.

آمریکایی‌ها تاکنون نتوانسته‌اند فشار‌های خود را به نتیجه برسانند مسئله بنیانی جمهوری اسلامی در داخل مشکلات اقتصادی نیست ما می‌توانیم در تأمین غذای جمعیت ۸۰ میلیونی خود کاملاً به تولید داخلی متکی باشیم و مایحتاج دیگر خود مثل پوشاک، مسکن، بهداشت و درمان، سیستم چندوجهی حمل و نقل، ارتباطات، انرژی و نیرو، آموزش و پرورش و مسایل دفاعی و امنیتی نیز همین حالا می‌توانیم با امکانات داخلی اداره شویم مشکل ما در همه این موارد وضع مدیریتی کشور است. اما اگر جبهه داخلی متشکل از مسئولین کشور و نخبگان مؤثر حکومتی در مقابل آمریکا قرار نگیرند، کشور بی‌دفاع می‌شود و «دوگانه»‌های تصنعی خسارت‌بار پدید می‌آورند و این خیانت بزرگی خواهد بود.

نقطه قوت مهم انقلاب ایران از یک سو دینی بودن و از سوی دیگر مردمی بودن آن است. این دو عنصر سبب شده که انقلاب، چهل سال توطئه علیه خود را با حفظ طراوت و شادابی پشت سر بگذارد. خود این موضوع به ما می‌گوید علیرغم تبلیغات هدف‌دار و عملیات روانی دشمن، جمهوری اسلامی زمان را در اختیار دارد و این به آن معناست که ما می‌توانیم بدون عجله و در عین حال بدون اتلاف وقت، برنامه‌های متعددی برای خنثی کردن حرکات جدید دشمن به کار بگیریم.

از سوی دیگر تحولات نظام بین‌الملل هم به گونه‌ای نیست که آمریکا در راه‌اندازی ائتلاف‌های جدید علیه جمهوری اسلامی توفیقی پیدا کند و لذا آمریکا در عمل و برای مدت مدیدی نمی‌تواند به روابط تجاری ایران آسیب جدی وارد نماید. این در حالی است که اقتصاد ایران سالانه در بهترین وضعیت نیازمند حدود ۱۰۰ میلیارد دلار و در ریاضتی‌ترین وضعیت به حدود ۴۰ میلیارد دلار نیازمند است و تأمین این مبالغ برای کشوری که در اطراف خود ۱۵ همسایه نیازمند به ایران دارد و می‌تواند با خرد کردن این مبالغ در مرابطات تجاری با آنان راه خود را پیدا کند، دشوار نیست.

«برایان هوک» مسئول اصلی سیاست‌گذاری آمریکا درباره ایران است، او در گفت‌وگوی تلویزیونی ـ. ۴ اردیبهشت ۹۸ ـ. گفت: «ایرانی‌ها در همه جای جهان موفق هستند و به حمایت از نیرو‌های مقاومت در سراسر خاورمیانه از لبنان گرفته تا سوریه، عراق، یمن و بحرین سرگرم می‌باشند».

«یاکوف کدی»» (Yakov Kodi) رئیس سابق سازمان اطلاعاتی ناتیو اسرائیل، روز یازدهم خرداد ماه ۹۸ به کانال یک تلویزیون روسیه گفت: «از منظر کاملاً نظامی، شکست دادن ایران غیرممکن است و انجام آن برای آمریکایی‌ها مقدور نیست؛ بنابراین امکان جنگ با ایران و پیروزی در این جنگ وجود ندارد و پنتاگون بهتر از هر کس دیگر این را می‌داند و در این مورد هشدار هم داده است.»

مقاومت به معنای صرفا نبرد نیست و استراتزی بازدارنگی است که ایران و نیرو‌های نظامی آن که تحت فرمان رهبر معظم انقلاب اسلامی هستند، در طول این چهل سال نه با آمریکا درگیر شده‌اند و نه اجازه داده‌اند آمریکا علیه ایران دست به درگیری بزند.

اما باید در مسئله اقتصادی که دشمن بر آن تاکید می‌کند، ورود کنیم و این مسئله مستلزم بسیج کل کشور برای حل این مسئله حیاتی است و روی درونی کردن نیاز‌های اساسی خود تمرکز و رشته واردات را از بین ببریم تا اهرم فشار دشمن خنثی شود و این هدف با توجه به ظرفیت عظیم نیروی انسانی متعهد و متخصص و نخبه و همچنین منابع عظیم و نعمات خدادی در حوزه سوخت‌های فسیلی و معادن گرانبها و... دور از انتظار نیست، به شرطی که مسئولین به معنای واقع کلمه به خودباوری رسیده و مصمم بر این عرصه ورود یابند و از چشم دوختن به معاهدات بی فایده بین المللی نظیر ۲۰۳۰، FATF و خصوصا توصیه نامه‌های ننگین CFT و پالرمو منصرف شوند.

لازم بذکر است حتی در ترجمه رسمی متن این قرارداد‌ها به صورت جاهلانه و یا خدای نکرده معاندانه شاهد عدم تطابق با مفهوم و بار حقوقی آن در متن اصلی هستیم و عمدتا به صورت خوسرانه و غیر قانونی توسط برخی مسئولین هم امضا می‌شوند. پیام ملت شهید پرور و بدنه دانشجویان که بحمداله دارای روحیه مقاومت هستند به فرستادگان دولت منحوس آمریکا و اتحادیه از هم گسسته اروپا این است که تن به ذلت هیچگونه مذاکره‌ای نداده و نخواهند داد و امید میرود مسئولین عزیز که نمایندگان این ملت هستند نیز دیپلماسی مقاومت را بدین معنا تعبیر و در کنار ملت به این ایستادگی و منطق مقاومت بپیوندند و تجربیات تلخ گذشته را تکرار نکنند.