به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- مریم جعفری؛ بوفهی حقوق، محل ممنوعهی سلامت است. مصرف موادغذایی و چند قدم راه رفتن میان اتمسفر سمی سیگارها حکم برباد دادن ریهها را دارد. هوای ولنجک خوب است به جز ارتفاعات دانشگاه شهید بهشتی. در این ریل سیگارکشی نباید فقط دانشکده حقوق و ارتفاعات را صدرنشین دانست. همان ابتدای شیب تند دانشگاه در پس دانشکدههای معماری و علوم سیاسی و حتی بوفهی مرکزی هم میزبان غبار نیکوتینهای سوخته هستیم.
بند هشتم آیین نامه انضباطی دانشجویان دانشگاه شهیدبهشتی، استعمال دخانیات درکلیه اماکن مربوط به دانشگاه را ممنوع اعلام میکند. گزارهی ایجابی و درعین حال سلبی این آییننامه به هیچ طریقی اجرا نمیشود. ردپای حراست را میتوان هرچند ماه یکبار در تالار ابوریحان با مراسمهای سالنی تشکلها یافت، البته از حضور حراست میان بیشمار دربهای ورودی هم نباید چشمپوشی کرد. جایگاه بروز و ظهور نهادهای مسئول دانشگاه شهیدبهشتی در مسئلهی مصرف دخانیات توسط دانشجویان کجاست؟
« گزارش های مختلفی درمورد مصرف دخانیات به نهاد رسیدهاست و جلسات متعددی هم با مسئولین فرهنگی و دانشجویی دانشگاه پیرامون رسیدگی به آسیبها و هنجارشکنیهای موجود در مقیاس وسیعتر برگزارشده و رسیدگی و تدوین تدابیر حول مصرف سیگار و سایر دخانیالت در دستورکار این جلسات قرارداشتهاست. لیکن اولویت واکنش دانشگاه با این مسئله تحت شیوههای تذکر شفاهی و ارشاد اخلاقی است.» این را پورذهبی مسئول نهاد نمایندگی رهبری در دانشگاه شهید بهشتی به خبرنگار ما گفته است.
پورزهبی معتقد است نباید از دانشگاه تصویر تیره و بدی را به فضای خارج ارائه و مصرف دخانیات توسط گروههای محدود را به جمعیت بیست هزار نفری دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی تعمیم داد. او همچنین پس از حراست که نهاد اصلی برخورد با مصرف دخانیات میداند به ورود اساتید دانشگاه به این مقوله نیز معتقد است.
دانشمندان مصرف دخانیات را به عنوان یکی از عوامل مرگ و میر و گسترش سرطان در جهان میشناسند. پرداختن به شیوههای جلوگیری از این امر در مجامع نخبگانی اهمیتی دوچندان دارد. استعمال سیگار در اماکن عمومی موجب افزایش خطر استنشاق دود توسط افراد غیرسیگاری میشود. اعمال قوانین برای جلوگیری از این عمل، با اهداف آیین نامه انضباطی دانشجویان در داشتن محیط دانشگاهی سالم سازگار است. اتخاذ رویکردهای فرهنگی برای رفع این آسیب اجتماعی در جایگاه اول مورد توجه است لیکن پرداختن به لزوم ایفای نقش حراست دانشگاه بمنظور جلوگیری از گسترش این روند، اجتناب ناپذیر است. اگر از برخورد سلبی بگذریم عموما با خلا برنامههای فرهنگی نیز در دانشگاه شهید بهشتی مواجهیم.
برای اطلاع از کم و کیف اقدامات انجام شده در مورد استعمال دخانیات توسط دانشجویان سعی کردیم گفتگویی با مسئول حراست و همچنین معاونت فرهنگی اجتماعی دانشگاه داشته باشیم. متاسفانه مسئول حراست حاضر به گفتگو نشد. معاونت فرهنگی نیز پاسخگوی سوالات ما نبودند. به سراغ معاونت دانشجویی دانشگاه شهید بهشتی رفتیم.
حاجی جباری معاونت دانشجویی دانشگاه به خبرنگار ما گفته که « داشتن دانشگاه عاری از دخانیات جزو اصول اصلی و دستورکار جلسات مسئولین است». البته آقای جباری ممنوعیت مصرف سیگار و سایر دخانیات را به لحاظ انضباطی تایید کرده است. او همچنین گفته در دانشگاه نیز فروش دخانیات در تمام مراکز رفاهی و بوفههای دانشگاه ممنوع است.
فرهنگ سازی، اطلاع رسانی و آگاهی بخشیدن به دانشجویان بوسیله برگزاری کارگاههای اخلاقی با همکاری مرکز مشاوره و به نوعی رویکردهای ایجابی از نظر حاجیجباری اولویت دارد. معاون دانشجویی دانشگاه شهید بهشتی همچنین گفته در مورد برخوردهای انضباطی هم عموما مسیر برخورد در چارچوب شورای حل اختلاف و مشاورههای اخلاقی با دانشجویان باید طی شود تا بر اثرگذاری اقدامات افزوده گردد.
طرح دانشگاه عاری از دخانیات از اوایل مهر ماه سال 97 در تمامی فضاهای دانشگاه تهران از جمله خوابگاهها در صف اجرا قرارگرفت، در واقع این طرح به نوعی مکمل آیین نامه وزارت علوم در دانشگاهها بود که با محوریت حضور و همکاری دانشجویان و اساتید انجام شد. با توجه به جایگاه دانشگاهشهیدبهشتی در میان دانشگاههای برتر ایران و تعداد دانشجویان مشغول به تحصیل در این مرکز علمی انتظار است پیرامون برچیدن مصرف دخانیات در قسمتهای مختلف این مجموعه تدابیر و اقداماتی چند در برنامهی عملی دانشگاه قرارگیرد و پیوستن به طرح دانشگاه عاری از دخانیات در وجه انجام کامل ظاهر شود لیکن نقش کلیدی معاونت فرهنگیاجتماعی دانشگاه و همچنین حراست در جلوگیری از اشائه ی مصرف دخانیات در دانشگاهشهید بهشتی نباید دستخوش بیتوجهی قرار گیرد. امیداست فضای سالم و سلامت این دانشگاه وزین به مدد توجه و حساسیت مسئولین و دانشجویان بطور کامل تامین شود.
الان من یه سوال دارم
اگه من بدون هیچ حرف و حاشیه ای برم بزنم شیشه دفتر رییس دانشگاه رو بشکونم و برگردم، با من برخورد انضباطی و امنیتی! میکنن، یا ارشادی؟!
چرا وقتی نوبت به مسائلی میرسه که هویت و زندگی یه فرد رو به باد میده و جامعه پیرامونش رو هم تحت تاثیر قرار میده و به حقوقشون تجاوز میکنه، همه ژست کار فرهنگی میگیرن؟
حالا کاش کار فرهنگی هم بلد بودن!