یادداشت دانشجویی|
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، کارگروه فرهنگ و رسانه بسیج دانشجویی دانشگاه امیرکبیر به بهانه پخش سریال پایتخت 6 همزمان با تعطیلات نورزوز در یادداشتی به تحلیل نقاط ضعف و قوت این سریال پرمخاطب پرداخت.
متن این یادداشت در زیر آمده است:
کمتر مجموعه تلویزیونی در سالیان اخیر ساخته شده است که سری دوم یا سوم و غیره ای درکار باشد و شاهد افت عملکرد و ریزش مخاطبین آن نباشیم لذا این موضوع باعث شد تا در این یادداشت به این مجموعه تلویزیونی بپردازیم:
«پایتخت» خانوادگی است
تمام بستر فیلم، شناور در گفتگو های درون خانوادگی قرار دارد و خلاف طیف زیادی از فیلم های سینماهای کشور ، توانسته محوریت خانواده و اهمیت آن در کنش های اجتماعی و سیاسی (که به طور کلی در سریال های شبکه خانگی مغفول مانده است) را به خوبی به تصویر بکشد. از اتفاقات خوب این مجموعه دور نبودن فضای خانه ی کارکتر های سریال از بطن (بخوانید عرف) جامعه است. شاید خیلی از مجموعه های تلویزیونی مشابه این سریال با بستر خانواده سعی بر پیشبرد داستان خود داشتند اما به علت فانتزی بودن خانواده ها (چه سیاهنمایی ها و چه آرمانگرایی ها) نتوانستند با مخاطبین خود ارتباط برقرار کنند.
«پایتخت» سیاسی اجتماعی ساخته شد
اگر به تمام این ۶ سری که ساخته شده است از بالا به صورت یک عکس نگاه کنیم، متوجه میشویم که پایتخت راوی مسائل اجتماعی و سیاسی کشور از زبان عادی ترین مردم است (البته شاید فامیلی انتخاب شده برای کارکتر اصلی این فیلم خیلی بی ربط با این گزاره نباشد !). نقد های سیاسی پایتخت بر پایه طنز نگاشته شده لذا تا حدی آن ها را برای مسئولین قابل تحمل تر میکند اما اگر به صورت عمقی به آن ها نگاه کرد میتوان شاهد یک سطح جدید از انتقاد و مطالبه را در سریال های ایرانی مشاهده کرد.
«پایتخت» ماموریت محور است
سریال پایتخت همیشه یک ماموریت برای خودش انتخاب میکند سپس داستان را طراحی و نهایتا آن را به زبان خود بازگو میکند. بازهم خلاف خیلی از سریال های طنز ایرانی که با سطحی ترین لایه انتقادی و اجتماعی صرفا در شوخی های دم دستی و تیکه کلام ها سعی بر پر کردن زمان مخاطب دارند؛ پایتخت حرفش جدی است و از یک نگاه برای محافظت از سانسور حرف هایش، زبان طنز را برگزیده است تا بدون لکنت نقدهایش را وارد کند. پایتخت برای ماموریت هایش ابایی از سختی آن ندارد، شاید پر ریسک ترین اتفاق آن، دست گذاشتن روی مسئله سوریه و فضای گروه های تروریستی بود . موضوعی که تا چند سال پیش حتی تریبون های رسمی کشور از پرداختن مستقیم به آن سر باز میزدند چه برسد به ساخت مستند و در اوج آن ساخت سریال! اما موفقیت پایتخت در این موضوع یا بحث ساخت غیرمجاز خانه و نمایندگی در شورای شهر و ورود به مجلس و ... به علت روایتگری مناسب و عمقی و همچنین قابل فهم برای مخاطب بود. خلاصه آنکه ماموریت پایتخت به شکل کاریکاتوری بر داستان پیشی نمیگرفت و تمامی مخاطبین همانطور که داستان کشتی گرفتن نقی را دیدند، ورود آنها به زمین های دیگر را مشاهده کردند.
«پایتخت » مبتذل نیست
سوال بزرگی که در گوشه ی ذهن خیلی منتقدین سینما و جامعه شناسان بوجود آمده بحث ذائقه مردم در فیلم های سینمایی است که به آن گرایش پیدا کردند. هر سال رکوردهای گیشه در دست فیلم هایی است که شوخی های جنسی بیشتری را بتواند از گمرک وزارت فرهنگ، قاچاق کنند و به گوش و چشم مخاطبین خود برسانند
اما پایتخت نشان داد میتوان مبتذل نبود و پر بیننده شد. میتوان بستر محتوایی و فرهنگی و خانوادگی داشت ولی مخاطبین را با خود همراه کرد. شاید از خود بپرسید مردم مجبور به دیدن این سریال هستند و انحصار موجب پر بیننده شدن این برنامه شده است که اساساً این فرضیه رد شده است چراکه پالس های مثبت مردم به این مجموعه بوده است که مجوز ساخت سری های بعدی داده شده است. همچنین با مقایسه با بقیه مجموعه های تلویزیونی به وضوح به قدرت این سریال و میزان نفوذش در مردم جامعه پی خواهید برد.
«پایتخت» خانوادگی است
تمام بستر فیلم، شناور در گفتگو های درون خانوادگی قرار دارد و خلاف طیف زیادی از فیلم های سینماهای کشور ، توانسته محوریت خانواده و اهمیت آن در کنش های اجتماعی و سیاسی (که به طور کلی در سریال های شبکه خانگی مغفول مانده است) را به خوبی به تصویر بکشد. از اتفاقات خوب این مجموعه دور نبودن فضای خانه ی کارکتر های سریال از بطن (بخوانید عرف) جامعه است. شاید خیلی از مجموعه های تلویزیونی مشابه این سریال با بستر خانواده سعی بر پیشبرد داستان خود داشتند اما به علت فانتزی بودن خانواده ها (چه سیاهنمایی ها و چه آرمانگرایی ها) نتوانستند با مخاطبین خود ارتباط برقرار کنند.
«پایتخت» سیاسی اجتماعی ساخته شد
اگر به تمام این ۶ سری که ساخته شده است از بالا به صورت یک عکس نگاه کنیم، متوجه میشویم که پایتخت راوی مسائل اجتماعی و سیاسی کشور از زبان عادی ترین مردم است (البته شاید فامیلی انتخاب شده برای کارکتر اصلی این فیلم خیلی بی ربط با این گزاره نباشد !). نقد های سیاسی پایتخت بر پایه طنز نگاشته شده لذا تا حدی آن ها را برای مسئولین قابل تحمل تر میکند اما اگر به صورت عمقی به آن ها نگاه کرد میتوان شاهد یک سطح جدید از انتقاد و مطالبه را در سریال های ایرانی مشاهده کرد.
«پایتخت» ماموریت محور است
سریال پایتخت همیشه یک ماموریت برای خودش انتخاب میکند سپس داستان را طراحی و نهایتا آن را به زبان خود بازگو میکند. بازهم خلاف خیلی از سریال های طنز ایرانی که با سطحی ترین لایه انتقادی و اجتماعی صرفا در شوخی های دم دستی و تیکه کلام ها سعی بر پر کردن زمان مخاطب دارند؛ پایتخت حرفش جدی است و از یک نگاه برای محافظت از سانسور حرف هایش، زبان طنز را برگزیده است تا بدون لکنت نقدهایش را وارد کند. پایتخت برای ماموریت هایش ابایی از سختی آن ندارد، شاید پر ریسک ترین اتفاق آن، دست گذاشتن روی مسئله سوریه و فضای گروه های تروریستی بود . موضوعی که تا چند سال پیش حتی تریبون های رسمی کشور از پرداختن مستقیم به آن سر باز میزدند چه برسد به ساخت مستند و در اوج آن ساخت سریال! اما موفقیت پایتخت در این موضوع یا بحث ساخت غیرمجاز خانه و نمایندگی در شورای شهر و ورود به مجلس و ... به علت روایتگری مناسب و عمقی و همچنین قابل فهم برای مخاطب بود. خلاصه آنکه ماموریت پایتخت به شکل کاریکاتوری بر داستان پیشی نمیگرفت و تمامی مخاطبین همانطور که داستان کشتی گرفتن نقی را دیدند، ورود آنها به زمین های دیگر را مشاهده کردند.
«پایتخت » مبتذل نیست
سوال بزرگی که در گوشه ی ذهن خیلی منتقدین سینما و جامعه شناسان بوجود آمده بحث ذائقه مردم در فیلم های سینمایی است که به آن گرایش پیدا کردند. هر سال رکوردهای گیشه در دست فیلم هایی است که شوخی های جنسی بیشتری را بتواند از گمرک وزارت فرهنگ، قاچاق کنند و به گوش و چشم مخاطبین خود برسانند
اما پایتخت نشان داد میتوان مبتذل نبود و پر بیننده شد. میتوان بستر محتوایی و فرهنگی و خانوادگی داشت ولی مخاطبین را با خود همراه کرد. شاید از خود بپرسید مردم مجبور به دیدن این سریال هستند و انحصار موجب پر بیننده شدن این برنامه شده است که اساساً این فرضیه رد شده است چراکه پالس های مثبت مردم به این مجموعه بوده است که مجوز ساخت سری های بعدی داده شده است. همچنین با مقایسه با بقیه مجموعه های تلویزیونی به وضوح به قدرت این سریال و میزان نفوذش در مردم جامعه پی خواهید برد.
و در پایان:
«پایتخت» بی اشتباه هم نیست
خیلی از منتقدین سریال پایتخت را محکوم به تکرار مکررات و گیر کردن در داستان متهم میکنند و سری جدید را خلاصه ی مجموعه های قبلی میدانند. اتفاقات ریز و درشتی مانند شعارزدگی در گوشه هایی از فیلم یا حذف غیرمنتظره کارکتر ها جهت برون رفت از بن‌بست های ایجاد شده و یا استفاده از جلوه های بصری نامناسب برای بازیگران و غیره. البته فعلا زود است در مورد این سری سخن یا مطلب اضافه تری نوشت و باید نظاره کرد تا بیشتر با طراحی کارگردان و نویسندگان برای این برنامه ی پرمخاطب و محبوب آشنا شد.
ارسال نظرات