چرا نظام اطلاعاتی ما در عملیات مرصاد غافلگیر شد

۱- جمهوری اسلامی در ۲۷ تیرماه ۱۳۶۷ اعلام کرد قطعنامه ۵۹۸ را بدون قید و شرط پذیرفته است.

۲- اولین واکنش سازمان منافقین در مورد پذیرش قطعنامه از سوی ایران، برگزاری نشست رجوی با اعضا بود. سخنرانی رجوی روز جمعه ۱۳۶۷/۴/۳۱ در حدود ساعت ۲۳:۳۰ دقیقه شروع شد.

۳- رجوی در این نشست، خبر عملیات «فروغ جاویدان» را می‌دهد. فرماندهان را معرفی و چگونگی عملیات و مسیر‌ها را اعلام می‌کند.

۴- سخنرانی رجوی ساعت ۲:۳۰ دقیقه صبح پایان پذیرفت.

۵- در روز‌های شنبه و یکشنبه به آماده سازی گذشت. اسرای ایرانی پیوسته به سازمان که قرار بود در عملیات شرکت کنند سازماندهی شدند؛ طی یک نشست در روز شنبه ۱۳۶۷/۵/۱ فرمانده گردان ها، سرگروه‌ها و فرماندهان دسته در رابطه با آرایش ستون و مکانیزم عملیات توجیه شدند؛ در روز یکشنبه۱۳۶۷/۵/۲ قرار شد کلیه قسمت‌ها حداکثر تا ساعت ۱۴ همه کار‌ها را انجام داده و استراحت کنند.

۶- مادر‌ها قرار شد در روز یکشنبه فرزندانشان را ببینند و خداحافظی کنند.

۷- طی همین دو روز افراد پایگاه بدیع به مرور آزاد شده و به قرارگاه اشرف رفته ودرسازمان تیپ‌ها قرار می‌گرفتند.

۸- در روز یکشنبه ۱۳۶۷/۵/۲ کلیه تیپ‌ها در قرارگاه اشرف مانور داشتند.

 

۹- البته تانک‌ها از چند روز قبل تحویل تیپ‌ها شده بود. (۱)

۱۰- حدود ۶۳۵ نفر از نیرو‌های سازمان را که از کشور‌های دیگر پس از اعلام پذیرش قطعنامه به عراق فراخوان شده بودند در سازماندهی جدید تیپ‌ها قرار دادند؛ به کارگیری این افراد چنان با تعجیل صورت گرفت که برخی از آن‌ها فاقد لباس و پوتین نظامی بودند و بعضا با کفش‌های شخصی و معمولی خود در عملیات شرکت کردند. (۲)

۱۱- ستون ارتش سازمان منافقین متشکل از ۲۵ تیپ رزمی، راس ساعت ۶ صبح روز دوشنبه ۱۳۶۷/۵/۳ پس از اجرای مراسم صبحگاهی از قرارگاه خود در خاک عراق به حرکت در آمده و در ساعت ۱۶ از مرز خسروی عبور کرده و طبق پیش بینی، ستون ساعت۱۷ از قصر شیرین و ساعت ۱۸ از سرپل ذهاب عبور کردند.

۱۲- علی ربیعی معاون وقت وزیر اطلاعات در دوره عملیات مرصاد به نداشتن پاسخ روشنی توسط دستگاه‌های مسول به واکنش سازمان چنین اشاره می‌کند: «دنبال پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از سوی امام خمینی و تهاجم ارتش عراق در محور‌های جنوب و غرب درمرداد۱۳۶۷، در محافل تصمیم گیری نظام، سوالی نه چندان غیر منتظره درباره پیامد‌های فرعی رخداد تجاوز رخ نمود: سازمان مجاهدین چه واکنشی خواهد داشت؟ در آن لحظات بحرانی خیلی خوب به خاطر دارم که در زمان طرح سوال مذکور توسط نخست وزیر وقت، پاسخ روشنی که استوار بر داده‌های مشخص اطلاعاتی باشد، نه در وزارت اطلاعات و نه در سپاه و ارتش و سایر دستگاه‌های نظامی و امنیتی وجود نداشت.» (۳)

۱۳- آقای ری شهری وزیر اطلاعات می‌گوید: «برای نخستین بار، در ساعات آخر روز دوشنبه سوم مرداد از سوی اداره کل اطلاعات کرمانشاه گزارش رسید که منافقین از مرز گذاشته‌اند و به سوی اسلام آباد و کرمانشاه در حرکت‌اند. به دلیل وجود ستاد فعال و امکانات کارشناسی و جمع بندی سریع گزارش‌ها در دفتر وزیر اطلاعات، و با توجه به شرایط جبهه‌ها و اخبار مربوط به وضعیت پایگاه شهید نوژه، موضوع تهاجم منافقین که برخورد با آن در حوزه وظایف وزارت اطلاعات قرار داشت بسیار جدی گرفته شد. موضوع سریعا به بیت حضرت امام و جناب آقای هاشمی رفسنجانی، که جانشینی فرمانده کل قوا را بر عهده داشتند و ظاهرا در جبهه‌های جنوب به سر می‌برند مخابره شد. ایشان از طرق دیگری موضوع را بررسی نمودند و بر اساس سایر گزارش‌ها نسبت به صحت خبر تردید کردند. من به گزارشی که از سوی ماموران اطلاعاتی به مرکز واصل شده بود، اطمینان داشتم؛» (۴)

البته سردار اسدالله ناصح جانشین وقت قرارگاه نجف در گفتگو با نشریه رمز عبور می‌گوید ساعت ۶ عصر متوجه شده ایم: «پیش آقای هاشمی جلسه داشتیم. بعد از ظهر ساعت ۱۷:۳۰ به ما اطلاع دادند عراقی‌ها بدون هیچ مانعی تا این حد پیش رفته بودند؟.. خبر رسید که عراقی‌ها به کرند رسیده اند. به کرند که رسیدند، ساعت ۶بعد ازظهر اعلام شد این‌ها منافقین اند، چون پرچم منافقین مشخص بود.» (۵)

۱۴- کارشناس ارشد وزارت اطلاعات از غافلگیری دستگاه اطلاعاتی جمهوری اسلامی در عملیات مرصاد (و به تعبیر سازمان فروغ جاویدان) می‌گوید: «اعتراف می‌کنم که ما خط سازمان را می‌دانستیم، اما از برنامه‌اش مطلع نبودیم و غافلگیر شدیم. ما برای فهمیدن این موضوع طراحی‌هایی کردیم و حتی در یکی از کشور‌ها اطلاعات ذی‌قیمتی به دست آوردیم، اما نتوانستیم جزئیات عملیات را متوجه شویم. در واقع وقتی کار از کار گذشت، موفق شدیم.» (۶)

۱۵- ناصر رضوی از کارشناسان وزارت اطلاعات نیز در این خصوص می‌گوید: «ما می‌دانستیم سازمان در عملیات بعدی می‌خواهدبه تهران بیاید، اما نمی‌دانستیم این حرکت چه وقت و از کدام محور و به چه شیوه‌ای می‌خواهد انجام شود. از این‌ها اطلاعات نداشتیم.