همه چیز درباره جانور گرسنه کهکشان که مرگ همه دنیا را می‌بیند

به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو، هیچ چیزی در دنیا ترسناک‌تر از سیاهچاله‌ها نیست. سیاهچاله‌ها نواحی در فضا هستند که گرانش در آن‌ها به قدری زیاد است که هیچ چیزی نمی‌تواند از آن بگریزد. نیمی از جایزه نوبل فیزیک سال ۲۰۲۰ به راجر پنروز تعلق گرفت که با عملیات ریاضیاتی نشان داد که سیاهچاله‌ها نتیجه گریزناپذیر نظریه گرانش انیشتین هستند. نیم دیگری از این جایزه به آندریا گیز و رینهارد گنزل تعلق گرفت که نشان دادند یک سیاهچاله عظیم در مرکز کهشکشان ما قرار گرفته است.

به سه دلیل سیاهچاله‌ها ترسناک هستند. اگر در سیاهچاله‌ای بیفتید که باقیمانده مرگ یک ستاره است، قطعا خرد خواهید شد. همچنین، سیاهچاله‌های دیده شده در مرکز همه کهکشان‌ها اشتهای سیری‌ناپذیری دارند و مکان‌هایی هستند که قوانین فیزیک در آن‌ها از بین می‌رود. کهکشان‌هایی که سیاهچاله‌ها در آن‌ها فعال هستند کوازار نامیده می‌شوند. با وجود همه اطلاعاتی که طی دهه‌های گذشته از سیاهچاله‌ها بدست آمده است، هنوز معما‌های زیادی برای حل کردن وجود دارد.

مرگ با سیاهچاله
به نظر می‌رسد سیاهچاله‌ها زمانی شکل می‌گیرند که یک ستاره بمیرد. بعد از اینکه سوخت هسته‌ای ستاره از بین رفت، هسته آن به چگال‌ترین حالت ماده که صد‌ها برابر چگال‌تر از هسته اتم است، پاشیده می‌شود. این هسته آنقدر چگال است که پروتون‌ها، نوترون‌ها و الکترون‌ها دیگر ذرات مجزایی نیستند.

از آنجا که سیاهچاله‌ها تاریک هستند، هنگام گردش به دور یک ستاره عادی پیدا می‌شوند. درواقع این خواص یک ستاره عادی است که به ستاره‌شناسان اجازه می‌دهد تا ویژگی‌های همراه تاریک آن یعنی سیاهچاله را بدست آورند.

اولین سیاهچاله تایید شده Cygnus X-۱ است که درخشان‌ترین منبع پرتو ایکس در صورت فلکی ماکیان به شمار می‌آید. بعد از آن، حدود ۵۰ سیاهچاله در سیستم‌هایی که یک ستاره عادی دور یک سیاهچاله می‌چرخد، پیدا شده است. آن‌ها نزدیک‌ترین نمونه‌های ده میلیون سیاهچاله‌ای هستند که انتظار می‌رود در کهکشان راه شیری پراکنده شده باشند.

سیاهچاله‌ها مقبره‌های ماده هستند. هیچ چیز، حتی نور نمی‌تواند از آن‌ها بگریزد. هیچکس نمی‌داند که اگر کسی درون سیاهچاله بیفتد چه اتفاقی خواهد افتاد. تنها نظریه موجود در این باره نظریه «اسپاگتی سازی» یا «اثر نودلی» استیون هاوکینگ است. در اثر نودلی، جاذبه شدید سیاهچاله‌ها اثر متفاوتی بر پا‌ها تا سر شما‌ها خواهد داشت و درنهایت این گرانش شدید باعث جدا شدن استخوان‌ها، عضلات و حتی مولکول‌های بدن شما خواهد شد.

یک جانور گرسنه در هر کهکشان
طی ۳۰ سال گذشته، مشاهدات با تلسکوپ فضایی هابل نشان داده است که همه کهکشان‌ها در مرکز خود سیاهچاله دارند و کهکشان‌های بزرگ سیاهچاله‌های بزرگتری دارند. طبیعت می‌داند که چگونه سیاهچاله‌ها را روی طیف وسیعی از اجرام، از باقیمانده ستاره‌های چندبرابر خورشید گرفته تا غول‌پیکر‌های چگال و عظیم، ایجاد کند.

سال گذشته، اخترشناسان اولین تصویر سیاهچاله و خط افق آن که هفت میلیارد برابر خورشید است و در مرکز کهکشان بیضوی «M۸۷» واقع شده، منتشر کردند. این سیاهچاله هزاران بار بزرگ‌تر از سیاهچاله سیاره ماست و کاشفان آن جایزه نوبل امسال را دریافت کردند. این سیاهچاله‌ها اکثر اوقات تاریک هستند، اما وقتی جاذبه آن‌ها ستاره‌ها و گاز‌های نزدیکشان را جذب می‌کند، فعالیتشان بسیار زیاد شده و میزان زیادی انرژی آزاد می‌کنند. سیاهچاله‌های عظیم به دو دلیل بسیار خطرناک هستند اول اینکه اگر در نزدیکی آن‌ها قرار بگیرید به داخل آن‌ها مکیده خواهید شد. دوم اینکه اگر آن‌ها در فاز فعال باشند بعلت تشعشعات پرانرژی از بین خواهید رفت.

سیاهچاله‌های بسیار عجیب
بزرگ‌ترین سیاهچاله کشف شده تاکنون ۴۰ میلیارد برابر جرم خورشید یا ۲۰ برابر منظومه شمسی وزن دارد. در حالی که سیارات بیرونی منظومه شمسی هر ۲۵۰ سال یکبار به دور خود می‌چرخند، این جرم بسیار عظیم‌تر هر سه ماه یک بار می‌چرخد. لبه خارجی آن با نصف سرعت نور حرکت می‌کند.

خبر خوب درباره سیاهچاله‌ها این که اگر شما نزدیک یکی از آن‌ها شوید ممکن است زنده بمانید. اگرچه گرانش آن‌ها بسیار قوی است، نیروی کششی آن‌ها ضعیف‌تر از یک سیاهچاله کوچک است و شما را نخواهد کشت. خبر بد اینکه خط افق درواقع لبه پرتگاه است. اگر خط افق را رد کنید به درون سیاهچاله کشیده شده و هیچگاه نمی‌توانید فرار کنید یا از تجربیات خود بگویید.

به گفته استیون هاوکینگ، سیاهچاله‌ها به آرامی در حال از بین رفتن هستند. در آینده دور جهان، مدت‌ها بعد از مرگ همه ستارگان و از بین رفتن کهکشان‌ها، سیاهچاله‌ها آخرین چیزهایی هستند که باقی خواهند ماند.