تصویری از رخداد‌های ملموس جامعه در «از سرنوشت»

 به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، جبار آذین گفت: فصل سوم مجموعه تلویزیونی «از سرنوشت» روایت داستان زندگی هاشم و سهراب، کودکان پرورشگاهی در دوران جوانی است. این مجموعه در فصل نخست به کودکی، فصل دوم به نوجوانی و فصل سوم به جوانی دوکاراکتراصلی سریال می‌پردازد.

وی افزود: از سرنوشت، راوی قصه زندگی انسان‌هایی است که قربانی رخداد‌های تیره خانوادگی و اجتماعی شده و برای ادامه زندگی به مراکز بهزیستی و سازمان‌های مرتبط با آن سپرده می‌شوند.

سرپرستی، مراقبت و پرورش کودکان بدون سرپرست توسط بهزیستی و خیران خداپرست، کودکان تحت پوشش آن‌ها را در مسیر تازه و متفاوتی برای رقم زدن سرنوشتشان به همت و یاری خود آن‌ها قرار می‌دهد.

این منتقد اظهارداشت: در اغلب سریال‌های مشابه که بامضامین کودکان بدون سرپرست ساخته شده است، عمدتا به موضوع‌های آشنا و مکرر و غیر نوآور پذیرفته شدن بعضی از این کودکان از سوی برخی خانواده‌ها پرداخته شده و چگونگی ورود و زندگیشان در خانواده جدید، دستمایه داستان قرار گرفته است، ولی در سریال مخاطب پسند انسانی و عاطفی از سرنوشت، سازندگان آن کوشیده اند، بر مبنای واقعیت‌های تلخ و شیرین زندگی، داستان سریال چیدمان شده و مخاطب با فراز و فرود‌های زندگی شخصیت‌های سریال که در هر گام خود، سرنوشت خویش را نوشته و اجرا می‌کنند، روبرو شود و این نکته مهم و ارزشمند و غیرتکراری این سریال است.

آذین افزود: محمدرضا خردمندان، کارگردان سینما و تلویزیون، در فصل سوم از سرنوشت با بازیگیری خوب از بازیگران کم تجربه و حرفه‌ای سریال در کنار یکدیگر و هدایت آنها، اجرای هنری و تصویری منطبق بر سوژه‌های فیلمنامه و خط اصلی داستان سریال بر روی ریل واقعیت‌ها و رخداد‌های ملموس اجتماعی و کارگردانی حساب شده، توانسته این فصل را هم به خوبی به تصویر کشد و از سریال از سرنوشت، مجموعه‌ای پرمخاطب و جوان پسند بسازد.

وی ادامه داد: فصل سوم این سریال، ماجرا‌های هاشم و سهراب و ورود آن‌ها به دنیای تاهل از کوچه باغ‌های عاشقانه را به تصویر کشیده است. به نظر می‌رسد با روند سیماپسندی که سازندگان این سریال در پیش گرفته اند، بینندگان سیما، باید شاهد فصل‌های چهارم و پنجم از سرنوشت که احتمالا به دوران‌های میانسالی، پیری و شاید مرگ قهرمان‌های سریال خواهد پرداخت، باشند.

وی در پایان گفت: از سرنوشت، همین قدر که به سرنوشت سریال‌های متوسط، کلیشه‌ای و سطحی تلویزیون دچار نشده و راه پسند مخاطب را هم در پیش گرفته، موفق است.