یادداشت دانشجویی |
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، آرزو کوهگرد؛ اعلام مبارزه با کرونا در عرصه‌ی بین‌المللی، از تحولات گسترده در حوزه‌ی مناسبات فردی_اجتماعی، پرده‌برداری کرد و مسلّم است که بزرگترین نگرانی به سلامت جسمی مربوط باشد در حالی که اهمیّت سلامت روان، عمدا یا سهوا مورد غفلت قرار گرفته.
این که بخواهیم انسان را موجودی یک بُعدی ببینیم، عقیده‌ای غیر قابل پذیرش است که تاکنون هیچ نظریه‌ای، انسان را موجود تک‌ساحتی و خلاصه در لباس جسمانی، معرفی نکرده... ناچاریم که بپذیریم: «اوضاع مساعد روحی_روانی نه تنها کمتر از سلامتی جسمانی بلکه گاهی بیشتر، ضامنِ عملکرد افراد در حوزه‌های مختلف رشد فردی و بهبود نتایج در سطح کلان کشور است.»
اما برای توجه و رسیدگی به سلامت روان باید از موانع بلندی گذر کرد که نگارنده سعی دارد شما را با دو نمونه از موانع، آشنا کند:
۱_ عدم آگاهی‌بخشی به مردم در راستای خود مراقبتی:
در مقوله‌ی آگاهی‌بخشی به اقشار گوناگون، رسانه‌ها از نقش و جایگاه مهمی برخوردارند... مهارت‌های ساده و کاربردی مانند ذهن‌آگاهی، کنترل خشم و مدیریت هیجانات از موضوعاتی به شمار می‌آیند که صداوسیما به عنوان رسانه‌ی ملی، وظیفه دارد به خصوص در برنامه‌های سلامت‌محور بر آن‌ها تأکید کند ولی متاسفانه روش جذب مخاطب در برنامه‌های تلویزیونی با دعوت از چهره‌های حاشیه‌ساز از اولویت بیشتری برخوردار است.
از طرفی، نوعی وسواس یا عادت به بررسی دقیقه به دقیقه‌ای اخبار به جان‌مان افتاده فارغ از اینکه تقابل هرروزه‌ی ما با اطلاعات ناگواری از آمار مرگ‌ومیر، انرژی روانی زیادی می‌گیرد که باعث اضطراب و در ادامه به بروز خشم ناآگاهانه منجر می‌شود...یعنی دقیقا تاثیر منفی عملکرد روانی بر سیستم ایمنی بدن.
۲_تاثیر روانی قیمت‌ها و تلاش برای کسب رزق و روزی:
قطعا اوضاع سرشار از نوسان در اقتصاد کشور ناگزیرمان کرده تا توجه چندانی به جنبه‌های روحی_روانی نکنیم... زمانی که دغدغه و نگرانی‌ها راجع به عدم تناسب دخل و خرج ماهیانه و هزینه‌های ناپایدار زندگی در ذهن شهروندان، هشدار خطر می‌دهند، حتی در صورت تاکید بر سلامت روانی، تصمیم ورود به مراکز و کلینیک‌های روانشناسی، نیاز به اراده‌ای قوی برای گذر از موانع دارد.
تمامی این‌ها درحالیست که مسئولان و متولیان امور مربوطه می‌توانند، تسهیلات و آموزش‌هایی را برای اقشار آسیب‌پذیر در نظر بگیرند برای مثال سال‌های زیادیست که مطالبه‌ی «بیمه» برای درمان روان، تبدیل به خواسته‌ی بی‌جوابِ دانشجویان روانشناسی شده. با وجود اینکه روانشناسی و مشاوره از رشته‌های یاورانه‌اند اما عدم همراهیِ بسیاری از نهادهای مسئول برای سلامت روانی جامعه در کنار مخارج خانواده‌ها، سبب ایجاد سدّی برای نادیده گرفتن و بی‌خیالی مسئله‌ی ضروریِ سلامت روان شده است.
آمارهای رسمی و غیررسمی از حالات روحی همچون؛ اضطراب، بی‌انگیزگی، اندوه و سرخوردگی که قسمت اعظم آن به تصمیمات نادرست مسئولان برمی‌گردد به‌علاوه‌ی شرایط خانه‌نشینی در ایام کرونا، نتایج ناگواری را پیش‌بینی می‌کنند.
گرچه امیدواریم، کرونا بهانه‌ای باشد برای توجه بیشتر جهت جبران امنیّت روانی خانواده‌ها.
آرزو کوهگرد - دانشجوی کارشناسی مشاوره و عضو انجمن اسلامی دانشگاه اشرفی اصفهان
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات