حسینی در نشست رسانگاه:
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، قسمت سوم از سلسله نشست رسانگاه، جمعه ۲۴ بهمن با حضور سید مجید حسینی، استاد دانشگاه و فعال رسانه‌ای برگزار شد. حسینی در این نشست تحولات عدالت در سینمای ایران را مورد بررسی قرار داد.
حسینی ابتدا به مناسبات قدرت در اجتماع و سینما اشاره کرده و اظهار داشت: «مناسبات قدرت نه تنها در بالا بلکه در طبقات پایین هم وجود دارد و نمایش داده می‌شود، قدرت در مناسبات ریز اجتماعی و میکروفیزیک خودش را بازتولید می‌کند و تبدیل به قدرت در طبقات بالا می‌شود؛ مناسباتی ضد عدالت، ضد برابری، ضد زن و ضد آزادی. این فیلم‌ها نشان می‌دهند که مناسبات نابرابر دائما در جامعه تکرار می‌شود.»
وی با بررسی عدالت در تاریخ سینمای ایران ادامه داد: «سینمای ما به‌خصوص در دهه شصت، مواجهاتی با عدالت داشته، البته اگر اسمش را سینما بگذاریم؛ چون فیلمسازان ما یاد نگرفتند فیلم بسازند، بلکه فیلم‌ها سلسله بیانیه‌ست و به‌لحاظ تکنیک و فهم روایی ضعیف است، اما مضامینی از عدالت درون آن‌ها هست، ولی مساله اصلی فیلم‌ها جنگ و دشمن خارجی است. دهه هفتاد، اما همین کارگردان‌های انقلابی دهه شصت، جزو طبقه متوسطین جامعه می‌شوند و دغدغه‌های طبقه متوسط را پیدا می‌کنند و از دغدغه‌های دهه شصت خارج شده و به منطق طبقه متوسط، که اخلاق و ادب طبقه ست می‌رسند. مساله خیانت، زندگی شخصی و قضاوت نکردن دغدغه آن‌ها می‌شود. این تغییرات اجتماعی به مدد تحول اقتصادی و منطق مادی حاکم بر جامعه رخ می‌دهد.»
این نویسنده و فعال رسانه‌ای تاکید کرد: «فیلمسازی ما تداوم وضعیت است، دهه نود وقتی که فقر در اوج و تبعیض است، رویکرد طبقه متوسط در فیلم "ابد و یک روز" را ببینید، این بهترین فیلمی هست که برای فقر ساختند! کل ماجرای فیلم چیست؟ این که فقرا بی اخلاق و آدم فروش هستند!»
وی با اشاره به رواج فرهنگ موفقیت زرد و تفکرات نئولیبرالی در سینما ادامه داد: «نئولیبرال‌ها می‌گویند: "تو بی‌عرضه و بی‌هوش بودی که نبردی و فقیر ماندی" نمی‌گویند تو مدرسه و بیمارستان نداشتی! ما از لحظه‌ای فیلم رو می‌گیریم که شخصیت کوخ نشین داستان به واسطه عدم دسترسی به امکانات دچار مشکل شده، نه قبل از آن. نئولیبرالیسم یعنی همین، یعنی یک طبقه را به مدد سینما و دانشگاه مستحکم کن. آیا برای مافیای آموزش و سلامت فیلم ساخته شده؟ چرا هنوز مشکل ما دشمنان دهه شصت است؟»
این استاد دانشگاه در انتها اظهار داشت: «دغدغه کارگردانان انقلابی، دشمن دهه شصت است و اگر برای دشمن دهه نود هم بسازند دشمن آن‌ها، سانتی‌مانتال است، چون خودشان آقازاده هستند و نمی‌توانند برای آقازاده دهه نود چیزی بسازند. منطق اوج، طبقه متوسط هست، البته چیز بدی نیست، اما کسی که با رانت بالا آمده‌است، چطور بدون افشاگری رانت خودش، می‌تواند از رانت حرف بزند؟»
ارسال نظرات