به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، محسن رجب‌پور تهیه کننده و مدیرعامل مجمع صنفی ناشران موسیقی ایران ضمن انتقاد از برخی سیاست‌های دولت و ستاد ملی مقابله با کرونا در مواجهه با فعالیت‌های اصناف مختلف حوزه موسیقی طی ماه‌های اخیر تصریح کرد: این یک واقعیت اجتناب‌ناپذیر است که پس از شیوع ویروس کرونا همه فعالیت‌های فرهنگی هنری دنیا به بن بست کامل رسید.
از سوی دیگر در این زمینه انتقاداتی هم به عملکرد دولت به ویژه وزارت بهداشت و ستاد کرونا وجود داشته که در این زمینه برخی تنبلی‌ها و تاخیرها در حوزه حمایت صورت گرفته که می‌توانیم به آن بپردازیم. اما به جز این موارد نکته مهم دیگری که می‌تواند به شدت مورد توجه قرار گیرد بحث تسهیلات مالی است که هم اکنون در بسیاری از کشورها به صورتی گسترده به تمام اصناف هنری با نگاه ویژه پرداخت می‌شود. وام‌های کم بهره‌ای که هم به اشخاص حقیقی و هم به اشخاص حقوقی اعطا شده و به قدری دربرگیرنده شرایط درست و اصولی و آسان است که دغدغه اهالی موسیقی را به حداقل رسانده است.
وی افزود: در همین کشورها اگر یک شرکت تولید و تهیه آثار موسیقایی درخواستی برای تسهیلات داشته باشند، فضا به گونه‌ای مدیریت شده که در کوتاه‌ترین زمان ممکن این تسهیلات به فرد یا موسسه درخواست‌کننده وام پرداخت می‌شود تا این چرخ معیوب موسیقی در روزهای کرونایی به حرکت خود ادامه دهد و حداقل با این بودجه کارمندان آن موسسه حقوقی را دریافت کنند. اما در کشور ما ماجرا به گونه‌ای دیگر است. متاسفانه اکنون ما هنرمندانی در حوزه موسیقی کشورمان داریم که در بدترین شرایط مالی قرار دارند اما متاسفانه دولت کمترین توجه را به این عزیزان داشته است.
بر همین اساس طبق تازه‌ترین آمار، متاسفانه باید گفت تنها سه درصد از هنرمندان ما در حوزه‌های مختلف موسیقی درآمد مالی داشته‌اند و بقیه در شرایط نامطمئنی به فعالیت‌های شغلی خود پرداخته‌اند. این موضوع حتی در حوزه موسیقی پاپ هم دیده می‌شود و فعالان این عرصه نه تنها از این شغل درآمدی ندارند بلکه هیچ گونه حمایتی نیز از آنها نشده و ما در این مدت شاهد تعطیلی بسیاری از موسسات و شرکت‌هایی هستیم که بدون کوچک‌ترین حمایتی به طور کامل تعطیل شده‌اند.
دولت کمر بخش خصوصی را در موسیقی شکست
رجب‌پور گفت: موسیقی یکی از هنرهایی است که مانند حوزه‌هایی چون سینما و تئاتر از هیچ حمایت مالی دولتی برخوردار نیست و بسیاری از فعالیت‌های این عرصه زیر چتر حمایتی بخش خصوصی به حیات خود ادامه داده است. اما در همین چارچوب و با وجود تمام موانعی که در این زمینه وجود دارد، فضا به گونه‌ای شده که دولت کمر بخش خصوصی را در حوزه موسیقی را شکسته و هیچ گونه حمایتی در روزهای کرونایی انجام نمی‌دهد و ای کاش شرایط به گونه‌ای هدایت می‌شد که موانع این چنینی از سر راه فعالان این عرصه به ویژه در روزهای کرونایی برداشته می‌شد.
همین چند شرکتی که با هزار زور و بدبختی توانسته خود را سرپا نگه داشته و از کارمندانش عذرخواهی نکند، هیچ کمکی از نهادهای دولتی ندارند و با اینکه بارها و بارها فرم‌های زیادی را پر کردیم اما به قدری با شرایط پیچیده‌ای مواجه شدیم که هم دربرگیرنده میزان کم تسهیلات بود هم مجاری دریافت وام را به قدری سخت و دشوار کرده بود که من فکر می‌کنم کمترین تعداد از فعالان حوزه موسیقی موفق به دریافت این تسهیلات شده باشند.
دولت کمر بخش خصوصی را در حوزه موسیقی را شکسته و هیچ گونه حمایتی در روزهای کرونایی انجام نمی‌دهد و ای‌کاش شرایط به گونه‌ای هدایت می‌شد که موانع این چنینی از سر راه فعالان این عرصه به ویژه در روزهای کرونایی برداشته می‌شدمدیرعامل مجمع صنفی ناشران موسیقی ایران در بخش دیگری از صحبت‌های خود به موضوع لغو معافیت‌های مالیاتی نیز اشاره کرد و توضیح داد: توقع فعالان عرصه موسیقی در روزهای کرونایی این بود که دولت به جای اینکه باری را از دوشمان بردار، این بار را سنگین‌تر نکند. واقعاً برای من جای تعجب است که چرا در این شرایط کرونایی باید معافیت مالیاتی هنرمندان و شرکت‌های موسیقی برداشته شود و به این چارچوب تمام و کمال به عنوان یک محصول تجاری نگاه کنند.
رجب پور تصریح کرد: گل سرسبد این نگاه تبعیض‌آمیز هم در شرایطی اتفاق افتاده که دوستان سینما و تئاتر را در گروه دو مشاغل قرار دادند اما موسیقی همچنان در گروه سه قرار گرفته است. پرسش من این است با در نظر گرفتن رعایت پروتکل‌های بهداشتی تالارهای اجرای تئاتر و سینما، فرق مخاطبان موسیقی چیست که این صنف نباید در گروه قرار گیرد؟ مگر می‌شود آن عزیزی که مشغول تصمیم‌گیری در این حوزه است این تدبیر را نداشته باشد که موسیقی را از این رده‌های هنری خارج کند؟ چرا مایی که تاکنون باری روی دوش دولت نداشتیم باید در معرض این نگاه تبعیض‌آمیز باشیم؟ چرا دوستان به اهالی موسیقی با نگاه متفاوت و توام بیگانگی می‌نگرند؟ آیا ما غیرخودی هستیم؟
می‌دانید در این دو سال چه بلایی سر هنرمندان آمده است؟
این تهیه کننده شناخته شده موسیقی با اشاره به نزدیک شدن به فضای انتخاباتی گفت: این روزها به تنور انتخابات نزدیک شده‌ایم و فکر می‌کنم اولین گروهی که مورد توجه و توقع قرار می‌گیرند، همین صنف موسیقی است. ولی آیا دولت و ستاد ملی مقابله با کرونا تا حالا به این فکر کرده‌اند که در این دو سال کرونایی چه بر سر هنرمندان آمده است؟ آیا فکر کردند که تا به امروز چه کارهایی را برای اهالی موسیقی انجام داده‌اند؟
آیا به این موضوع فکر کرده‌اند که برای پرداخت یک وام با بهره چه شرایطی را برای همکارانم ایجاد کرده‌اند؟ آیا دوستان تا به امروز به این فکر کردند که کدام از هنرمندان موسیقی برایشان از سوی دولت کاری انجام شده است؟ در هر صورت این تبعیض‌ها برای ما بسیار ناخوشایند است و ما بارها از طریق نامه نگاری اعتراض خودمان را اعلام کردیم و امیدواریم دولت تدبیر در روزهای آخر فعالیت خود تدبیر درستی را اتخاذ کند.
وی در بخش دیگری از صحبت‌های خود درباره ارزیابی خود پیرامون برگزاری کنسرت آنلاین و اجراهای زنده در روزهای کرونایی خاطر نشان کرد: برگزاری کنسرت اینترنتی در روزهای ابتدایی کرونا می‌توانست به عنوان یک تسکین دهنده و مرهم کوچک هم برای اندک فعالیت و انگیزه هنرمندان و هم مخاطبان دو آتشه موسیقی و خوانندگان مطرح مورد توجه قرار گیرد. ولی آنچه که می‌تواند به عنوان نقطه مقابل این موارد مورد بررسی بیشتری قرار گیرد، بحث کنسرت‌های موسیقی است که واقعاً مانند سینما نیست.
فرآیند برگزاری کنسرت یک فعالیت زنده و پویاست که پویایی خود را از تماشاگر مقابلش دریافت می‌کند. این در حالی است که آثار موسیقایی یک هنرمند یا گروه قبل از برگزاری کنسرت در قالب آلبوم، تک آهنگ یا نماهنگ پیش روی مخاطبان قرار گرفته است. پس مردمی که برای تماشای کنسرت مراجعه می‌کنند، آمده‌اند تا اثر از قبل تولید هنرمند مورد علاقه خودشان را در هم جواری با خواننده مورد نظر ببینند و بشنوند. اما به اعتقاد من کنسرت آنلاین همانند گوش دادن یک موسیقی از روی سی دی است منتها با این تفاوت که آن موسیقی تصویر دارد. پس تفاوت جدی با خود آلبوم موسیقی ندارد و من فکر می‌کنم فقط یک مسکن زود گذر بوده که کاربرد جدی هم ندارد.
منبع: مهر
ارسال نظرات