گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو - احمد رضاپور؛ روزنامه «گاردین» انگلیس در گزارشی تحت عنوان «نیروهای تندرو همه طرفها آماده حرکت هستند» نوشت: رهبران اسرائیل معمولاً سخنان خود را مستقیم و بدون محدودیت بیان می‌کنند. یائیر لاپید - وزیر خارجه [رژیم] گفت: «هر روزی که می‌گذرد، هر تاخیری که در مذاکرات رخ می‌دهد، ایران را به بمب اتمی نزدیکتر می‌کند. ما باید اقدام کنیم. باید روشن کنیم جهان متمدن(!) این اجازه را نخواهد داد.»
رئیس جمهور آمریکا تلاش می‌کند از خاورمیانه رها شود و بر روی چین تمرکز کند. از همین سو، اقدام نظامی اسرائیل علیه ایران آخرین چیزی است که جو بایدن می‌خواهد؛ اقدامی که می‌تواند منطقه را به آتش بکشد. نفتالی بنت - نخست وزیر اسرائیل احتمال وقوع آن را رد نمی‌کند. بنت گفت: «جهان منتظر است. ایرانی‌ها تاخیر می‌کنند و سانتریفیوژها در حال چرخش است.»
موسسه دموکراسی اسرائیل در جدیدترین نظرخواهی خود اعلام کرد که بسیاری از یهودیان اسرائیل (۵۱ درصد) بر این باور هستند که «اسرائیل به جای اینکه منتظر حل و فصل مذاکرات بماند، سال‌ها پیش در همان مراحل اولیه توسعه برنامه هسته‌ای باید به ایران حمله می‌کرد!» آویو کوخاوی - رئیس ستاد مشترک ارتش اسرائیل گفت: «برنامه‌های اقدام نظامی علیه ایران به شدت سرعت گرفته است.»
خطر مشخص است. ترامپ به صورت خودسرانه توافق هسته‌ای سال ۲۰۱۵ را خراب کرد. ابراهیم رئیسی از زمان پیروزی در انتخابات ژوئن پیوستن به مذاکرات وین برای احیای برجام را رد کرده، فعالیت هسته‌ای را افزایش داده و بازرسی‌های سازمان ملل را محدود کرده است. علی باقری جایگزین عباس عراقچی سرپرست تیم مذاکره کنندگان هسته‌ای شد. باقری یکی از اعضای اصلی تیم مذاکرات ایران در دولت محمود احمدی نژاد بود. گاردین در ادامه پیرامون باقری نوشت: «او معتقد است برجام حقوق ملی ایران را نقض و استقلال کشور را تضعیف کرده است.»
ابراهیم رئیسی و امیرعبداللهیان معتقدند که آمریکا مصمم به مهار ایران است و حتی اگر با همه تقاضاهای آنان موافقت شود، باز دلیلی برای حفظ تحریم‌ها خواهند یافت. ناظران انتظار دارند رئیسی شراکت راهبردی با چین را ادامه دهد که مشتاق نفت و گاز ایران است. سیاست «نگاه به شرق» همچنین روابط با کشورهایی نظیر پاکستان را که از سوی آمریکا طرد شده و نیز دولت‌ها شرق آسیا و آسیای مرکزی را گسترش می‌دهد. از همین روی، مهدی صفری - سفر پیشین ایران در چین به مقام ارشد معاونت دیپلماسی اقتصادی وزارت خارجه منصوب شد.
ایران به شدت نیاز به یک شریک جدید تجاری دارد. ایران به طرز گسترده‌ای از جهش قیمت نفت منتفع خواهد شد و با وجود اقتصاد ضربه خورده از کرونا، نشانه‌ها حاکی از بهبود اوضاع دارد. دولت‌های منطقه‌ای نظیر لبنان که با کمبود ویرانگر انرژی رو به رو هستند نیز بیشتر به ایران وابسته می‌شوند. این نکته به لایه دوم راهبرد رئیسی اشاره دارد: تلاش مصمم برای ترمیم روابط با کشورهای جهان عرب.
امیرعبداللهیان اخیراً از مصر، سوریه و لبنان بازدید به عمل آورده و با رهبران امارات متحده عربی ملاقات کرده است. پس از ماه‌ها گفتگوی سرّی ایران و سعودی به میزبانی عراق، احتمالاٌ به زودی روابط دیپلماتیک محدودی برقرار شود. با تحقق این امر، گام بزرگی در احیاء روابط خارجی ایران برداشته خواهد شد. در صورت پیروی سایر دولت‌های خلیج فارس از فرآیند تحکیم روابط میان تهران - ریاض، احتمالاً ائتلاف منطقه‌ای ضد ایران که از سوی آمریکا و اسرائیل پشتیبانی می‌شود، دچار فروپاشی می‌شود. با توجه به نگرش واشنگتن نسبت به منطقه و علی رغم توافق آبراهام، اسرائیل احتمالاً بیشتر از هر زمانی احساس آسیب پذیری می‌کند و به راحتی تحریک می‌شود.
ثالثاً، بعید است رئیسی مذاکرات وین را به صورت یکجانبه رها کند. این امر به نفع دشمنانش خواهد بود. در عوض، هنگامی که ایران در نهایت به میز مذاکرات برگردد، شرایط سخت‌تری نظیر «بهره‌مندی از مزایای اقتصادی قابل سنجش در ازای پایبندی به تعهدات» تعیین خواهد کرد. دولت ایران بر جدایی پرونده هسته‌ای از موضوعات منطقه‌ای و موشک‌های بالستیک پافشاری خواهد کرد. ضمناً، در عین ادامه مذاکرات، قابلیت هسته‌ای ایران بی وقفه گسترش خواهد یافت. در یک نقطه مشخص، رهبران غربی احتمالاً دستور توقف بدهند و به آنچه طرح دوم (plan B) می‌نامند، روی می‌آورند. به نظر می‌رسد هیچ کس نمی‌داند [دقیقاً] این طرح دوم شامل چه مواردی است.
روزنامه گاردین در پایان بدون ذکر این نکته که «مسئول مستقیم زمین‌گیر شدن توافق هسته‌ای دولت ایالات متحده است» نوشت: با توجه دشمنی غریزی اسرائیل، رویکرد دوگانه آمریکا و ضعف اروپا، رویکرد رئیسی بسیار جدی است که بی اعتنا به اشاعه تسلیحات هسته‌ای می‌باشد. این رویکرد میدان را برای تندروها برای همه طرفها باز می‌گذارد که بی پروا راه‌حل‌های نظامی را ترویج کنند که درواقع چنین راه‌حلی وجود خارجی ندارد. جنگ با ایران؟ اینکه هنوز اتفاق نیافتاده است به این معنا نیست که اتفاق نخواهد افتاد!