در گفتگو با دانشجو
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو، ابراهیم غلامپور کارشناس امور فرهنگی و پژوهشگر ارشد مرکز پژوهش‌های مجلس در گفت و گوی اختصاصی با دانشجو با بیان اینکه برای ملاحظه جایگاه پویانمایی ایران باید نگاهی به تاریخچه این صنعت در کشور داشته باشیم گفت: نشانه‌هایی از این صنعت از لحاظ تاریخی در مجسمه‌ها و ابزارهایی از قدیم یافت شده که می‌گفتند نقش و نگاره‌هایی که روی آثار باستانی و حرکت بوده شاهد تلاش‌هایی برای پویانمایی در کشور به شکل تاریخی بودیم.
این پژوهشگر فرهنگی در ادامه گفت: بعد از آن ما می‌بینیم که تلاش هایی قبل از انقلاب شکل و اقدامات انجام می‌شود اما اقدامات اصلی بعد از انقلاب اتفاق می‌افتد.
غلامپور با اشاره به نیاز به سرگرمی و این حوزه که دلیل سرمایه‌گذاری در صنعت پویا نمایی بوده هم افزود: ما آثار خارجی زیادی داشتیم که قبلاً تجربه شده است اما آنچه با فرهنگ ما سازگاری داشته باشد و در خدمت آن باشد با راه اندازی مرکز آفرینش‌های صبا و در کنارش کانون پرورشی فکری کودکان و نوجوانان این آثار تولید می‌شوند که اگر نبودند ما این آثار را نداشتیم.
وی در با اشاره به پیشرفت‌های بعد از انقلاب در عرصه پویانمایی تأکید کرد: بنا بر اسنادی مثل نقشه مهندسی فرهنگی مصوب سال ۹۲ بود که می‌بینیم به پویا نمایی اشاره می‌شود که پویانمایی شخصیت مستقل هنری پیدا می‌کند هر چند هنوز این صنعت تحت شعاع سینماست.
وی در مورد چالش تعریف شدن پویانمایی ذیل سینما گفت: وقتی نگاه می‌کنیم در واقع کلان بودن سینما باعث می‌شود پویا نمایی کمتر دیده شود.
این پژوهشگر مرکز پژوهش‌های مجلس در ادامه گفت: در کنارش در اسناد قانون پنج ساله، قانون حمایت خانواده و جمعیت که همه این‌ها در جهت ترویج این هنر هستند.
وی در ادامه گفت: می‌بینییم که سایر سازمان‌ها مثل حوزه هنری یا سراج و حتی اخیرا سازمان فناوری‌های خلاق و نرم است که به موضوع انیمیشن اهتمام می‌ورزند.
غلامپور در مورد بحث دولتی بودن پویانمایی در ایران نیز اشاره داشت و گفت: کل مبلغ احصا شده برای سرمایه گذاری روی پویانمایی چیزی حدود ۲۰۴ میلیارد تومان بوده که از سال ۹۶ تا سال ۱۴۰۰ این حمایت انجام شده، شما فرض بگیرید که به همین مقداری نهادهای دولتی، نهادهای دیگر هم برای کار تبلیغاتی و فرهنگ‌سازی هم ۲۰۴ میلیارد دیگر اضافه کنیم که می‌شود ۴۰۸ میلیارد که این رو مقایسه کنید فقط با یک اثر متوسط خارجی که رتبه ۱۸ imbdm هزینه تولید آن فقط حدود ۱۵۰ میلیون دلار است که اگر مقایسه کنیم با ۴۰۸ میلیارد تومان به عنوان کمک که اگر تبدیل کنیم آنوقت می‌بینیم یک فاصله ده برابری داریم.میزان سرمایه گذاری ما در پویانمایی بسیار پایین است که این علل مختلف دارد که ما باید به آن توجه کنیم که اولینش وابسته به دولت بودن است.
غلامپور در مورد چالش بین‌المللی نشدن بیشتر آثار پویانمایی ایرانی هم گفت: نیروهای کارآمد ما در پویانمایی جذب فضای داخل نشدند.
وی از مهاجرت راحت فعالین حوزه پویانمایی صحبت کرد و ادامه داد: نیروهای کارآمد ما در بخش پویانمایی مهاجرت می‌کنند. حتی ممکن است مهاجرت فیزیکی نباشد و از همینجا برای سایر شرکت‌ها کار کنند.
غلامپور در ادامه افزود: نکته بعدی این است که ما به گفتمان جهانی در حوزه فناوری خلاق کم توجه هستیم که پویانمایی به عنوان بخشی از صنعت سرگرمی سودساز است که هنوز این در ذهن سیاستگذار فرهنگی ما شکل نگرفته است.
نکته بعدی چند پارگی سیاستگذاری است که هر کدام در حمایت خود در ساختار سیاستگذاری حمایت‌ها هدفمند شود و اثر خوب تولید شود مثل پسر دلفینی که جالب بود چند برابر در کشورهای دیگر خود را نشان داد و سود داشت.
غلامپور با اشاره به عدم توجه به تنوع ژانری هم به عنوان چالش بعدی این صنعت نام برد و گفت: فکر می‌کنیم مخاطب پویانمایی فقط کودک و نوجوان است و بزرگسالان را که بخش زیادی از مخاطب ما را شکل می‌دهد نادیده گرفتیم. چالش بعدی نبود نظام واحد در خود ساختار واحد تولید و توزیع پویانمایی هستند.
ما توزیع کننده مطلوب در داخل و خارج نداریم و این در چرخه اشتباه می‌افتد و خلأ جدی داریم که بخش خصوصی اهتمام نداشته است. مهم‌ترین دلیل این است که افراد متخصص ما چند بعدی نیستند و مهارت بازاریابی ندارد، هنرمندی هست که طراح خوبیست اما نمی‌تواند اثر تولید کرده خود را عرضه کند. سیاستگذار باید این چرخه‌ها را تکمیل کند.
پژوهشگر ارشد مرکز پژوهش‌های مجلس در مورد چالش سیاستگذاری فرهنگی در مورد پویانمایی به خبرگزاری دانشجو گفت: مهم‌ترین خلأ ما در این حوزه عدم وجود قانون حمایتی است که مثلا شورای عالی انقلاب فرهنگی بخواهد به عنوان مقرره تصویب کند که این نشان از آن دارد که هنوز سیاستگذار ما به نتیجه نرسیده‌اند که چقدر پویانمایی اهمیت دارد و توان آن مورد توجه قرار نگرفته است.
غلامپور با تأکید بر اینکه پویا نمایی توانایی این را دارد که چیزی فراتر از سینما را نشان دهد، گفت: پویانمایی فی ذات می‌تواند در تخیل و ذهن شما ورود کند. این درک در سیاستگذار ما وجود ندارد که قانع کند سیاستی اتخاذ کند.
وی در مورد سایر چالش‌های چرخه‌های صنعت انیمیشن هم گفت: استفاده نکردن از فضای مجازی و اینکه نتوانستیم زنجیره ارزش را ایجاد کنیم. در کنارش آثار عروسکی تولید کنیم و هماهنگی با سایر صنایع خلاق ندارد.
اگر لوازم التحریر قرار است تولید شود. این زنجیره ارزش وجود ندارد.
غلامپور در بخش نهایی این گفت و گو با خبرگزاری دانشجو به راه‌حل‌هایی هم برای چالش‌های پیش روی فعالین این صنعت پرداخت که با اشاره به اینکه: برای حل مسائل پویانمایی همه ارکان حکمرانی کشور هم بخش خصوصی، عمومی و دولتی می‌توانند و باید دخیل باشند که بتوانند کمک کننده در حل مسائل باشند.
وی در مورد پیشنهادهای حل مسائل هم گفت: پیشنهادهایی که وجود دارد چند سطح است، سطح راهبردی و سیاستی، مهم‌ترین کار در این سطح حوزه پویانمایی را مستقل در نظر بگیریم که به عنوان صنعت خلاق و انتخاب این عنوان اهمیت دارد.
اینکه با چه عنوانی باشد اهمیت دارد قرار است یک صنعت یا سرگرمی باشد، رسانه باشد.
غلامپور با اشاره به محتوای غنی ما برای تولید انیمیشن گفت:
جنبه‌های محتوایی بسیار غنی داریم که پویانمایی به شدت می‌تواند همه این سرمایه ما به صحنه بیاورد و به جهان معرفی کند.
در هر سطح ملی، بین المللی و... پویانمایی می‌تواند بهترین ابزار برای صدور انقلاب باشد.
نکته بعدی و راهبردی و سیاستی هست که سرمایه انسانی را مدیریت کنیم و مانع هدر رفتن سرمایه انسانی شویم.
ما با کشورهای خارجی برویم قرارداد ببندیم و اثر مشترک با سایر کشورها انجام دهیم. اینطور نباشد نیروی انسانی بدهیم بهره فرهنگی و اقتصادی را به راحتی از دست بدهیم.
نیاز به هم افزایی سازمان ها هم ضرورت دیگر برای استقلال پویانمایی است.
در حوزه تقنینی پیشنهادات ما با دست اندرکاران حوزه پویانمایی همنشینی و همفکری داشتیم و سعی کردیم مطالبات آن‌ها را به زبان تقنینی عنوان کنیم، ما در حوزه قانونگذاری می‌توانیم در برنامه هفتم در مالکیت فکری این حوزه را بیشتر تقویت کنیم، حمایت گمرکی پویانمایی پیشرفت زیادی از سخت افزاری و نرم افزاری می‌کند و نیاز حمایت مالی برای ابزار و تجهیزات به روز دارد.
درتوزیع از بخش‌های خصوصی حمایت بیشتر کنیم. در بیمه نیروی انسانی و مجوزهای صادره با شفافیت بیشتر بیان کنیم.
ابزار تبلیغی در اختیار پویانمایی تا جایی که ممکن است قرار دهیم.
در پایان یک تفکیک نیاز داریم بین پویانمایی کوتاه و سینمایی، سینمایی زمان بر و نیاز به سرمایه‌گذاری سنگین می‌خواهد که اگر بخش خصوصی قانع شود و حاشیه سود داشته باشد قطعا کار را انجام خواهد داد. اما بهتر است افراد فعال پویانمایی با کار ارزان و کوتاه شروع کنند. مثل اثر دیرین دیرین که نشان داد این آثار می‌تواند پاسخگو باشد. بستر فضای مجازی هم خوب است برای عرضه هم بازار فرهنگی و اقتصادی خودشان را می‌توانند سامان دهند.
ارسال نظرات