به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، نانوذرات الماس، ذرات نانومقیاس از جنس کربن به ابعاد ۲ تا ۸ نانومتر هستند که می‌توانند به راحتی با گروه‌های شیمیایی مختلفی مانند گروه‌های کربوکسیلیک یا دارو‌ها عامل‌دار شوند. تحقیقات قبلی نشان داده است که سلول‌های تقسیم‌کننده به میزان قابل توجهی نانوذرات الماس را جذب کرده و سلول‌های اپیتلیال که در مجاورت نانوذرات الماس عامل‌دار شده با گروه‌های کربوکسیلیک بودند توانایی مهاجرت در غشای سلولز قابل نفوذ را از دست می‌دهند.
راجیو ساکسنا و همکارانش بررسی کردند که آیا نانوذرات الماس ممکن است متاستاز تومور را مسدود کند، فرایندی که نیاز به مهاجرت سلولی به مناطق جدید دارد. یافته‌های آن‌ها این موضوع را تایید کرد. نتایج این تحقیق در قالب مقاله‌ای با عنوان Sushreesangita P Behera et al, Carboxyl nanodiamonds inhibit melanoma tumor metastases by blocking cellular motility and invasivenes در مجله PNAS Nexus منتشر شده است.
نویسندگان سلول‌های ملانوما B ۱۶ F ۱۰ را با نانوذرات الماس دارای گروه کربوکسیلیک در محیط کشت قرار دادند و توانایی آن‌ها در مهاجرت و حمله به غشا با منافذ ۸ میکرومتر را آزمایش کردند. نویسندگان دریافتند که نانوذرات الماس توانایی مهاجرت سلول‌های ملانوما را از بین می‌برد، در حالی که سلول‌های توموری گروه کنترل قادر به عبور از این غشا هستند.
موش‌های مبتلا به سلول‌های تومور ملانوما B ۱۶ F ۱۰ با نانوذرات الماس دارای گروه کربوکسیلیک تحت درمان قرار گرفتند. آن‌ها متاستاز کمی در تومور را نشان دادند، در حالی که تومور‌ها در موش‌های که به آن‌ها نانوذرات الماس تزریق نشده بود، رشد کرده و به مناطق دیگر بدن آن‌ها سرایت کردند.
بقای موش‌هایی که تحت درمان با نانوذرات الماس دارای گروه کربوکسیلیک نبود به‌طور قابل توجهی بهتر از موش‌های گروه کنترل بود.