به گزارش گروه استانها خبرگزاری دانشجو، سیروس میانجی دبیر انجمن صنایع سرب و روی ایران روز شنبه در جریان تور رسانه بازدید خبرنگاران از شهرک روی زنجان گفت: انتقال و جابه جایی شهرک تخصصی روی زنجان با ۲۰۰ هزار میلیارد ریال سرمایه گذاری به آسانی و با انجام یک مصاحبه امکانپذیر نیست.
وی افزود: تولیدکنندگان در جانمایی این شهرک نقشی نداشتند و تبدیل این محدوده به شهرک تخصصی روی تصمیم مسوولان کارگروه امور زیربنایی وقت در استان بوده است.
وی در خصوص اظهارات چند روز قبل مدیرکل محیط زیست استان پیرامون جابهجایی شهرک تخصصی روی زنجان، مطرح کرد: صرفا با یک مصاحبه نمیتوان ۷۰ واحد مستقر در این شهرک را جا به جا کرد.
دبیر انجمن صنایع سرب و روی ایران گفت: در زمان حاضر حدود ۱۶۰ واحد صنعتی روی در سطح کشور فعال است و فعالیت این واحدها برای بیش از ۲۳ هزار نفر به صورت مستقیم و ۶۰ هزار نفر به صورت غیر مستقیم اشتغال ایجاد کرده است.
میانجی با بیان اینکه هدفگذاری ما صادرات محصول صنعت سرب و رسیدن به میزان یک میلیارد دلار است، گفت: امسال به دلیل برخی مشکلات ۲۰ درصد کاهش صادرات داشتیم.
وی گفت: تا قبل از سال ۱۳۷۰ وارد کننده سرب بودیم، ولی سال گذشته ۱۶۰ هزار تن شمش سرب صادر کردیم و در این حوزه وابسته به هیچ کشوری نیستیم.
دبیر انجمن صنایع سرب و روی ایران گفت: با تدابیر انجام شده هیچ آلایندگی در شهرک سرب و روی زنجان نداریم و در زمان حاضر پسماندهای آن به محل جدیدی حمل میشود.
میانجی در خصوص تاثیر صنایع سرب و روی بر شیوع بیماری سرطان در استان، گفت: هیچ مطالعه علمی و دانشگاهی که اثبات کند در استان زنجان بین «سرب و روی» و «سرطان» ارتباط مستقیمی هست؛ وجود ندارد، از طرفی زنجان هم به هیچ عنوان جزو استانهای نخست کشور در سرطان نیست و جزو استانهای میانی کشور است.
استان زنجان با تولید ۸۰ درصد شمش روی کشور، اولین و بزرگترین تولیدکننده شمش روی خاورمیانه بوده و شمش روی، عمده محصول صادراتی این استان است.
تاریخچه احداث شهرک صنعتی روی استان نیز به سال ۱۳۸۱ بر میگردد که در این سال قرار شد یک شهرک صنعتی در ۱۵ کیلومتری شهر زنجان به نام «سنگ شهر» احداث شود.
بنا بود در این شهرک همان طور که اسمش نیز گویای آن است واحدهایی که در کار تولید سنگ تزیینی و نمای ساختمان فعالیت داشتند، مستقر شوند، اما در همان آغاز راه، تصمیم گرفته شد تا این شهرک به شهرک تخصصی روی تغییر کاربری دهد؛ تصمیمی که گذشت زمان مشخص کرد هیچ تدبیر و آینده نگری در اتخاذ آن نبوده است.