حمله تروریستی به کنسولگری؛ دو راهی عقلانیت و هیجانات

به گزارش گروه استان‌های خبرگزاری دانشجو، پس از قطعنامه اخیر شورای امنیت در رابطه با ایجاد آتش‌بس در غزه که آمریکا نیز در برابر آن مخالعتی نداشته و رای ممتنع به آن داده‌ اسرائیل مجددا اقدام به حملات کور کرده و به اصطلاح عامیانه تیری در تاریکی انداخته تا شاید به اهدافش که کشاندن مسقیم ایران به جنگ و گسترده‌کردن دامنه آن و برگرداندن ورق جنگ به سود خود است برسد. بعد از قطعنامه آتش‌بس اخیر شورای امنیت و ماجرای بیمارستان شفا حجم فشار‌ها بر اسرائیل افزایش یافت. بیش‌از ۱۷۰ روز از شروع جنگ گذشته است. ۲۰۰۰ کشته، خسارات شدید اقتصادی، عدم اشغال کامل غزه، پابرجا ماندن حماس، فرسایشی شدن جنگ، اختلافات داخلی و از همه مهم‌تر اختلافات اخیر بایدن_نتانیاهو و احتمالا معامله پشت‌پرده برخی کشور‌های عربی و آمریکا برای پایان‌جنگ که شاید بتوان آن را در رای ممتنع امریکا به قطعنامه آتش‌بس جستجو کرد و..

همگی دست به دست هم داده تا شاهد اقدامات کور از سوی آن باشیم. حمله به کنسولگری (ساختمان وابسته‌به آن) بهترین گزینه برای ایجاد فشار روانی در داخل ایران جهت پاسخ مستقیم، برای اسرائیل محسوب میشده است. حمله به کنسولگری مترادف با حمله به خاک کشور مربوطه است و اسرائیل تمایل داشته تا با ایجاد فشار روانی+حس تحقیر ایران را مجددا در دو راهی حمله یا عدم حمله قرار دهد که هر یک تبعاتی دارد.

اما طبق دفعات گذشته همچنان بر این موضوع تاکید میکنیم که ایران نیازی به حمله مستقیم ندارد. احتمالا سایرین به این موضوع خُردِه بگیرند. اما بالا بردن سطح درگیری با اسرائیل اکنون به صلاح نیست و نفع اسرائیل را به همراه خواهد داشت و این چیزی است که اسرائیل خواهان آن است.

اکنون مناسب‌ترین روش‌ها برای پاسخ به اسرائیل عبارتند از:

افزایش فشار از سمت لبنان، افزایش فشار ‏از سمت حوثی‌ها، ادامه حمله به سواحل و بنادر از طریق حوثی‌های یمن، باز کردن جبهه‌ای در جولان و سوریه که سالهاست مغفول مانده و ما شاهد حمله از اسرائیل هستیم، اما از سوریه پاسخی داده نمی‌شود. مورد دیگر می‌تواند حمله پهبادی باشد، اما از خاک یمن و توسط حوثی‌ها.

مورد بعدی احتمالا کمی‌چالش برانگیز باشد، اما آن راه افزایش غنی‌سازی است. بهانه کردن حمله تروریستی به کنسولگری بهترین شرایط را فراهم کرده و با توجه به اینکه این موضوع پاشنه‌آشیل اسرائیل، غرب، ترکیه و اعراب است، می‌توان از آن بهره برد.

این موضوع احتمالا مطرح شود که بالا بردن غنی‌سازی می‌تواند آینده مذاکرات احتمالی را به خطر بیندازد. اما می‌شود گفت هر چه غنی‌سازی بالاتر برود غربی‌ها کوتاه خواهند آمد. البته حد و مرزی دارد و بسته به شرایط است که الان بهترین‌زمان برای این امر می‌باشد، اگر الان از این شرایط برای غنی‌سازی بهره‌نبریم. ممکن است که بعد‌ها اگر بخواهیم چنین اقدامی کنیم، همه طرف‌های نام برده به طور متفق‌القول بر سر ما خراب شوند.

باید گفت که راه برای پاسخ دادن ایران بسیار است و باید تصمیمات به دور از هیجانات گرفته شود تا وارد بازی اسرائیل نشده و پازل نقشه‌اش را تکمیل نکنیم.

هر آنچه از این‌جا به بعد از اسرائیل می‌بینید، چیزی جز کورزنی از روی استیصال و بحران‌های متعدد نیست و این را نیز باید یادآوری کنیم که سیاست و روابط بین‌الملل عرصه عقلانیت و حسابگری است و نه هیجانات!

سید محمد شفیعی
کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل دانشگاه گیلان