در گرامیداشت روز دانشجو ۱۴۰۳ در دانشگاه مادر خراسان شمالی چه گذشت؟

به گزارش خبرنگار گروه استان های خبرگزاری دانشجو، دانشگاه مادر هر استان علی القاعده باید ویترینی از تکاپوی تشکلی و علمی جریان دانشجویی آن استان باشد. از این ویترین در چند سال گذشته تصاویر ناخوشایندی قاب‌بندی شده بود؛ دوران التهابات پاییز ۱۴۰۱ که اعتراضات سخیف در دانشگاه‌ها به ویژه در دانشگاه مادر استان هم از آن دوران به جا ماند. از هتاکی‌های غیر قابل بازگو کردن تا تعطیلی کلاس‌ها و ایجاد فاصله اجتماعی بین طیف‌های فکری و سلایق مختلف سیاسی و فرهنگی دانشجویی و پمپاژ مغرضانه این اتفاقات در شبکه‌های اجتماعی و ارائه روایت رسانه‌ای سیاه و اغراق آمیز از خرده رویداد‌های این چنینی در میدان دانشگاه.

هنوز یادمان نرفته که بعضی‌ها هنگام پخش سرود ملی برای نشان دادن اعتراض از جا بلند نمی‌شدند و گاهی هیاهو می‌کردند، یا جمعی که به تصور اینکه ورق در حال برگشتن است باب گفتگو را در محیط دانشگاه مسدود کرده بودند و در سودای چیزی شبیه براندازی بودند!

آن روز‌ها گذشت و سردی ناشی از عوارض آن اتفاقات بر سر رویداد‌های دانشگاهی به ویژه در دانشگاه مادر استان سایه انداخته بود تا اینکه به ایام نزدیک به روز دانشجو ۱۴۰۳ نزدیک شدیم. رویداد گرامیداشت ۱۶ آذر اتفاقی است که نمایش نبض عمومی دانشجویی دانشگاه را می تواند نمایندگی کند.

 همت جدی از طرف تشکل‌های دانشجویی به ویژه آن بخش انقلابی‌اش خرج شده بود تا یخ جَو دانشگاه آب شود و ارتباطات اجتماعی برقرار شود و شبکه دوستی و همدلی ایجاد گردد و توسعه یابد.

حضور استاندار جدید خراسان شمالی در روز دانشجو در دانشگاه مادر استان برنامه ریزی شد و قرار شد بدون متنزل کردن این گرامیداشت به چیزی شبیه جُنگ، یک گفتگوی جدی بین مسئول عالی دولت با دانشجویان ترتیب داده شود.

بر خلاف تصور خیلی ها، نه تنها سالن پر شد، بلکه جا برای سوزن انداختن در راهرو‌های کناری هم نبود؛ استاندار با حوصله حرف‌ها را شنید و دانشجویان همگی از صحبت‌های نماینده‌های تشکلی با تشویق‌های پیاپی حمایت کردند؛ به ویژه صحبت‌های نماینده بسیج و انجمن علمی. البته وزن مطالبات صنفی در سخنرانی‌های دانشجو‌ها سنگین‌تر از حد انتظار بود که نشانگر جدی بودن چالش‌های صنفی برای بچه‌ها بود.

این وفاق عموم دانشجویان با تیپ‌های مختلف حول یک رویداد رسمی که در میانه‌اش حرف‌های اساسی انقلاب هر مطرح شد، نشان می‌دهد می‌توان هنوز به پیشران بودن این نهاد برای پیشرفت ایران امیدوار بود، گر چه هنوز جای کار بسیار است.