شب غم‌انگیز یاران جهان‌آرا

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، سید محمدعلی جهان‌آرا روز ۹ شهریور ۱۳۳۳ در خرمشهر متولد شد. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، با دوستانش در خرمشهر گروهی به نام کانون فرهنگی-نظامی انقلابیون خرمشهر را تشکیل داد. جهان‌آرا در سال ۱۳۵۸، فرماندهی سپاه خرمشهر را بر عهده گرفت و با شروع جنگ عراق علیه ایران، دوشادوش مردم، از شهر دفاع کرد.

بعد از سقوط خرمشهر و عزل بنی‌صدر از فرماندهی کل قوا، مرحله جدیدی از جنگ آغاز شد. اولین گام، شکستن محاصره آبادان در عملیات ثامن‌الائمه بود که در هفتم مهر ۱۳۶۰ رخ داد. پس‌ازاین پیروزی، محمد جهان‌آرا و چند نفر دیگر از فرماندهان راهی تهران شدند تا گزارش عملکرد نیرو‌ها را به حضرت امام بدهند، اما براثر سقوط هواپیما به شهادت رسیدند.

سیدعباس بحرالعلومی‌فرد روایت می‌کند: روز ۶ مهر ۱۳۶۰، محمد جهان‌آرا را در میدان تیر آبادان دیدم. فریدون مرتضایی، فرمانده ستاد منطقه ۸ همراهش بود. در مسیر آنجا تا ساختمان شیر پاستوریزه، چندکلمه‌ای باهم صحبت کردیم. محمد گفت: قراره فردا خدمت حضرت امام برسیم و گزارش عملیات رو بدیم.

بعد از آن، همه به سمت ایستگاه هفت رفتیم. آنجا جهان‌آرا از ما جدا شد و رفت و من هم به مقر سپاه در پرشین هتل برگشتم. غروب روز بعد، خبر رسید که هواپیمای حامل سرتیپ فلاحی، فکوری، نامجو، کلاهدوز و جهان‌آرا در کهریزک سقوط کرده و همه شهید شده‌اند.

آن شب برای ما شب بسیار غم‌انگیز و اندوهناکی بود. مراسمی در نمازخانه پرشین هتل برگزار کردیم. من خیلی گریه می‌کردم! اگر عزیزترین فرد زندگی من فوت می‌کرد یا شهید می‌شد، این‌قدر گریه نمی‌کردم؛ ولی برای شهید جهان‌آرا خیلی اشک ریختم.

یاد روز قبل و آخرین دیدارمان و خداحافظی با شهید جهان‌آرا افتادم. در مراسم آن‌قدر گریه کردم که فریدون دشتی مرا بغل کرد و به محل اطلاعات هتل برد. زار می‌زدم و نمی‌توانستم خودم را کنترل کنم. واقعاً شهادت جهان‌آرا برایم خیلی سخت بود. این اتفاق خیلی در من اثر گذاشت! جهان‌آرا اسوه‌ای بود که در اوج مسئولیت خیلی متواضع بود.

هیچ‌وقت به‌عنوان فرمانده با بچه‌ها برخورد نمی‌کرد، همیشه دوست و برادرشان بود. از جزئی‌ترین مسائل هم‌چشم پوشی نمی‌کرد و سعی می‌کرد مشکلات بچه‌ها را حل کند؛ از جمله موضوع ازدواج‌شان و ازدواج خود من که برایم از حاکم شرع، حکم گرفت. جهان‌آرا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، هم مبارز بود و هم سرباز امام؛ بعد از پیروزی انقلاب هم واقعاً سرباز امام و عاشق امام بود.

منبع:

نوروزی تبریزی نژاد، فرامرز، عبور از شط، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران ۱۴۰۲، صص ۲۹۹، ۳۰۰