موسیقی‌های خاطره انگیز در حوزه هنری طنین انداز می‌شود

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، این برنامه به همت مرکز موسیقی حوزه هنری و با حضور کیوان ساکت، فاضل جمشیدی و داریوش آریان‌پور در سالن صفارزاده حوزه هنری برپا شد.

کنسرت موسیقی ارکسترال ایرانی با عنوان «بوی بهار»، درآخرین روز‌های قبل از ماه رمضان با قطعاتی خاطره‌انگیر که بر لبان مردم و در دلهایشان جاری و ساری است به صحنه می‌رود.

قطعات ساخته کامبیز روشن روان، کیوان ساکت، بابک زرین و داریوش اریان پور است.

فاضل جمشیدی خواننده دیرین در این ارکستر موسیقی ملی ایرانی و ارکسترال‌های سنتی ایرانی بر صحنه تالار اندیشه حوزه هنری ساعت ۸ شب تاریخ ۸ اسفند چهارشنبه با ارکسترال بزرگ ۳۰ نفره خواهد خواند.

ترانه‌هایی، چون تو‌ای پری کجایی، سرگشته؛ امشب در سر شوری دارم، نوایی، پیک سحری، رواق سکوت، ملامحمد جان، وطنم‌ای شکوه پا برجا و …اجرا خواهد کرد.

رهبرارکستر‌علیرضا‌شریفی و سرپرست گروه «تحریر خیال» داریوش آریانپوراست.

در ابتدای نشست، فاضل جمشیدی با بیان اینکه امروز جای کامبیز روشن روان؛ از شریف‌ترین و آگاه‌ترین‌های موسیقی ایران در اینجا خالی است، گفت: ۵ قطعه در این کنسرت از کار‌های ایشان است که قبلاً آقای اصفهانی خواندند و دو کار از آقای کیوان ساکت عزیز است.

وی در ادامه درباره چرایی انجام این ارکسترال با مرور تاریخچه ارکستر ملی ایران و حضورش در این عرصه گفت: آثاری که آقایان شریعتی و آریان پورانتخاب کردند، کار‌های فاخر و تنظیم شده ایست که درواقع باید درارکستر ملی ایران استفاده می‌شد که سال‌هاست می‌بینیم از آثار روشن روان در این ارکستر استفاده نشده است.

این خواننده اظهار داشت: دو اتفاق افتاد و من انگیزه‌ام برای حضور در این کار بیشتر شد.

ما سمفونی فلک الافلاک را داشتیم که سه سال برایش کار کردیم و من هم پای کار بودم ولی متاسفانه به علت عدم همکاری وزارتخانه‌های کار، میراث و ارشاد در نیمه راه ماند.

دوم مورد این بود که یک سری آثار که بین سال‌های ۷۹ تا ۸۳ و ۸۴ در ارکستر ملی خوانده بودم، ۱۵ قطعه نت آماده بود، دو سال است که دستور داده شده که این نت‌ها به عنوان شب خاطره‌های ارکستر موسیقی ملی ایران اجرا شود، ولی متاسفانه در دست انداز اداری است.

یک نوع عدم توزیع عادلانه در استفاده از ارکستر موسیقی ملی ایرانی وجود دارد، از اینجا می‌رسم به این موضوع که آقای آریان پور در سخت‌ترین شرایط این کار را انجام دادند.

چراکه قطعات کاملا فنی است و طبعا نمی‌توان ارکستر سنتی اجرا کرد و ما باید ارکستر بزرگ آماده می‌کردیم. در همین راستا حوزه هنری در کوتاه‌ترین مدت تمام شرایط کار ما را تسهیل کرد تا برسیم به اینجا.

وی تصریح کرد: اگر من از ارکستر ملی ایران که خواننده اش بود نتوانم استفاده کنم، پس چه کسی می‌تواند اجرا کند؟ جوان‌ها می‌توانند واقعا؟ خلاصه با این شرایط توفیق یافتیم که در تالار اندیشه حوزه هنری که تجهیز شده کار را انجام دهیم.

جمشیدی در ادامه داد: ما باید بالغ بر ۱۰۰ میلیون تومان دستمزد نوازنده بدهیم، ۶۰ تا ۷۰ میلیون نیز هزینه‌های دیگر داریم.

اگر قراراست که در کشوری که موسیقی‌های به شکل عمومی به هر دلیلی به طرف ژانر‌های غیر ملی، غیرکیفی و غیر اصیل برود و اگر حمایت‌ها نباشد، کار ما بسیار بسیار سخت می‌شود.

در ادامه این برنامه کیوان ساکت با ذکر خاطره‌ای از اجرای کنسرت در خانه خود، بیان داشت: تلاشم از نخستین روز این بود هر اثری که از پنجه و از ساز من جاری می‌شود و موسیقی که اجرا می‌کنم خیلی باشکوه و غرورانگیز باشد حتی اگر غم و مرثیه را بیان می‌کند، باشکوه باشد.

وی ادامه داد: من همه آثارم را به خاطر دلم و عشقم به موسیقی و عشق به ایران ساختم و خوشحالم که هیچ وقت اثری را سفارشی نساختم و من یقین دارم این کنسرت شبی به یادماندنی خواهد بود.

در ادامه داریوش آریان پور، بیان داشت: قصد من این بود یک ارکستر صد نفره داشته باشیم، اما نمی‌شود.

وی تاکید کرد: موسیقی کلاسیک هر کشوری اگر از سوی بخش دولتی حمایت نشود روی زمین می‌ماند و در همه جای دنیا همه هزینه‌ها توسط دولت‌ها تامین می‌شود و نوازنده‌ها فقط دغدغه‌شان نواختن و اجرا است و من به شما می‌گویم اگر آقای رمزی نبود این کنسرت غیرقابل اجرا بود، چراکه اینقدر برای ما تسهیلات قرار دادند که ما ترغیب شدیم که آن را جرا کنیم وگرنه انجام آن با این میزان هزینه‌ایی که در بردارد، واقعا غیر ممکن بود.