شهادت میثم تمار و درس‌هایی که امروز برای ولایتمداری جامعه ایرانی دارد

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، میثم تمار، صحابه‌ای سه امام معصوم (ع) که لحظه‌ای از دفاع ولایت دست نکشید امروز به شهادت رسید.

صحابه سه امام معصوم و پایداری در راه ولایت

میثم را از اصحاب سه امام نخست شیعیان، علی و حسن و حسین (علیهم‌السلام)، برشمرده‌اند، اما شهرت او بیشتر به سبب شاگردی حضرت علی (علیه‌السلام) بوده است.

میثم بسیار دوستدار اهل بیت (علیهم‌السلام) بود؛ و آنان نیز متقابلاً به او توجه خاصی داشتند.

به گفتۀ امّ‌سلمه، همسر پیامبر، پیامبر بار‌ها از میثم به نیکی یاد کرده و دربارۀ وی به حضرت علی (علیه‌السلام) سفارش نموده بود.

میثم مورد عنایت خاص امام علی (علیه‌السلام) بود و از آن حضرت، علوم بسیاری فرا گرفت. امام با او گفت‌و‌گو‌های بسیار داشت.

دانش بسیار و اسرار وصیت را به وی آموخت، او را از امور غیبی آگاه ساخت؛ و در زمرۀ گروهی از مؤمنان آزموده قرار داد که در درک و تحمل امر رسول خدا و سخنان اهل بیت (علیهم‌السلام) مقام والایی داشتند.

از این مطالب معلوم می‌شود میثم از ظرفیت روحی بالایی برخوردار بوده است.

پس از امام علی (علیه‌السلام)، میثم در شمار اصحاب وفادار امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) در آمد.

امام حسین (علیه‌السلام) به میثم توجه ویژه‌ای داشت و از او به نیکویی یاد می‌کرد.

میثم آنچنان ولایتمدار بود که در کاخ معاویه غوغا کرد و معاویه هنگام سبّ حضرت علی (علیه‌السلام) و یارانش، از میثم نیز به بدی یاد می‌کرد و او را دشنام می‌داد.

امام علی (علیه‌السلام) میثم را از چگونگی شهادتش، قاتل وی و آویخته شدنش به درخت نخلی که آن را به او نشان داده بود، آگاه ساخته و به او بشارت داده بود که پاداش مقاومت او در برابر خواست عبیدالله بن زیاد (والی اموی در کوفه) آن است که در آخرت، کنار امام در درجه‌ای شایسته خواهد بود. گفته شده است میثم کنار آن درخت نماز می‌خواند و با آن سخن می‌گفت.

شهادت میثم تمّار در ذیحجه ۶۰ق، ده روز پیش از ورود امام حسین (علیه‌السلام) به عراق، روی داد.

ابن زیاد از دفن او جلوگیری کرد، تا آنکه چند تن از خرمافروشان کوفه، شبانه، جسد وی را با چوبۀ دار ربودند و در قبری میان گودال آب در سرزمین قبیله مراد به خاک سپردند.

او در زمانه‌ای که اهالی کوفه بی وفایی کردند تا آخرین لحظه در راه ولایت پایمردی کرد و به شهادت رسید.