ظلم‌هايي كه بر روشندلان چند برابر عصادزدي روا مي‌شود

گروه اجتماعي «خبرگزاري دانشجو»؛ در كمال بدبيني نوشته بودند كه «در آن شهري كه مردانش عصا از كور مي‌دزدند، من از خوش باوري آنجا محبت جستجو كردم» و اين شعر به هيچ شهر خاصي نسبت داده نمي‌شد، اما در هر شهري كه اين نوشته را مي‌خواندي همان شهر متهم رديف اول بود.

 

گرچه اين شعر بيشتر مناسب حال و هواي كلانشهرها بوده تا شهرهاي متوسط و كوچك، با اين حال هيچ وقت در ابرشهرترين شهر ايران نابينايي در جستجوي عصايش التماس نكرد و در گذر از خيابان‌ها در بوق و كرناي ماشين‌ها تنها نماند.

 

بگذريم كه عصا دزديدن تنها به تك بيت بدون قافيه وزن داده است، ولي كنايه‌هايي كه از زبان شعر بر متن جامعه نيشخند مي‌زنند از عصادزدي كمتر نيست و گاهي مقياس ظلم‌ها بر نابينايان چند برابر دزديدن عصايش مي‌شود.

 

آنجا كه نماينده مجلس فقط بر عدم ارائه امكانات به نابينايان دم مي‌زند و مسئولان سازمان بهزيستي بر ليست بي‌نهايت امكانات نابينايان تاكيد مي‌كنند، هيچ وقت از خودشان نپرسيدند كه در دوره مسئوليت چند ساعت با نابينايي نشستند و بر حرف‌هاي دل او گوش كردند.

 

در هر صورت انتقادهاي محمدرضا رضایی کوچکی، نايب رئيس كميسيون بهداشت و درمان مجلس در خصوص نابينايان قابل تأمل است و ضمن انتقاد از بی‌توجهی به حق استخدام معلولان در دستگاه‌های دولتی خواستار حمایت‌های مالی وزارت بهداشت و نهادهای حمایتی برای عمل پیوند قرنیه نابینایان شد.

 

به گفته اين نماينده مجلس، در کشور ما از ظرفیت‌های اجرایی نابینایان به خوبی استفاده نمی‌شود و قانون استخدامي سه درصدي معلولان به فراموشي سپرده شده است و دستگاه های دولتی ترجیح می دهند از کسانی استفاده کنند که از نظر جسمی سالم باشند و این موجب منزوی شدن نابینایان می شود.

 

علاوه بر اين روشن‌دلان جامعه ایران به دلیل کمبود اعتبارات حتی در فعالیت های ورزشی هم نمی‌توانند حضور داشته باشند و در موارد محدودی که برخی تیم‌های ورزشی و مسابقات ورزشی برای آنها برگزار می شود، کمبود اعتبارات اجازه ادامه مسابقات را در رده بالاتر نمی‌دهد.

 

اين نماينده مجلس به مضيقه‌هاي مالي نابينايان اشاره مي‌كند و مي افزايد كه نهادهایی حمایتی و وزارت بهداشت باید برای کاهش بار هزینه‌های درمانی نابینایان فکری کنند تا حداقل بخشی از جامعه نابینای ما بینایی خود را بدست آورد.

 

نماينده‌اي ديگر كه عضويت در كميسيون اجتماعي را يدك مي‌كشد، مي‌گويد كه مسئولان باید به همان اندازه که به شهروندان دیگر اهمیت می دهند، برای نابینایان نیز اهمیت قایل شده و برای آنها برنامه ریزی داشته باشند.

 

وي با بیان اینکه متولی رسیدگی به امور نابینایان در حال حاضر سازمان بهزیستی و شهرداری است، مي‌افزايد كه در طول دولت نهم و دهم اعتبارات بهزیستی افزایش داشته، اما خدمات دهی این سازمان به جمعیتی که تحت پوشش این سازمان است چندان بهتر نشده است.

 

بنا به گفته سيروس بلداچي، بهزیستی باید وسایلی همچون اعصا و سمک و عینک را به طور عمده خریداری و در اختیار نابینایان قرار دهد، اما متاسفانه در انجام این وظیفه کوتاهی می کند.

 

ولي وقتي پاي صحبت مسئول علیمرادی، توانبخشی سازمان بهزیستی يك مركز استاني مانند شهر قم مي‌نشينيم بر پرداخت مستمري‌ها و تحصيل 57 دانشجوي نابينا در اين استان تاكيد و اشتغال 50 نابینای دارای تحصیلات و مدارک مرتبط نیز در مراکز و سازمان های دولتی و غیردولتی استان گزارش مي‌شود.

 

علیمرادی مي‌گويد كه بهزيستي استان 80 تا 90 درصد هزینه شهریه دانشجویان نابینا و در برخی رشته ها تا 100 درصد آن را متقبل می شود، به علاوه به دانش آموزانی که تمایل به کسب مهارت های فنی و حرفه ای دارند نيز مساعدت می کند و در خصوص تامین کمک هزینه عمل جراحی و تهیه وسایل توانبخشی و کمک آموزشی مثل عصای سفید، ساعت گویا، کاغذ سفید، نوار کاست و ... نیز مددجویان نابینا و کم بینا یاری می‌شوند.

 

اما باز هم مي‌رسيم به آن مصداق شعري كه در كمال بدبيني نوشته بودند كه «در آن شهري كه مردانش عصا از كور مي‌دزدند، من از خوش باوري آنجا محبت جستجو كردم» و اينكه گاهي ظلم‌هايي كه بر نابينايان روا مي‌شود چند برابر دزديده شدن عصايشان است و هيچ كس نمي‌داند كه كدام نماينده مجلس و مسئولان اجرايي و بهزيستي چند ساعت با نابينايان نشستند و حرف‌هايشان را با گوش جان شنيدند.

 

عصبيت قومي، حادثه‌اي در ناهنجاري مناسبات اجتماعي و هر علتي كه نور ديده نابينا را گرفت اما حداقل مي‌توان سهم او را در تمام امكانات موجود جامعه به دل‌هاي روشن‌تر از سپيدي شناساند.