اگر آن موقع بودیم چه می‌کردیم؟

گروه فرهنگي «خبرگزاري دانشجو»؛ محرم آمده و باز همان سوال تکراری؛ اگر آن موقع بودیم چه می‌کردیم؟ جزء رهیافتگان بودیم یا گم‌کردگان راه؟ این جدال درونی هر محرم و بی‌اغراق هر غیرمحرم که بخواهیم فکرش را بکنیم، درگیرمان می‌کند و خدا نکند بی‌جواب و حسرت‌خورده‌مان بگذارد.

 

بارها منقول شده هرزمان عاشورا و هر مکان کربلاست. تفسیر این عبارت حال و روز امروز ماست. دور و برمان _ ازهمین دانشگاه بگیر تا شهرمان تا پایتخت کشورمان تا کشورهای همسایه و همین‌طور برو به قاره‌های دیگر و... پر از تکرار کربلا و عاشور است. می‌شود در تمامی اتفاقات ریز درشت مربوط به خود یا جهان پیرامونت حسینی شوی یا یزیدی! به همین راحتی!

 

فلاش بک بزنیم به دقایق پیشین خودمان؛ چند نگاه حرام داشتیم؟ چندبار مرتکب گناه زبان شدیم؟ برگرد به اوضاع غبارآلود کشورت و فتنه88، قبل و بعدش؛ خاورمیانه‌ بیدار، بحرین، مصر و... میدانی می‌خواهم چه بگویم؟ حکایت کربلا، حکایت بصیرت است که میان نفس و اختیار و انتخاب گم می‌شود.

 

کسانی که در پروسه‌ کربلا نقش داشتند، قاتلین و الذین معهم، چه بسا حقیقت امر را می‌دانستند، ولی حب مال و جان و مخیر بودن در انتخاب، آن‌ها را جزء افسوس‌خوردگان قیامت قرار داد.

 

تا اندازه‌ای، حسرت نبودن در کنار امام غریبمان برای حزن و تعالی روحمان تجویز می‌شود، اما نکند غرق در افسوس شویم و برای جبران از پای بنشینیم! کم نبودند ظاهرگرایان فرومایه که برای جبران نبودشان در کنار معصومین پیشین به دعوت و یاری اباعبدا... شتافتند، ولی بعضأ یا حمایتشان را گرفتند یا برای جنگ با حضرتش از یکدیگر پیشی گرفتند.

 

کربلا همین جاست، همین لحظه، در درون من و تو. هر لحظه‌ زندگی‌مان درحال انتخابیم و نیازمند بصیرت و نهایتأ انتخاب. کربلا آینه‌ای برابر ماست برای پیشگویی هر تفکر و حرکتمان در زندگی. در راه پرغباری که امروز گام برمی‌داریم دو جای پاست؛ جای پای مولا و مرادمان که نهایتش رستگاری محض است و جای پای ابلیسان انسان‌نمایی که مقصدشان تباهی است.

 

پس، نبودن در کربلا حسرت ندارد وقتی مدام دارد همه جا نینوا و هرزمان عاشورا می‌شود. باید، بابصیرت در جستجوی حقیقتی دینی بود و با انتخابی آسمانی، شایسته‌ آنچه که به خاطرش آفریده شدیم، شویم. باشد که نگذاریم نفس زکیه‌ دیگری قربانی اصلاح امت اسلامی شود.