پذیرش حقوق هسته‌ای ایران و رفع تحریم‌ها راه حل پایان بن‌بست است

به گزارش خبرنگار حوزه بین‌الملل «خبرگزاری دانشجو» به نقل از پایگاه تحلیلی نشنال اینترست، با توجه به موانع نتیجه بخش بودن مذاکرات مسکو به نظر می رسد تنها به رسمیت شناختن حقوق صلح آمیز هسته ای ایران و رفع تحریم ها می تواند به غرب در رابطه با رسیدن به توافقی با ایران در رابطه با موضوع هسته ای آن کمک كند.

سعید جلیلی، رئیس تیم مذاکره کننده هسته ای ایران با هدف رسیدن به توافق و رفع تحریم ها به مذاکرت قدم گذاشت، در حالی که با مباحثی مانند تعلیق غنی سازی، اقدامات اعتماد ساز و اجازه بازرسی های گسترده از طرف غرب روبرو شد؛ امری که با وجود اختلاف نظر گسترده دو طرف مانع رسیدن به توافقی جدی شد.

به نتیجه نرسیدن مذاکرات حتی در کلام علی اکبر صالحی، وزیر خارجه ایران نیز نمایان بود که بیان داشت هرچند به نتیجه مذاکرات امیدوار است، اما اختلاف نظر بین دو طرف وجود دارد و ممکن است نتایج غیر قابل پیش بینی به همراه داشته باشد.

در حالی که فرایند توافق در مذاکرات استانبول به صورت مثبت پیش می رفت، اما به دلیل تاکید بر اقدامات اعتمادساز روند مذاکرات در مسکو نتیجه بخش نبود و این امر در سخنان اشتون نیز که بر لزوم توقف غنی سازی اورانیوم ایران به دلیل اجبار بین المللی تاکید داشت نیز نمایان بود.

 

در واقع اشتون در آستانه مذاکرات بر معاهده ان. پی. تی. به عنوان مبنای مذاکرات تاکید داشت كه جایگاهی برای حق ایران در خصوص دستیابی به انرژی هسته ای قائل نبود، در حالی که خود این معاهده هم بر حق صلح آمیز کشورها تاکید می كند.

البته در کنار این عوامل، انتخابات داخلی آمریکا نیز بر نتیجه بخش نبودن مذاکرات مسکو تاثیرگذار بود؛ چرا که این کشور سعی در ادامه فشارها بر ایران تا تعیین دولت آینده آن و زمان رسیدن به تصمیم نهایی دارد و در این راستا غرب با اعمال تحریم های نفتی نیز امید داشت، با تحت فشار قرار دادن ایران موضع این کشور ضعیف شود و به همین دلیل شروط غیر قابل پذیرش خود را در این مذاکرات مطرح كرد.

دلیل دیگر در شکست مذاکرات بی اعتمادی ایران به غرب در خصوص عدم اجرای تعهداتش است؛ بدین نحو که حتی در صورت کسب توافق بین دو طرف، ایران اعتمادی به غرب در زمینه برداشتن تحریم ها ندارد و این مسئله از طرف غرب در رابطه با سوریه و لیبی نیز چند سال قبل تجربه شده است.

البته این امر را نیز باید در نظر گرفت که از ديد هبران و مردم ایران این کشور از جهات بسیاری با لیبی یا دیگر کشورها تفاوت دارد؛ بدین نحو که ایران دارای توانمندی هایی است که می تواند سیاست های منطقه ای آمریکا را تحت تاثیر قرار داده و یا حتی با استفاده از اهرم نفت بازار جهانی انرژی را تغییر دهد و این یکی از عواملی است که به ایران در استمرار سیاست های هسته ای اش کمک كرده است.

در واقع ایران نشان داده است که هر چند تمایل زیادی به حل مسئله هسته ای از طریق سیاسی دارد، اما حاضر به معامله با دستاوردهای خود که در طول چند دهه گذشته کسب كرده است، نيست و مانند برخی کشورها به آسانی از مواضع و حق خود در زمینه هسته ای کوتاه نمی آید.

در این راستا گروه 1+5 برای رسیدن به هر گونه توافقی با ایران و در صورت وجود اراده در رسیدن به توافقی با ایران باید در مرحله اول حق ایران در دستیابی به انرژی صلح آمیز هسته ای را به رسمیت شناخته و با نشان دادن تمایلش در برداشتن تحریم ها اراده خود را در رسیدن به توافقی با ایران نشان دهد.

 

به بیان دیگر به نظر می رسد تنها با این شرایط است که ایران شروط گروه 1+5 در مذاکرات را خواهد پذیرفت.