در سینمای دینی نباید دنبال نمودهای ظاهری دین باشیم

به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو» عزیز‌الله حاجی‌مشهدی در نشست تخصصی روحانی – سینما و مرجعیت فکری که عصر امروز در سینما فلسطین برگزار شد گفت: خیلی از فیلم ها ممکن است از ادوات جنگی و تسلیهات در آنها ساتفاده شود اما دفاع مقدس با جنگ‌های که قهرمان‌ساز هستند و اکشن دارند تفاوت دارد.

وی افزود: پیشینه سینما در دنیا به 118 سال پیش می رسد و در ایران طبیعتا کمتر از این است امروز سینما ایران صاحب پیشرفته‌ترین امکانات روز دنیا است. پیش از انقلاب ما هیچ اتفاقی در حوزه روحانیت در سینما سراغ نداریم و حضور واقعی‌تر روحانیت به‌عنوان نقش دوم فرعی و محوری به ویژه از دهه 60 و 70 بود و در گذشته حتی حضور کمرنگ در صحنه های عبوری متأسفانه به منظور استهزا صورت می‌پذیرفت و با فیلم‌های که در دهه 70 و 80 تولید شد که در آنها هم فیلم‌های حرفه‌ای و نیمه حرفه‌ای وجود داشت این روند ادامه پیدا کرد.

وی با اشاره به اینکه بیشترین نسبت سینما و دین برای معرفی الگوهای فلاح و رستگاری است افزود: کل دین می‌تواند مرجع باشد و روحانیت هم به همین صورت می‌تواند برای اینکه توصیه‌ها و سفارش‌های دینی را معرفی کنند معرف معارف باشند. بیشترین خدمت را دین به سینما می کند و این ایده‌ است که به‌عنوان خمیرمایه اصلی فکری تبدیل به یک حرف می‌شود و شخصیت‌ها در آن تعبیه می‌شوند و همه اینها باعث جذابیت و کشش فیلم‌های سینمایی می‌شود.

این مدرس دانشگاه اضافه کرد: این محمل سینما است که از امکانات دیداری و شنیداری بهره می‌گیرد و همچنین از ابزار بیان نیز استفاده می‌کند متاسفانه ما از منابع اقتباسی غافل هستیم و به‌عنوان مثال هالیوود به سینمای ملی عنایت بیشتری دارد تا جمهوری اسلامی چون آنها به عنوان یک پروژه به سینما نگاه می‌کنند و می‌دانند که در آینده به کجا خواهند رفت.
 

وی افزود: ایده‌های خوبی در دانشگاه وجود دارد که اگر به آنها پرداخته شود از بهترین کارها خواهد بود برخی اعتقاد دارند وقتی یک روحانی به درون فیلم می‌آید آن فیلم مذهبی می‌شود ولی اعتقاد من این نیست و باید دید که فیلم چه کسی را معرفی می‌کند.
 

وی با اشاره به اینکه تقوی و پرهیزکاری موقعی ارزش پیدا می‌کند که فرصت گناه پیش بیاید ولی آن شخص انجام ندهد گفت: در واقع باید یوسفی بود که گریبانش از پشت دریده می‌شود ولی گناه نمی‌کند و در  آنجاست که این تقوی ارزشمند است.
 

این منتقد سینما در پایان گفت: ما در عرصه سینمای دینی نباید به دنبال نمودهای ظاهری دین باشیم یکی از اشکلات فاحشی که در این فیلم‌ها وجود دارد پرداختن بدون مرجعیت فکری به یک مقوله و موضوع است.