«گاف» اندر کف تبعیض عینی روز زن با روز مرد/ سکه نخواستیم؛ جوراب‌های من کجاست!

گروه اجتماعی « خبرگزاری دانشجو»؛ امروز روز مرد است و «گاف» قصه ما از صبح که بیدار شده منتظر غافلگیر شدن و کیک جشن و هدیه و... است، هرچه سوراخ سنبه های خانه را گشت تا هدیه خریداری شده و کادو پیچ شده توسط خواهران و مادرش را پیدا کند، خبری نشد که نشد.

گاف در دلش زرنگی خانواده در پنهان کردن هدیه هارا ستود و تصمیم گرفت کمی بیشتر دور و بر آنها بگردد تا بلکه چیزی از خود بروز بدهند و یا حتی تبریک بگویند، اما هر چی منتظر شد خبری نبود که نبود.

گاف گوشی تلفن همراهش را نگاه می‌کند، ظاهرا آقایان خودشان سعی می‌کنند خلا عدم تحویل گرفته شدن را پر میکنند و بهم تبریک میگویند. انواع و اقسام پیامک مرد ستایانه و زن ستیزانه،خب حق دارند دیگر، آخر این چه وضعش است، روز زن سکه و طلا و انواع و اقسام لباس‌های خفن و کارت هدیه و ...  ولی اکنون که نوبت بازدید پس دادن خانم ها شده اصلا انگار نه انگار.

گاف در دلش میگوید شاید هدیه ملی روز پدر یا همان «جوراب» برایش در نظر گرفته شده است، به همین خاطر میرود که خودش سر حرف را باز کند و مادر و خواهران را مجبور کند تا هدیه اش را بدهند.

گاف میپرد وسط آشپز خانه و سبکسرانه میگوید «روزم مبارکککککککک!» ، عکس العمل بقیه انقدر یخ است که لبان گاف همانطور کج یخ می‌کند.

مادر گاف او را مورد خطاب قرار می‌دهد و میگوید: «برو اون پودر لباسشویی رو بردار با بابات برید اون قالیچه ای که انداختم پشت بوم رو بشورید، دیگه هم از این سبک بازی ها در نیار، خیر سرت بزرگ شدی!» .

گاف که عرصه را تنگ می‌بیند، بیخیال هدیه و این حرف ها شد و سریع امر مادر را اطاعت کرده و به پدر که مثل مرررررد دارد قالیچه را برای شستشو آماده می‌کند می‌پیوندد.

همینطور که گاف و پدرش داشتند به فعالیت مفرح شستشو می‌پرداختند، مادر گاف گفت: سریعتر کارهایی که گفته‌ام را انجام بدهید، بعد از ظهر مهیمان داریم!راستی یک جایی هم برا خودتان پیدا کنید چون دوستانم می‌آیند و میهمانی زنانه است و اگرنه تا آخر میهمانی باید توی اتاق پشتی بمانید!

اگر گاف همه چیز را هم که درک میکرد، واقعا پدرش را نمیفهمید، که با این همه بدبختی آن هم در روز مرد چرا اینقدر راضی و خوشحال به نظر می‌رسد.

گاف با خودش گفت عیبی ندارد، زن که گرفتم جبران میشود این روز های تلخ، و پدرش که در چشمان گاف تصواتش را میخواند، در دلش گفت: شتر! در خواب بیند پنبه دانه...