عیدی دولت به آقای «گاف» و عیدی «گاف» به بچه های فامیل

به گزارش خبرنگار اجتماعی «خبرگزاری دانشجو»، در این ایام برخی افراد تا بهشان سلام میکنی میگویند عیدی ما فراموش نشود، پیرایشگاه ها و آرایش گاه ها، نانوایی ها، رفتگران محل، ابدارچی اداره و... به همین جهت هم گاف قصه ما در این ایام سعی میکند حتی الامکان از تردد بی مورد و حتی سلام و احوال پرسی غیر ضروری پرهیز کند.

البته در این میان افرادی هم هستند که طوری عیدی را میگیرند که آدم تا ثانیه هایی مبهوت و گیچ میماند و اصلا نمیفهمد از کجا خورده است. در این موارد وقتی به خود می آید که دیر شده، پول از کف رفته و طرف مقابل در حال تشکر بابت عیدی است.

البته در برخی از موارد آدم کارش طوری گیر طرف مقابل است که اگر عیدی ندهد ضرر کرده، برای مواردی که گفتم مثال نمیزنم تا بلایی که سر گاف آمد سر شما هم بیاید و دلم خنک شود.

در نگاه اقای گاف مظلومترین قشر عیدی بگیر جامعه، حقوق بگیر ها هستند. زیرا نه میتوانند مثل بچه های فامیل بروند آویزان جیب مدیر عامل بشوند تا عیدی شان را بیشتر و زودتر بدهد، نه بعد از دریافت عیدی سهمی از آن نصیبشان میگردد.

اصلا انگار ششصد و 30 هزار تومان عیدی که با هزار جور کسر مالیات و... آب میرود، چقدر است که همه به چشمشان می‌آید و به محض وصول شدن آن همه سعی در دریافت سهم خود از این مبلغ هستند و اصلا آدم را اسکناس متحرک می بینند و نهایتا هم گاف باید حقوقش را هم بگذارد روی آن و تقدیم همسر عزیزش کند.

چیزی که مسلم است حقوق و عیدی هم نمیتواند از پس خرجهای این ماه برآید و جمله ای که معمولا دل گاف را آتش میزند این است که " بابا شما که عیدی هاتون رو گرفتید و وضعتون خوبه! " نمردیم معنی وضع خوب را هم فهمیدیم.

​

البته واژه عیدی در ذهن گاف قصه ما بیشتر به همان معنای معمولش بکار میرود، به نظر گاف عیدی انگیزه اصلی برای رفتن به خانه اقوام میباشد که دادنش برخلاف گرفتنش بسیار سخت است.

این نوع عیدی معمولا معیاری مناسبی است برای سنجش این که هر فرد چقدر دوستتان دارد. البته نا گفته نماند این قسم از عیدی تا وقتی که گاف یک پسر بچه بود برای او لذت داشت و اکنون که برای خودش مردی شده جزو مراحل سخت و طاقت فرسای دید و بازدیدها است، فقط یک قلم بچه خواهر ها و برادر زاده های خودش و خانمش برای تنزل جایگاه مالی گاف از روی خط فقر به زیر آن کافی ست.

یکی از توصیه های اکید گاف به بچه های این دوره زمانه که البته خودشان ختم روزگارند این است که عزیزانم، نوگل های زندگی، عیدی تان را خودتان پس انداز کنید و به وعده های پدرتان برای خرید دوچرخه دل خوش نکنید و به محض شنیدن جمله " عیدی هاتو بده برات نگه دارم" و جمله "بده عیدیاتو برات دوچرخه بخرم" عیدی هایتان را سفت بچسبید و سریعا محل را ترک بفرمایید. چون مثل دوران کودکی ما نرخ تورم رشدی سریعتر از سرعت افزایش قیمت دوچرخه دارد و به همین دلیل آخرش هم مثل ما در آرزوی دوچرخه خواهید ماند.