دردنامه برخی هنرمندان برای فاجعه غزه
به گزارش گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، مسعود جعفری جوزانی، مرتضی شایسته، مصطفی شایسته و برخی دیگر از سینماگران کشورمان دردنامه ای خطاب به کودکان غزه نوشته و در اختیار خبرگزاری ها قرار داده اند.
متن این نامه به شرح ذیل است:
«دیگر نمی‌توان نشست!
دیگر نمی‌شود بی‌تفاوت از کنار نعش کودکان گذشت!
دنیای عجیبی است!
رسانه‌ها اخبار جعلی، مخدوش و دستکاری شده را با کلمات زهرآگین دروغ، بزک می‌کنند، شکر می‌زنند و با گستاخی تمام به خوردمان می‌دهند. تکرار می‌کنند، با چهره‌های زیبا تکرار می‌کنند. با قیافه‌های حق به جانب، با کلمات دل فریب، با صداقتی ساختگی، اما قانع کننده تکرار می‌کنند. از زبان آدم‌هایی که جایزه صلح نوبل گرفته، تا هنرمندان دلربایی که به ضرب تبلیغات محبوب خاص و عام‌شان کرده‌اند، تکرار می‌کنند، آنقدر تکرار می‌کنند تا ذهن بیننده و شنونده زیر بار سنگین خردکننده تبلیغات، فرسوده ومسخ شود، تا دروغ بی‌پایه زهرآگین با جان‌شان عجین شود، مثل تریاک، که قطره قطره به خورد کسی بدهند، زبون، درمانده، مفعول و معتادشان کرده‌اند، معتادمان کرده‌اند.
آنقدر معتاد شده‌ایم که عنصر معنوی در وجودمان مرده است. که واقع‌بینی را از دست داده‌ایم، که انسان در چشم‌مان هیولا و هیولا، انسان جلوه می‌کند. به منظور دفاع از دخترانی که زیر هجده سال ازدواج کرده‌اند، در انگلستان کنگره بر پا می‌کنند. نخست وزیرشان با چهره‌ای غمگین فریاد می‌زند که "یک بار برای همیشه جلوی این بی‌عدالتی باید گرفته شود" – که اقدام قابل احترامی‌به نظر می‌رسد اما هم‌زمان و هم‌زبان با دولتمردان فرانسه بی‌پروا و گستاخ با تایید اعمال غیرانسانی رژیم کودک‌کش اسرائیل، تروریسم و تبهکاری دولتی را در جهان تایید و تشویق می‌کنند و ما بهت زده نگاه می‌کنیم و از خود می‌پرسیم، چرا گوش‌های سنگین آنها ضجه‌های کودکان غزه را نمی‌شنوند؟ چرا حتی صدای فریاد رسای انسان‌دوستان کشور خود را در خیابان‌های پایتخت‌شان نمی‌شنوند؟ اگر خیال‌های واهی و برتری جویی‌های نژادپرستانه کورشان نکرده و هنوز ذره‌ای عنصر معنوی انسانی در وجودشان باقیست، چرا بازتاب عمل غیرانسانی خود را در جهان نمی‌بینند؟ چرا وضع بحرانی و خطرناکی را که کل جهان از جمله غرب را تهدید می‌کند ناچیز می‌شمارند؟ آیا واقعاً نمی‌دانند که رفتار و کردار و گفتار شوم و غیرانسانی‌شان دیر یا زود گریبان خودشان را نیز خواهد گرفت؟ آیا فراموش کرده‌اند که دست‌پرورده ناخلفشان – طالبان- چگونه به روی خودشان هم چنگ زد؟...
قلم را که برداری، هر چه باالتماس از خود بخواهی که احساساتی نشوی، نمی‌شود، چهره‌های معصوم کودکان غزه و اجساد تکه‌تکه شده‌شان قلم را به همین‌جا می‌رساند که رساند و پرسش‌های گوناگون به مغز هجوم می‌آورد. سازمان ملل کجاست؟ بشردوستان چه شدند؟ چرا این همه بیداد را نمی‌بینید؟ تا تاریخ به یاد سپرده هیچ اهریمنی، خونخوارتر از جلادان اسرائیل پا به عرصه گیتی نگذاشته است. حتی در افسانه‌های اغراق‌آمیز هم هیچ هیولای آدمخواری به هولناکی این نامردمان کودک‌کش یافت نمی‌شود.
دیگر در غزه مدرسه‌ای نیست که ردپای خون‌آلود کودکان بر کف آن نقش نبسته یا مسجدی، که تکه‌های گوشت بدن و مغز مومنان بر آن نچسبیده باشد. انسان کجاست؟... سازمان ملل چه می‌کند؟ آیا حقیقت را که چنین عریان و درخشان در مقابلشان ایستاده نمی‌بینند؟ آیا از دل‌های بزرگ کودکان فلسطینی که تنها وسیله دفاع‌شان سنگی است که در دست‌های کوچک خود می‌فشارند، هیچ چیز نیاموخته‌اند؟»
مسعود جعفری جوزانی،مرتضی شایسته، مصطفی شایسته، فتح‌الله جعفری جوزانی، سحر جعفری‌جوزانی، یونس صباحی، مجتبی متولی، سعید دلیری، نیما جعفری جوزانی، دکترمحمد‌هادی کریمی، ماندانا اویسی،دکتر عبدالکریم یونسی.
ارسال نظرات