حقوق بشر آمریکایی؛
به گزارش خبرنگار بین‌الملل «خبرگزاری دانشجو»، یکی از بدنام‌ترین و مخوف‌ترین زندان‌های ایالتی در آمریکا، زندان اندرسون ویل است که در ایالات جورجیا قرار دارد. این زندان توسط ایالات مؤتلفه آمریکا به منظور نگهداری از زندانیان و اسرای جنگ داخلی ایالات متحده بنا نهاده شد.
اگرچه گنجایش این زندان برای کمتر از 10 هزار نفر پیش بینی شده بود، تعداد زندانیان نظامی در آن به بیش از 26 هزار تن رسید.
در اواخر سال 1863، مقامات ایالتی تصمیم گرفتند محل زندان را از منطقه ریچموند واقع در ایالت ویرجینیا به سومتر در جورجیا منتقل کنند. بدین ترتیب زندان به محلی بنام کمپ سومتر در نزدیکی ریل راه آهن با دیوارهایی به بلندی 4.5 متر و ضخامت 8 تا 12 اینچ و سیم خاردارهای سه متری انتقال یافت.
شهرستان سومتر در ایالت جورجیا
سرتاسر حیاط زندان با فنس های عبور ممنوع محصور شده بود. عبور از این فنس ها به معنای صدور مجوز اعدام برای شخص خاطی بود. از فوریه سال 1864 تا ژوئن این سال، بیش از 26 هزار سرباز زندانی به اندروسن ویل تبعید شدند. تدریجاً تعداد زندانیان تا 32 هزار اسیر نیز افزایش یافت.
اندرسون ویل - شبیه سازی به روایت جان لارسن
شرایط درون زندان اندرسون ویل وحشتناک بود. کمبود غذا، بیماری‌های فراوان و نبود آب و سرپناه مناسب تنها بخشی از مشکلات زندانیان بود.
نقشه زندان
رابرت کلاگ، یکی از زندایان کمپ، می‌گوید: وقتی وارد زندان شدیم، با دیدن فضای آن از ترس خشکمان زد، گویا خون درون رگ هایمان از جریان باز ایستاد. مردان جنگی قدرتمند و شجاع، درون زندان به اسکلت‌های متحرکی مالمال از چرک و حشرات موذی تبدیل شده بودند. این مکان همان جهنم دنیایی بود و تنها خدا می‌توانست ما را زنده از آن خارج کند.
زندانی نجات یافته
در ابتدا غذای زندان شامل نمک، سیب زمینی و گوشت بی‌کیفیت بود اما به زودی جای خود را به آرد ذرت داد. تدریجاً سهم هر زندانی از غذای جدید نیز کاهش یافت تا اینکه جیره روزانه آنان نیز قطع شد.
زندانی نجات یافته
نبود امکانات پزشکی سبب می‌شد کوچک ترین بیماری به مرگ زندانی منتهی شود، به نحوی که در هفت ماه اول، 30 درصد از زندانیان در اثر ابتلاء به اسکوربوت و اسهال خونی جان باختند. کشته شدگان در داخل گورهای دسته جمعی دفن می‌شدند.
منبع آب شرب زندانیان، همان آبی بود که برای استحمام و دستشویی استفاده می‌شد. عده‌ای از زندانیان که خود را "مهاجمان اندروسن ویل" می‌نامیدند، با حمله به سایر زندانیان لباس، غذا و پول‌های آنان را می‌دزدیدند. اگر هم با مقاومت آنان مواجه می‌شدند، ضربات مرگبار گرز عاقبتی ناخوشایند را برایشان رقم می‌زد.
تنها سقف موجود، چادرهای دست ساز زندانیان بود که با افزایش جمعیت زندان، به تعداد کافی نیز وجود نداشت. تابستان های گرم و زمستان های سرد همراه با بارش باران های موسمی شرایط زندگی را بسیار دشوار کرده بود. در فصل های سرد زندانیان در دسته های صدتایی دور هم حلقه می زدند تا با گرم نگهداشتن خود، تعداد تلفات را کاهش دهند.
در مدت 14 ماه، زندان اندرسون ویل 45 هزار سرباز زندانی را در خود جای داد. از این تعداد، بیش از 13 هزار نفر بر اثر کمبود غذا و ابتلاء به بیماری‌های ویروسی جان خود را از دست دادند. زمین‌های اطراف زندان، محل دفن جنازه‌ها و گورهای دسته جمعی بود.
فرمانده کمپ سومتر، هنری ویرز
در می 1365 زندان اندرسون ویل تعطیل و فرمانده کمپ سومتر، هنری ویرز، دستگیر و محاکمه شد. ویرز به جرم ارتکاب جنایات جنگی به اعدام محکوم و در نوامبر سال 1865 به دار آویخته شد.
اعدام هنری ویرز
امروز، زندان اندرسون ویل و قبرستان آن –با بیش از 13 هزار و 800 قبر مربوط به سربازان زندانی که بیش از 900 تن از آنان گمنام بودند- به موزه جنگ و زندان ملی تبدیل شده است.
منابع:
Kellogg, Robert H. Life and Death in Rebel Prisons. Hartford, CT: L. Stebbins, 1865
"Andersonville: Earlier War Crimes "Abuse" Trial | Strike-The-Root: A Journal Of Liberty"
Marvel, William, Andersonville: The Last Depot, University of North Carolina Press, 1994
Drisdelle R. Parasites. Tales of Humanity's Most Unwelcome Guests. Univ. of California Publishers, 2010
"Ransom Chadwick: An Inventory of His Andersonville Prison Diary at the Minnesota Historical Society"
Andersonville Prison. Civil war trust. Retrieved 2014-05-30
تعداد نظرات: ۴
ارسال نظرات
اینقدر به کدخدای مهربون برچسب نزن گناه داره!!
قابل توجه همه "عشق آمریکا" ها
همه کسانی که از دیویی ها و جان لاک ها دم میزنن و آرزوشون آرمان شهری اینچنین است