یادداشت/
گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ سیده سارا توانگر- یک خواننده نسبتاً پر طرفدار در اینستاگرام تصویری از توله سگش منتشر میکند. زیرش هم می‌نویسد: کفش‌های جدید آقای میکی!
ده‌ها هزار طرفدار آن خواننده، کفش‌های جدید توله سگ را لایک میکنند. هزاران نفر هم کامنت می‌گذارند و کفش‌های جدید را به آقای میکی تبریک می‌گویند و قربان صدقه اش می‌روند.
یک خبرنگار، واقعه را ثبت میکند و به خواننده تذکر می‌دهد که این کار در شأن شما نیست. شما الگویید و باید شئون جامعه را رعایت کنید. و جناب خواننده، فی الفور پاسخ کوبنده می‌دهد: زندگی شخصی م است. به شما ربطی ندارد. شما حسودید. شما بدگویید و می‌خواهید مرا خراب کنید...!
فردا، خبر منتشر میشود و طرفداران دو آتشه ی آقای خواننده می‌ریزند توی سایت و آن خبر. و هر توهینی که به ذهن آدمیزاد می‌رسد یا حتی نمی‌رسد را برای خبرنگار می‌فرستند. توهین‌هایی شنیع. به خانواده خبرنگار. به مقدسات. به مقامات مملکتی. به همه چیز. به همه کس. آن قدر که نمی‌شد هیچ یک از آن‌ها را تایید کرد....
تمام شد. دل طرفداران خنک شد. لبخند تلخی هم بر لب خبرنگار نشست: تمام این توهین‌ها برای من اجر و حسنه است. من این خبر رو برای امر به معروف و نهی از منکر تنظیم کردم...
***
حمایت یک خواننده دیگر از یک رقاص بدکاره غربی، انتشار ناخن‌های لاک زده یک بازیگر دیگر و هزاران لایک و قربان صدقه از طرف طرفدارانش، انتشار تصویر برهنه فلان هنرمند شهیر در دریا و... . بعضی از این اتفاقات با واکنش‌های منفی روبرو شد و تمام اینها با یک جمله توجیه شد: زندگی شخصی م است و به کسی مربوط نیست.
واقعاً زندگی شخصی خودت است؟ اگر زندگی شخصیت است، پس توی صفحه "اجتماعی"ت چه کار میکند؟
یعنی نمی‌دانی که این تصویر را همه هوادارانت می‌بینند؟
یعنی تو نمی‌دانی با انتشار یک عکس یا ویدئو در اینترنت، آن تصویر عمومی‌تلقی میشود؟
یعنی تو نمی‌دانی که قداست ساحت هنر، نمی‌گذارد که هر عکس و جمله و رفتاری را در این "حریم بسیار شخصی(!)" به خوردِ مردم بدهی؟
یعنی اصلاً تو همه جزئیات زندگی شخصی ت را در اینستاگرام و فیس بوکت می‌گذاری...؟
جواب اظهر من الشمس است. هر عقل سلیمی‌می‌داند که اینها بهانه است و توجیه‌های خنده دار. اما نکته تلخ و مهم تر آن جاست: این همه لایک و قربان صدقه از طرف مردم؟ آن هم برای قوزک پا؟! برای بدن برهنه در دریا؟ برای کفش‌های یک توله سگ؟!!!
***
یک هنرمند یک آدم معمولی است. که بعد از یک اتفاق هنری یک دفعه هنرش گل میکند و معروف میشود. و این خودِ ما هستیم که او را معروف میکنیم. و اگر ما به او اعتنا نکنیم هیچ فرقی با خودِ ما نمی‌کند. اما ما به او اعتنا میکنیم. از او امضا می‌گیریم. قربان صدقه اش می‌رویم. اگر جایی او را ببینیم با ذوق و شوق برای همه تعریف میکنیم. اگر در شبکه‌های اجتماعی هم باشیم قطعا او را دنبال میکنیم. و نگاه که میکنیم می‌بینیم جزئیات زندگیش را هم می‌دانیم. برای همین است که طلاق فلان آدم معروف مثل بمب صدا میکند و همه سایت‌ها و مجله‌ها را در می‌نوردد. برای همین است که سایتهایی که عکسهای زندگی هنرمندان را منتشر میکنند بشدت پر کلیک‌ند. و برای همین است که گیشه باجه‌های مطبوعاتی مملکت‌مان پر است از مجله‌های زرد و بی‌خاصیتی که درباره آن آدم معروف‌ها می‌نویسد.
آن آدم معروف میشود. و بعد ناخود اگاه بخاطر داشتن این همه هوادار غرور می‌گیردش. و بعد باد میکند. و وقتی می‌بیند نظرش برای هوادارانش مهم است شروع میکند به اظهار نظر درباره همه چیز. و بزرگتر میشود بین مردم. و بزرگتر و بزرگتر و مثل حباب ناگاه می‌ترکد!
شجریان را یادتان هست؟ همه ما عاشق صدایش بودیم. همه ما می‌مردیم برای ربنایی که ماه رمضانمان باهاش گره خورده بود. اما شجریان دوست داشتنی ما یک دفعه موقع فتنه88، ناگاه زد زیر میز بازی و به همه مقدسات‌مان توهین کرد. و قرائت‌های شخصی و منحرفش از دین را با نخوت و غرور تحویل ما مردم داد. بله! یک خواننده که بخاطر صدای خوبش بین مردم مطرح شد، شروع کرد به اظهار نظرهای سیاسی و فقهی! و حتی به عقاید بخش وسیعی از هوادارانش توهین کرد...
کسی که خودمان او را باد کردیم، تیشه برداشت و افتاد به جان خودمان...!
حالا کسی حواسش نبود که باباجان! ما "صدای" این بنده خدا را دوست داشتیم نه عقایدش را. یا فرضا ما بازیِ فلان بازیگر را دوست داشتیم و رأی سیاسیش اصلاً برایمان مهم نبود!
دیگر کسی نمی‌پرسد اگر آن اول‌ها فقط هنرِ آن هنرمند برایمان مهم بوده، پس چرا حالا نظرات دینی و اجتماعی و سیاسیش هم مهم شده؟!
تمام حرف اینجاست: ما فقط یک "شاخصه" را دوست می‌داریم؛ اما تمام "شخصیت" طرف برایمان مهم میشود.
صادق باشیم. اینها همه جوگیری خودمان است. اگر خودمان هوشیاری می‌کردیم یقیناً هیچ هنرمندی جرأت نمی‌کرد چیزی جز هنرش را در معرض نمایش عمومی‌بگذارد. یقیناً هیچ بازیگری به خودش اجازه نمی‌داد عکس سگ و گربه ی خانگیش را برای طرفدارانش به اشتراک بگذارد. و هیچ خواننده ای نظرات شاذ و بعضا خنده دارش را در هر زمینه سیاسی، فرهنگی اجتماعی را منتشر نمی‌کرد.
صادق تر باشیم: برای ما "من قال" خیلی مهم تر از "ما قال" است...
و همین است که بعضی‌ها از هر رفتار زشت و زیبای آدم محبوبشان حمایت میکنند. و ناخن پای فلان خانم بازیگر 28000 لایک می‌گیرد. و توله سگ آقای خواننده 7000 لایک می‌گیرد. و هزاران نظر و قربان صدقه...
همین است که رفتن شادمهر و گلشیفته، دنیای هنر‌مان را تکان می‌دهد. و همین است که کشف حجاب فلان خانم بازیگر در "صدای آمریکا" همه‌مان را پریشان میکند...
و همین است که باعث می شود اظهار نظر سیاسی شاذ یک ذاکر اهل بیت برای بچه هیئتی هایمان شنیدنی باشد و مهم. و همین است که باعث می شود ما حواسمان نباشد که ما تشنه ذکر آسمانی حضرات اهل بیت هستیم، نه ذاکر. و همین است که باعث می شود حواسمان نباشد که "ذکر" برای ما قداست دارد نه "ذاکر"...
ما هم چنان زود ذوق میکنیم. حتی وقتی چادر را روی سر یک بانوی بازیگر می‌بینیم شروع میکنیم به متن‌های عاشقانه نوشتن برایش. و اگر حامد زمانی ای در موسیقی پیدا کنیم که ارزشی میخواند، او را تنها امید موسیقی کشور می‌خوانیم و قربان صدقه اش می‌رویم و برایش کمپین تسبیح آبی‌ها راه می‌اندازیم و نا خواسته شروع میکنیم به باد کردن حبابش...
حواسم هست که هم از هنرمندنماهای ضد انقلاب اسم بردم و هم انقلابی‌ها. چون این موضوع در همه طیف طرفدارها وجود دارد. چون همانقدر که جماعت سبز به هنرمندانش تعصب افراطی دارد، حزب اللهی‌ها هم دارند. نگاهی به کامنت‌های صفحات شخصی هر دو طیف بندازید. عین هم هستند. هر دو پر از ابراز احساسات افراطی. هر دو پر است از قربانت بروم و فدایت بشوم و تو بی‌نظیری و فلان و بهمان...
و چه بد است که خودِ آدم‌ها را "ارزش" می‌گیریم، نه "ارزشی خواندنش" را...
و چه بد است که آدمهای محبوب‌مان را ملاک و میزان حق می‌گیریم، نه حق را ملاک شناخت اشخاص...
و چه بد است که حتی از یک انتقاد ساده از آدم محبوب‌مان هم زود ناراحت می‌شویم...
و چه تلخ است که بعضی دیگر از ما حاضرند برای حمایت از تمام رفتارهای آدم محبوبشان به همه کس و همه چیز توهین کنند و ناسزا بگویند...
پ.ن: حضرت ابوتراب علیه السلام فرمود: نبینید که می گوید، ببینید چه می گوید...
حضرت ابوتراب علیه السلام فرمود: حق را بشناس و بعد اهل آن را بر اساس آن بشناس...
جان کلام همین دو تا درّ آسمانی مولاست. والسلام...
تعداد نظرات: ۶۱
ارسال نظرات
بخدا شورشو در آوردن هرچيم ميگي ميگن زندگي خصوصي مردم به تو ربطي نداره
دمت گرم.مطلبت عالي بوددددددددد
لايك واقعي مال شماست :)
آفرین
به قول یکی انشالله همیشه در این راه «ثابت قلم» باشی
به معنای واقعی کلمه عالی بود
حالا طرفدار یه آدم حسابی باشی خوبه برام پیامک اومده بیا عضو باشگاه هوادارن برج میلاد شو؟؟؟؟!!!!
همه ی طرفدارای ایشون میدونن که اگر از راه راست جدا بشن دیگه طرفدارشون نیستن!
پس این حرف شما به نظرم اشتباهه!چون برای ماها اون چیزی که میخونه مهمه و ارزش کاراش...
(در ضمن همچین کمپینی نیست که شما فرمودین :| )
این یه انتقاد بود امیدوارم دلخور نشین.
یاعلی
ما همه با هم تو یه جبهه ایم ..اگر کسی مثل آقای زمانی به دنبال ارزشها بود ما باید ازشون حمایت بکنیم..
کاملا منطقی و درست...
اما شما امید داشته باش هستند افرادی که درک می کنند حرفهایتان را امید داشته باش مردان و زنان با ایمان و فهیم پارسی همیشه یار و یاور شماست در مقابله با جهل و نادانی بی خردان .
به قول رضا صادقی که میگفت...
خندههای زورکی
اشک های یواشکی
شب و روزی بی هدف
آدمهای الکی....
اقای خبرنگار گل گفتی کسانی را که اگر یک کارساده بهشان بدهی نمی توانند بخوبی از عهده ان بر ایند را انقدر باد میکنیم که هم خودشان هم خودمان امر برایمان مشتبه میشود که نکند چیزی هستند و فراموش میکنیم که اینها را اگر حمایتمان را از انها قطع کنیم خیلی معمولی و شاید پایین تر باشندو خودمان انها را درست کردیم و حالا برای خودمان باعث دردسر میشوند. شعری منسوب به فردوسی است که میگوید که: رستم یلی بود در سیستان منش کردمش رستم دستان . از این تاسف بارتر که هیچ حدو مرزی برای علاقه مان قائل نیستیم و اینکه کسی خوب میخواند و یا خوب بازی میکند کهدلیل این نیست که تمام اعمال و رفتارش درست باشد و از این باز تاسف بارتر اینکه شخصبت مان و فرزندانمان را مناسب با او شکل میدهیم و از خسارتهای جبران ناپذیرآن
اما خوب باید بعضی ها تشویق بشن تا کاری رو که درسترو انجام بدن
مثلا اگر اقای خواننده یک کار ارزشی خوند چرا تشویق نشه تا بدونه کارش رو دوست داشتن
من هم موافقم با حرفتون اما اگر می گفتید به اندازه تشویق بشن خوبه
و بعضی ها هم نهی شن
وقتی یک گروه خواننده راک امریکایی درباره همه چیز اظهار نظر میکنند و هیچ وقت عاشقانه نمیخونند جز برای خدا و در بعضی مواقع هم در باره دجال هم خوندن(توصیفش کردن)
اگر همون گروه در ایران ما بودن تا حالا سر به نیست میشدن چون سبکشون نصبت به کارشون خوب نیست
خوب ما ایرانی ها همه روی یک سینی هستیم که از اطرافش در حال ریختنیم(افراطی گری) و اون هایی هم که هستن واقعا حواسشون باشه که مثل ما نشن :|
خوب بود و موفق باشید
آبجی جدی با این نوشته حال کردیم
کمک خواستید مدیونید نگید
از بچه های جاد
بسیار بسیار متاسفانه
همون دختر و پسر علاف که میگی جمعیتشون بالاست.
اگه هنر داریم جمعیت حزب اللهی با عقل و منطق و نه افراطی را زیاد کنیم
ادب نشانۀ شخصیت شماست.
خیلیامون دچار این نگاه باینری به مسایل و افراد شدیم.....
متاسفانه اینم از پیشکش های فرهنگی غرب برای ماست، که هنرمندا برای هنرمند بودنشون جزء بزرگان و الگوهای جامعه شمرده میشن.
جانم به قربان مولا... که متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را...
همیشه برای ما راه رو مشخص کردند
هنوز نشدن ها ، ایشالله هیچ وقت هم نشن اما نکنید ...
منظورش این نیست که حمایت نکنید ، منظورش اینه که اونها رو نکنید ملاک حق ...
تعجب می کنم اونها حق دارن فیلم بسازن و اگر قشری رو به نقد کشیدن نباید به کسی بربخوره و مردم جنبه ی نقدشون رو بالا ببرن
ولی مردم ایران حق ندارن در مورد کارهای بی فرهنگیشون نقدی بنویسه
و اگر نوشته شد و به دلشون خوش نیومد،ما آدم بده هستیم که چرافضولی کردیم.
اصلا کلمه اینستاگرام رو درست ترجمه نکردن شاید ترجمه درستش این باشه
شبکه ی اجتماعی با عکسهای خصوصیآنچنانی و اگر به مزاج مخاطب خوش نیامد به درک چون فضولی
بخش عمده ای هم به اشتباهات صدا و سیما برمی گرده وقتی تو هر مناسبت و عیدی خواننده و بازیگر رو میاره و اونا رو گنده می کنه
وقتی تو شب شهادت حضرت علی (ع) بازیگر نقش مالک اشتر رو میاره!!!!!!!!!!!!! و هزاران موارد مشابه که خودمون میاریمشون ولی بقیش دیگه دست ما نیست...
وای به حال جامعه ای که مطرب و فاحشه ها هنرمندان اون باشند و در هر موضوعی هم اظهار نظر بی سوادانه میکنند
موفق باشی
حق یارت