به گزارش گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو» عصر روز گذشته شنبه ششم تیر ماه دومین جلسه ارزیابی مدیریت سینمای ایران در دهه ۶۰ با حضور اهالی سینما در محل خانه سینما و به همت انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران برگزار شد.
منوچهر شاهسواری تهیه کننده سینما در این نشست گفت: دهه ۶۰ تنها دهه مهم در سینمای ایران نیست، بلکه دهه مهمی در تاریخ معاصر ایران است و اگر متوجه این اهمیت ذاتی نباشیم دچار مشکلات بسیاری می شویم. سینما آزمایشگاه بسیاری از مواردی است که بشر تمایل دارد آن را تجربه کند و ببیند و در واقع توسط سینما است که متوجه می شود از کدام جهان بیشتر از هر جهان دیگری خوشش می آید یا نه.
وی ادامه داد: از نظر من مدیران دهه ۶۰ از قدرت سینما به خوبی مطلع بودند و به خوبی می دانستند که سینما قدرت بسیاری دارد، البته در متون موجود از مدیریت دهه ۶۰ به خوبی مشخص است که این اعتقاد مدیران به صورت نظری و عملی وجود دارد اما هیچ کدام از این اعتقادات کامل نشده است. دهه ۶۰ دهه ای است که تکان های ناشی از انقلاب در آن وجود دارد به همین دلیل از اهمیت بسیاری برخوردار است.
با سینما به بتن جهان متصل می شویم
وی تاکید کرد: در جهان امروز بدون سینما به معنای تولید اثر می توان زندگی کرد، اما بدون سینما نمی توان در سرنوشت جهانی تاثیر گذاشت، ذات سینما یعنی حضور در بطن جهان و بدون سینما به حاشیه جهان کشیده می شویم، سینمای ایران در دهه ۶۰ می توانست به عنوان صدای انقلاب در جهان حضور داشته باشد و مدیران سینمایی به خوبی از این مساله آگاه بودند. در واقع سینما به قدری مهم است که ما را به جهان پیرامون خود متصل می کند.
این تهیه کننده سینما با اشاره به اینکه اگر بررسی تاریخ سینمای ایران در دهه ۶۰ منجر به یادگیری شود خوب است و این یادگیری می تواند به عنوان جبران خطا معنا پیدا کند، توضیح داد: ویژگی دهه ۶۰ از انقلاب گرفته شده است و مدیرانی که در این دهه حضور داشتند، معتقدترین، مومن ترین و غیرتمندترین مدیران بعد از انقلاب بودند، این گروه از مدیران واقعا نسبت به انقلاب غیرت داشتند و حاضر بودند برای آن هرکاری انجام دهند. مدیران دهه ۶۰ به خوبی با مقتضیات جهان جدید آگاه بودند و سینما بیش از هر چیز نیازمند این افراد بود.
وی با اشاره به سینمای دهه ۶۰ بیان کرد: اگر بخواهیم سینمای دهه ۶۰ را بررسی کنیم باید به چند مورد اشاره کرد، در این دهه مرجعیت نظام روشنفکری ایران آهسته اما پیوسته از ادبیات و شعر به سینما منتقل شد، شیوه های تولید در این دهه ماهیتا تغییر کرد، امنیت بازار سینما در این دوره تامین شد، در دهه ۶۰ کسی از مدیران نمی پرسید وضعیت ما چه می شود، بلکه می پرسیدند چه کار کنیم بهتر است و این نگاه جمعی جامعه و نسبت مستقیم آن با انقلاب را نشان می داد.
این تهیه کننده سینما، افزایش نقش حرفه و تخصص در سینما، تغییر سینما از ستاره محوری به کارگردان محوری، تبدیل سینما از یک امر معیشتی و شخصی به یک امر ۲ سویه بین سازنده و مخاطب را از جمله ویژگی های سینمای ایران در دهه ۶۰ دانست.
وی بیان کرد: در چنین شرایطی سینمای ایران تبدیل به یک سرمایه و پدیده اجتماعی شده و عوامل زیادی به دلیل همین اهمیت ها بر سر سینما دعوا کردند. متاسفانه مدیران سینمای ایران در حال حاضر هرچقدر هم بگویند حال سینمای ایران خوب است، اما همه ما می دانیم که فاصله هزینه و درآمد در سینمای ایران بسیار زیاد است و درآمد پاسخگوی هزینه نیست.
شاهسواری در پایان تاکید کرد: مدیران دهه ۶۰ خود را در مقام بازسازی و بازنگری سینمای ایران نمی دانستند و بیشتر به دنبال تاسیس بودند و نسبت به این دیدگاه باید پیامدهای تاریخی آن را برعهده می گرفتند، چرا که تاسیس همیشه با حذف همراه است. سینما یک پدیده قدرتمند است و هرکس در جستجوی منافع خود دوست دارد آن را برای خود نگه دارد.