جمکران؛ قبله عشاق/ انگار درونت گرم می‌شود و دلت محکم

به گزارش «خبرگزاری دانشجو»، یادداشت دانشجویی؛ از بعدازظهر که می­‌خواهی راهی شوی، دلت زودتر راهی شده...

چیزی درونت می­جوشد از طرفی دلت شور می­زند؛ از طرفی شوق رسیدن آرامت نمی­‌گذارد.

کوله‌­بار می‌­بندی: جانماز، تسبیح، آب و لقمه‌­ای نان و پنیر! تمام لباس‌هایت را شسته و تمیز و پاک تا لحظه آخر که می­‌خواهی بروی اتو می­کنی و عجله داری که به موقع به کاروان برسی. کفش‌هایت هم همینطور.

ظاهرت پاک شده و باطنت هنوز می­جوشد برای قبله‌­گاه عشّاق: جمکران.

همان حس غریب، لحظه­ای راحت نمی‌­گذاردت.

دوستت هم از راه می‌­رسد. نذر دارد: نان، پنیر، سبزی. تقریبا نیم ساعت وقت داریم. هنوز لقمه­‌هایش را آماده نکرده! اتو که تمام می‌­شود، به کمکش می­‌روی. حدود 50 لقمه را در عرض 20 دقیقه می­‌پیچیم، وارد ماشین که می­‌شویم، از سرعت عمل خودمان خنده‌­مان می‌­گیرد!

سوار می‌­شوی. همسفران جمع می­‌شوند و آماده حرکت: صلوات، یا مهدی.

براه می­‌افتیم. هنوز توی شهریم. به میدانی که معماری تندیس وسط آن، با نام محل آنجا (دهکده المپیک) همخوانی دارد، می­‌رسیم. چشمت به مسجد زیبایی دقیقا روبروی میدان می‌­افتد! ریسه­‌ها را آنقدر قشنگ جلوی سر در آن، نصب کرده‌­اند که یاد حرم می‌­افتی.

و روی پارچه سفیدی که بر دیوار آن است نوشته شده:

کاروان قم- جمکران

سه شنبه هر هفته

ساعت 6 بعدظهر

مسجد باصفایی است. دلت می­‌خواهد یک بار آنجا بروی. میدان را دور می‌­زنیم و...

هرکس در حال خودش است. یکی ذکر می­‌گوید، دیگری دعا و مناجات تا ... به حرم امام خمینی (ره) می­‌رسیم. عطر سلام و صلوات بلند می­‌شود.

کمی جلوتر نوبت نیایش دسته ­جمعی است... اول زمزمه‌­ی مناجات با خداوند مهربان است. مدّاح می‌خواند. آنقدر آهسته و آرام که با هر کلمه دلت آرام آرام در آستان دوست گام برمی­‌دارد.

بعد دعای فرج را همه با هم می‌­خوانیم. آنقدر صفا و اخلاص بین همسفران زیاد است که از خود بی­خود می­‌شوی. یاد یار همه را بی­تاب کرده.

حالا دیگر نوبت زیارت عاشوراست.

تا بر ارباب غریب سلام می­‌دهی؛ دلت می­لرزد و حالا دیگر جای این دل، پشت پنجره استخوانی، خیلی تنگ شده است. با هر سلام، نامش را آرام صدا می‌­زنی در حالیکه دلت آتش گرفته!

السلام علیک یا اباعبدالله ... حسین

السلام علیک یابن رسول الله ...حسین

السلام علیک یابن امیرالمؤمنین... حسین

حسین، حسین می­‌گویی تا عاشورا تمام شود. کل زیارت نام حسین را برده­ای و لذتی را چشیده‌­ای که با هیچ چیزی در دنیا قابل قیاس نیست.

حال و هوایت خدایی است. امام زمانی است. حسینی است. دل تو دل نداری. پس چرا نمی‌­رسیم؟

غروب خورشید را تا حالا در کویر دیده­‌ای؟ چنان عظمتی دارد، چنان غم­انگیز است که نمی­توانی از آن دل بکنی. سیّد مداح می­گوید: هر وقت غروب کویر را می­بینم، یاد غربت زهرا (س) توی کوچه می­‌ا‌فتم. غروب آفتاب مرا به یاد مظلومیت مادرم زهرا (س) می­اندازد. آنچنان روضه­‌ای می­خواند که اشک همراه فریاد همسفران درمی­‌آید.

حال و هوای خوبی داری و در همان حال مشغول عهد بستن با امام زمانی که دیگر فلان کار را انجام نمی­‌دهم، آقا متشکرم که یک بار دیگر راهم دادی... و شوق فرج... انتظار فرج داری...

انگار درونت گرم می­‌شود و دلت محکم

دیگر از دغدغه­‌های همیشگی­‌ات خبری نیست، هنوز وارد نشده! مرام و معرفت صاحبخانه را می­‌بینی! هنوز وارد نشده، طوری به مهمان خوش­‌آمد می­‌گوید که مهمان روسیاه از همان ابتدا، احساس می­‌کند امشب به چه بزم باصفایی دعوت شده و چقدر به او خوش می­‌گذرد. (خوشی معنوی) و به دنیایی فرای دنیای همیشگی پا گذاشته است.

آقا جان من که می­‌دانم عشق به شما بهانه­‌ای برای عشق به خداست. ولی کو رهروِ عاشق و عالم و دل به یقین رسیده؟ روزگارم سخت است.

آقا جان؛ نادانی ما، بی‌­توجهی ما، شایدم سست ایمانی ما؛ شده دردهای زندگی ما! به دنبال مرهم سراغ شما نیاییم کجا برویم؟

به شما پناه ­آورده‌­ایم..

اللهم عجل لولیک الفرج

زهره سایری- دانشجوی فناوری اطلاعات

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.